Anne ve Babaların Ortak Ebeveynlik Davranış ve Algılarının Romantik Bağlanma İle İlişkisi

Abstract

Ortak ebeveynlik, anne ve babaların çocuk yetiştirmeyle ilgili sorumlulukları paylaşmaları, birbirlerini desteklemeleri ve aile içindeki dinamikleri birlikte yönetmeleri olarak tanımlanır (McHale, “Coparenting and Triadic…” 985). Mevcut çalışmada, gözlemlenen ve algılanan ortak ebeveynliğin, bağlanma kaygısı ve bağlanma kaçınması olarak iki boyutta ölçülen romantik bağlanma ile ilişkisi incelenmiştir. Çalışmaya üç aylık bebek (Ort. = 103.78 günlük) sahibi 45 anne-baba bebekleriyle birlikte katılmıştır. Ev ziyaretleri yapılarak ve Lozan Üçlü Oyun Paradigması (Fivaz-Depeursing ve Corboz- Warnery 1) kullanılarak, anne-babalardan bebekleriyle 10'ar dakikalık yarıyapılandırılmış etkileşimlerde bulunmaları istenmiş ve etkileşimler videoya kaydedilmiştir. Kaydedilen ortak ebeveynlik davranışları, “Ortak Ebeveynlik ve Aile Değerlendirme Sistemi” (McHale ve diğerleri, “The Transition to Coparenthood…” 711) kullanılarak araştırmacılar tarafından kodlanmıştır. Algılanan ortak ebeveynlik ve romantik bağlanma değişkenleri, sırasıyla “Ebeveynlik İşbirliği Ölçeği” (Abidin ve Brunner 31) ve “Yakın İlişkilerde Yaşantılar Envanteri-II” (Fraley, Waller ve Brennan 350) ölçekleri ile öz bildirim yöntemiyle değerlendirilmiştir. Bulgular, hem gözlemlenen hem de algılanan olumlu ortak ebeveynliğin, romantik bağlanma boyutları ile olumsuz yönde ilişkili olduğunu göstermiştir. Bağlanma kaygısı ve kaçınması yükseldikçe anne ve babaların bebekleriyle birlikte etkileşimde bulunurken daha az işbirliği gösterdikleri gözlemlenmiştir. Algılanan ortak ebeveynlik ise, hem anneler hem de babalar için sadece bağlanma kaçınması ile (kaygısı ile değil) ilişkili bulunmuş, bu bulgu da ilişkisel Türkiye kültüründe bağlanma kaygısının görece daha işlevsel olduğunu gösteren diğer çalışmaları desteklemiştir.

Birlikte Ebeveynlik Ölçeği: Ölçek Geliştirme, Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması

“…Birlikte ebeveynlik kavramı anne-baba arasındaki ikili ilişkilerden (dyadic interactions) ziyade, çocuk ve ebeveyn arasındaki üçlü ilişkilerin (triadic interactions) önemini vurgulamaktadır (Pilkington, Rominov, Brown ve Dennis, 2019). Kavramın tanımlanmasında ve daha fazla gündeme gelmesinde etkili olan temel faktörlerden biri, ebeveynler ve çocuk(lar) arası ilişkilerin farklı yaş dönemlerinde (ilk çocukluk, ergenlik gibi) ve çeşitli olgulardaki (dikkat sorunu, küçümseme, dışsallaştırma, uyum, akademik başarı, yaşam doyumu gibi) ilişkilerini gösteren araştırma sonuçları olmuştur (Albert Sznitman, Van Petegem ve Zimmermann, 2019;McLeod, Johnson Jr, Cryer-Coupet ve Mincy, 2019;Salman-Engin, Sümer, Sağel Çetiner ve Sakman, 2019;Zemp, Johnson ve Bodenmann, 2018).…”