Η παρούσα μελέτη αποτελεί μία προσπάθεια να προσδιοριστεί ο ρόλος της ενέργειας στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής ενός μετασοβιετικού κράτους με αυταρχικές δομές, τύπου «σουλτανάτο», που παράγει φυσικό αέριο. Ως περίπτωση μελέτης επιλέχθηκε το πρόσφατα ανεξάρτητο κράτος του Τουρκμενιστάν (1991), το οποίο εκτός από μέλος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, είναι ένα από τα πιο «κλειστά» κράτη στον κόσμο με αυταρχικές δομές εξουσίας, που παραπέμπουν σε πολίτευμα τύπου «σουλτανάτο». Ωστόσο, το Τουρκμενιστάν έχει πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων και συγκεκριμένα φυσικού αερίου. Η παρούσα μελέτη ερευνά αν το Τουρκμενιστάν χρησιμοποιεί τους ενεργειακούς πόρους, που διαθέτει, στη διαμόρφωση της εξωτερικής του πολιτικής, όπως και τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται η ενέργεια και πότε αυτή αποτελεί επιτυχημένο ή μη εργαλείο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής. Η παρούσα μελέτη συγκρίνει την εξωτερική πολιτική των δύο ηγετών του Τουρκμενιστάν, του Niyazov (1991-2006) και του Berdimuhamedov (2007 μέχρι σήμερα), προς την Ουκρανία και το Αζερμπαϊτζάν, δύο κράτη με τα οποία το Τουρκμενιστάν έχει συμμετρικές σχέσεις και η ενέργεια κατέχει σημαντικό ρόλο. Αναλύεται ο τρόπος λήψης αποφάσεων των δύο ηγετών αλλά και η διαφορετική χρήση της ενέργειας στην εξωτερική πολιτική. Στο τέλος, η παρούσα διατριβή καταλήγει στην πρόταση της βέλτιστης χρήσης της ενέργειας στην εξωτερική πολιτική σε περιπτώσεις αυταρχικών κρατών, τύπου "σουλτανάτο", παραγωγούς φυσικού αερίου σε σχέση με άλλα κράτη, με τα οποία έχουν συμμετρικές σχέσεις.