Το πλαίσιο αυτής της διατριβής διερευνά μέτρα αποδοτικότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΕ) στην Αγγλία. Τα μέτρα αποδοτικότητας χρησιμεύουν σαν κρίκος διασύνδεσης μεταξύ της οικονομικής βιωσιμότητας του κλάδου της ανώτατης εκπαίδευσης και των θεσμών χάραξης πολιτικής. Δεδομένου ότι η ιδέα της αποδοτικής κατανομής των πόρων, σε μια περίοδο αυστηρότερων δημοσιονομικών περιορισμών, περιορισμένης κρατικής χρηματοδότησης και αυξανόμενου ανταγωνισμού για μεγαλύτερο μερίδιο χρηματοδότησης της έρευνας και αριθμού φοιτητών έχει τόσο ισχυρή επιρροή, η έννοια της αποδοτικότητας αποκτά νόημα χρησιμεύοντας ως βάση για αποφάσεις βελτίωσης της κατανομής των πόρων. Η κατανόηση της φύσης της αποδοτικότητας στοχεύει στη θέσπιση ενός απλούστερου και πιο αποδοτικού συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης και έρευνας στην Αγγλία που ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και τις επιλογές, βελτιώνει την ποιότητα και διασφαλίζει καλύτερη λογοδοσία και αξιοποίηση χρημάτων. Η διατριβή ξεδιπλώνει δύο βασικούς τύπους αποδοτικότητας, αυτή της τεχνικής και της αποδοτικότητας κόστους στην ανώτατη εκπαίδευση της Αγγλίας. Ως εκ τούτου, οι ερευνητικοί στόχοι που συζητούνται βασίζονται σε αυτήν την εννοιολόγηση της αποδοτικότητας και παρέχουν περαιτέρω εμβάθυνση σχετικά με πρώτον, τις επιπτώσεις της δραστηριότητας συγχώνευσης στην αποδοτικότητα και δεύτερον, σχετικά με το εάν μόνιμη ή παροδική (ανα)αποτελεσματικότητα κυριαρχεί στον Αγγλικό κλάδο ανώτατης εκπαίδευσης. Αυτά τα θέματα είναι βασικές πτυχές και κρίσιμης σημασίας τόσο για την αλλαγή πολιτικής όσο και για τη συνεχιζόμενη θεσμική και διαρθρωτική μεταρρύθμιση, και ως τέτοια διερευνώνται στις γραμμές αυτής της διατριβής. Όσον αφορά τον πρώτο ερευνητικό στόχο σχετικά με την δυνάμει επίδραση των συγχωνεύσεων στην αποδοτικότητα των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΑΕΙ), σε μία ανάλυση πρώτου σταδίου, οι επιδόσεις απόδοσης των αγγλικών πανεπιστημίων προέκυψαν για μια περίοδο μελέτης 17 ετών με τη χρήση της μεθόδου εκτίμησης αποτελεσματικού συνόρου (Περιβάλλουσα Ανάλυση Δεδομένων, DEA). Με μια ανάλυση δεύτερου σταδίου διερευνάται η επίδραση των συγχωνεύσεων και άλλων παραγόντων στην αποδοτικότητα. Διαπιστώνεται ότι η μέση αποδοτικότητα για τον κλάδο ποικίλλει από 60 τοις εκατό (60%) έως 70 τοις εκατό (70%), ωστόσο τα επίπεδα αποδοτικότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας των μεμονωμένων ΑΕΙ δεν διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Τα συγχωνευμένα ΑΕΙ έχουν αποδοτικότητα που είναι 5 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερη μετά τη συγχώνευση από τα ΑΕΙ που δεν συγχωνεύτηκαν κρατώντας όλα τα άλλα σταθερά· επιπλέον, ο αντίκτυπος της συγχώνευσης στην αποδοτικότητα έρχεται εντός 2 ετών από την πραγματοποίηση της συγχώνευσης. Από τους άλλους παράγοντες που περιλαμβάνονται στην ανάλυση του δεύτερου σταδίου, τα προ-1992 πανεπιστήμια έχουν χαμηλότερη αποδοτικότητα από άλλα είδη ιδρυμάτων. Επιπλέον, η ύπαρξη υψηλότερου ποσοστού εσόδων από κρατικές πηγές αποτελεί κίνητρο για μεγαλύτερη αποδοτικότητα. Τέλος, διεξήχθη ανάλυση ευαισθησίας που υπέβαλε τα αποτελέσματα αποδοτικότητας μετά τη συγχώνευση, σε μια διαφορετική αξιολογική μέθοδο ως δοκιμή επικύρωσης, των προτεινόμενων επιπτώσεων πολιτικής. Η ανάλυση ευαισθησίας οδήγησε στην επιβεβαίωση των βασικών ευρημάτων για βελτιωμένη αποδοτικότητα σε μονάδες που έλαβαν την μεταχείριση συγχώνευσης.Όσον αφορά τον δεύτερο ερευνητικό στόχο, μια κοινή αδυναμία στα περισσότερα μοντέλα που ασχολούνται με την αποδοτικότητα είναι η ανεπάρκειά τους να εξηγήσουν την μη παρατηρήσιμη ετερογένεια που εν τέλη οδηγεί σε μεροληπτικές εκτιμήσεις αποδοτικότητας. Τα περισσότερα μοντέλα εύρεσης αποτελεσματικού συνόρου αποδοτικότητας κόστους, επικεντρώνονται είτε στο παροδικό είτε στο μόνιμο μέρος της αναποτελεσματικότητας κόστους, συγχέοντας τις επιδράσεις συγκεκριμένων μονάδων (που δεν αποτελούν μέρος της αναποτελεσματικότητας) με την μόνιμη αναποτελεσματικότητα ή αναμιγνύοντας την μόνιμη αναποτελεσματικότητα με την λανθάνουσα ετερογένεια. Ωστόσο, η αποσύνθεση των δύο μερών, της μόνιμης (μακροπρόθεσμης) και της παροδικής/κατάλοιπης (βραχυπρόθεσμης) αναποτελεσματικότητας, παρέχει μια εις βάθος ανάλυση για το εάν οι βραχυπρόθεσμες πρακτικές ή οι πιο μακροπρόθεσμες διαρθρωτικές αλλαγές εντός των κολεγίων και των πανεπιστήμιων επηρεάζουν το βαθμό αποδοτικότητας κόστους στον κλάδο ανώτατης εκπαίδευσης της Αγγλίας.Αυτή η διάκριση φαίνεται να είναι περαιτέρω ελκυστική στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ως ρυθμιστικό στοιχείο που στοχεύει στη βελτίωση της αποδοτικότητας του κλάδου μέσω μεταρρυθμιστικών κινήτρων. Ως εκ τούτου, οι πιο πρόσφατες εξελίξεις στα δεδομένα διαστρωματικών χρονοσειρών(1) (Δεδομένα-Πάνελ) επιτρέπουν μια περαιτέρω ελκυστική διάκριση στην αποδοτικότητα κόστους των ΑΕΙ στην οποία η μη παρατηρήσιμη επίδραση συγκεκριμένων μονάδων (ετερογένεια μονάδας) μπορεί να διαχωριστεί από τη χρονικά αμετάβλητη και την χρονικά μεταβαλλόμενη αναποτελεσματικότητα. Ως εκ τούτου, ο σκοπός αυτής της διατριβής είναι εν μέρει να αξιολογήσει το επίπεδο της μόνιμης και της παροδικής αναποτελεσματικότητας στον τομέα ανώτατης εκπαίδευσης της Αγγλίας από το 2008/09 έως το 2013/14 χρησιμοποιώντας ένα μοντέλο διαταρακτικών όρων τεσσάρων κατευθύνσεων (μόνιμη και παροδική αναποτελεσματικότητα, τυχαίες επιδράσεις συγκεκριμένων μονάδων και θόρυβος) έτσι ώστε να διατηρείται ο μηχανισμός εξαγωγής στατιστικής συμπερασματολογίας που απορρέει από ένα μοντέλο Γενικευμένων Αληθινών Τυχαίων Επιδράσεων (GTRE) που βασίζονται σε τεχνικές προσομοίωσης μεγίστης πιθανοφάνειας (MSL).Προκειμένου να υπάρχουν αποδείξεις ότι η προαναφερθείσα μέθοδος βελτιώνει την προβλεπόμενη ισχύ του μοντέλου, προσφέρεται μια συγκριτική μελέτη μέσω των θεμελιωδών μοντέλων που έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα στη βιβλιογραφία. Κατά συνέπεια, θα επιχειρηθεί εξαγωγή στατιστικής συμπερασματολογίας αντιπαραβάλλοντας τις εκτιμήσεις αποδοτικότητας ενός μοντέλου Γενικευμένων Αληθινών Τυχαίων Επιδράσεων (GRTE) με ένα μοντέλο τυχαίων επιδράσεων (RE) που προτείνεται από τους Pitt και Lee (1981), ενδεικτικό για το μόνιμο μέρος, και ένα μοντέλο Αληθινών Τυχαίων Επιδράσεων (TRE) που προτείνεται από τον Greene (2005a, 2005b), διαφωτίζοντας το παροδικό μέρος. Τέλος, η μεροληψία παράλειψης μεταβλητών θα ελεγχθεί με την εφαρμογή ενός μοντέλου Γενικευμένων Αληθινών Τυχαίων Επιδράσεων με προσαρμογή κατά Mundlak (MGTRE), ελαχιστοποιώντας την απορρέουσα μεροληψία ετερογένειας.Η σύγκριση ενισχύει την εγκυρότητα του μοντέλου Γενικευμένων Αληθινών Τυχαίων Επιδράσεων (GTRE), καθώς προσμετρά κάθε μεμονωμένο στοιχείο της αναποτελεσματικότητας, ενώ η ετερογένεια ελέγχεται. Για την ανώτατη εκπαίδευση της Αγγλίας, η αναποτελεσματικότητα θεωρείται ως μόνιμη αφού οι βραχυπρόθεσμες (παροδικές) εκτιμήσεις αποδοτικότητας αποδεικνύονται υψηλότερες από τις μακροπρόθεσμες. Αυτό δίνει περαιτέρω αφορμή για πιο ολοκληρωμένες και διαρθρωτικές αλλαγές αντί απλών μηχανισμών βραχυπρόθεσμης εξοικονόμησης κόστους.(1) Μοντέλα Προσέγγισης Στοχαστικού Ορίου (SFA models) από Colombi κ.α., (2014) και Fillipini & Greene, (2016).

No abstract

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η μελέτη της απόκρισης των χαρακτηριστικών και των λειτουργικών ομάδων φυτών στην εξέλιξη της βλάστησης ύστερα από την εκτατικοποίηση των παραδοσιακών χρήσεων γης στα μεσογειακά λιβαδικά τοπία. Η έρευνα επικεντρώθηκε στην απόκριση της ποώδους βλάστησης. Τέσσερις τύποι βλάστησης, με τέσσερις επαναλήψεις ο καθένας, επιλέχθηκαν στην περιοχή Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, Β. Ελλάδα: εγκαταλειμμένος αγρός, ποολίβαδο, αραιός και πυκνός θαμνώνας, οι οποίοι αντιπροσώπευαν την εξέλιξη της βλάστησης μέσω της δευτερογενούς διαδοχής. Η συχνότητα εμφάνισης των ποωδών ειδών και τα χαρακτηριστικά των αφθονότερων ειδών μετρήθηκαν στις επιφάνειες αυτές. Διερευνήθηκαν η απόκριση των χαρακτηριστικών των φυτών στην εξέλιξη της βλάστησης στο επίπεδο της φυτοκοινότητας, τα χαρακτηριστικά που μπορούσαν να προβλέψουν την απόκριση των ειδών στην εξέλιξη της βλάστησης, οι λειτουργικές ομάδες φυτών που προκύπτουν από τα χαρακτηριστικά τους και η απόκριση αυτών στην εξέλιξη της βλάστησης. Βρέθηκε, ότι στο επίπεδο της φυτοκοινότητας, η περιεχόμενη ξηρή ουσία στο φύλλο, η συγκέντρωση άνθρακα στα φύλλα, το βλαστικό και αναπαραγωγικό ύψος φυτού, η ικανότητα για αγενή πολλαπλασιασμό, τα ημικρυπτόφυτα, τα χαμαίφυτα και τα πολυετή είδη αυξήθηκαν με τη διαδοχή της βλάστησης. Η ειδική φυλλική επιφάνεια, τα θερόφυτα και τα ετήσια είδη μειώθηκαν. Η περιεχόμενη ξηρή ουσία στο βλαστό, η συγκέντρωση φωσφόρου στα φύλλα, η έναρξη ανθοφορίας, η ύπαρξη μηχανισμών άμυνας στη βόσκηση και ο κύκλος φωτοσύνθεσης των φυτών παρουσίασαν μονοκόρυφη απόκριση στην πορεία της διαδοχής. Η συγκέντρωση αζώτου στα φύλλα και η μάζα σπέρματος δε μεταβλήθηκαν. Τα ανεμογαμή είδη και αυτά που διέσπειραν τα σπέρματά τους με τα ζώα σχετίστηκαν με τα ενδιάμεσα στάδια διαδοχής (ποολίβαδο και αραιός θαμνώνας), ενώ τα εντομογαμή είδη και αυτά που διέσπειραν τα σπέρματά τους χωρίς βοήθεια με τα προχωρημένα στάδια (πυκνός θαμνώνας). Το βλαστικό ύψος των φυτών, η βιοτική μορφή, ο κύκλος ζωής και ο αγενής πολλαπλασιασμός αυτών παρουσίασαν στατιστικώς σημαντικά γραμμικά μοντέλα με την απόκριση των ειδών στην εξέλιξη της βλάστησης, με μικρούς όμως συντελεστές προσδιορισμού. Όταν συνδυάστηκαν περισσότερα χαρακτηριστικά αυξήθηκε η προγνωστική τους ικανότητα. Διαφορετικοί συνδυασμοί χαρακτηριστικών έδιναν την καλύτερη πρόγνωση στην απόκριση των ειδών στην εξέλιξη της βλάστησης κατά την εξέταση της συνολικής και των επί μέρους πορειών αυτής. Οχτώ λειτουργικές ομάδες φυτών διακρίθηκαν με βάση τα χαρακτηριστικά τους. Οι ομάδες αυτές αποκρίθηκαν στην εξέλιξη της βλάστησης, με εξαίρεση τα “ετήσια ψυχανθή και πλατύφυλλα” και τις “πολυετείς πλατύφυλλες πόες με μεγάλο βλαστικό ύψος” που δε διαφοροποιήθηκαν μεταξύ των τύπων βλάστησης. Τα “ετήσια αγρωστώδη” και οι “πολυετείς πλατύφυλλες πόες με ρόδακα φύλλων στη βάση” μειώθηκαν με την εξέλιξη της βλάστησης. Τα “πολυετή αγρωστώδη με μεγάλο βλαστικό ύψος” και οι “ημίθαμνοι και πολυετείς πόες με μεσαίο βλαστικό ύψος” σχετίστηκαν με τα ενδιάμεσα και προχωρημένα στάδια διαδοχής. Οι “θυσανώδεις πολυετείς πόες με μικρό βλαστικό ύψος” αυξήθηκαν με την πρόοδο αυτής. Τα “δέντρα και θάμνοι” αποτέλεσαν μία ξεχωριστή λειτουργική ομάδα. Τόσο τα χαρακτηριστικά των φυτών όσο και οι λειτουργικές ομάδες φυτών παρουσιάζουν μεγάλη απόκριση στην εξέλιξη της βλάστησης ύστερα από την εκτατικοποίηση των χρήσεων γης στα μεσογειακά λιβαδικά τοπία.

No abstract

No abstract