Statistical data from the past few decades indicate a dramatic increase in divorce rate. There are numerous reasons for this phenomenon. One of them is a growing process of individualization which exerts an enormous impact on mentality and understanding of marriage as a community. The first part of the paper concentrates on explaining what constitutes a community of marriage form a theological perspective. This reflection is based on the term communio personarum used by Karol Wojtyła/ John Paul II. It might be observed that individualization which is closely linked with egoism, hedonism, consumerism and the focus on "myself" clearly opposes the vision of marriage as a communion of persons. Pope Francis confirms this view in his apostolic exhortation Gaudete et exsultate claiming that individualism is an obstacle in attaining holiness, which is also a vocation of spouses. Therefore, the Pope calls the faithful to constrain hedonism and consumerism with which individualism is linked as these realities effectively destroy interpersonal relationships and disturb the process of building the community of marriage.

This paper will show the dynamics of change in the celebration of the parish patron’s day at the turn of several decades (before and after the Second Vatican Council) at a Marian shrine in Poland and the cult of Cross from Monjardin in Spain. It will refer to various forms of ritual which are manifestations of popular piety: cultural expressions, services, prayers and songs which form part of the veneration of Our Lady of Sorrows, Chełmno and the Cross in Villamayor de Monjardin. The article will also examine the different ways in which these feasts were celebrated during the period and the impact they had on the religious life of pilgrims. The study will be based on written sources: memories, diaries, newspaper clippings, and historical studies which are instrumental in demonstrating the transformation of how the parish patron’s day was celebrated over time.

Niniejsze opracowanie jest raportem z badań ankietowych mających na celu zgłębienie funkcjonowania polskich rodzin w czasie pandemii COVID-19 wywołanej przez koronawirusa SARS-CoV-2. Głównym zamierzeniem było dowiedzenie się, w jaki sposób rodziny poradziły sobie z nowymi wyzwaniami i zaadaptowały się do nieznanych dotąd warunków życiowych. Badania objęły populację dwustu osób i dotyczyły trzech obszarów: funkcjonowania dorosłych, funkcjonowania dzieci w ocenie rodziców oraz funkcjonowania relacji małżeńsko-rodzinnych. Uzyskane wyniki wykazały, że pomimo licznych trudności związanych z reorganizacją życia domowego, jak i osobistych problemów, sytuacja pandemiczna w przebadanej populacji, w większości przypadków, nie zaszkodziła relacjom rodzinnym. Co więcej, to właśnie pandemia spowodowała, że w tym czasie, w licznych rodzinach relacje między jej członkami się wzmocniły, wywołując pozytywne skutki.

36(2016)4Kwartalnik kS. SławOmir tykarSki* tOruń zrOzumienie istOty mistycznegO małżeństwa jezusa i św. siOstry faustyny jakO prOlOg dO dalszych rOzważań na temat kształtOwania miłOści i relacji małżeńskich.

Nierzadko można usłyszeć o nieporozumieniach między małżonkami a teściami. Ingerencja któregoś z rodziców w życie małżonków doprowadza do spięć i nieporozumień między nimi. Być może staje się to przyczyną używania i rozumienia słowa "teściowa" (rzadziej "teść") w znaczeniu pejoratywnym. Wzmacniane jest to przez liczne, uszczypliwe żarty odnoszące się do teściowych. Na kształt niewłaściwych relacji z teściami nie bez winy pozostają także sami małżonkowie, którzy niejednokrotnie nie potrafią krytycznie odnieść się do swoich rodziców, przemodelować wzajemnych relacji, odcinając tak zwaną "pępowinę" 1. * Ks. Sławomir Tykarski-kapłan diecezji toruńskiej, dr teologii pastoralnej, psychoterapeuta, wykładowca na Wydziale Teologicznym UMK na Kierunku Nauk o Rodzinie, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Rodzin Kurii Diecezjalnej Toruńskiej. 1 Umiejętność przemodelowania relacji z własnymi rodzicami i pewnego odcięcia się od rodziny pochodzenia jest przejawem dojrzałości i dorosłości osoby wybierającej swoją drogę życia. Poruszał tę kwestię Episkopat Polski przy okazji listu pasterskiego na Dzień Życia Konsekrowanego 2 lutego 2011 roku. Co prawda, temat ten znalazł miejsce w ramach refleksji nad powołaniem zakonnym, niemniej jednak biskupi podkreślili znaczenie pozostawienia bliskich przy wyborze każdego innego rodzaju powołania. Mówili wówczas: "nie ma dojrzałości i dorosłości-w jakimkolwiek rodzaju życia-bez wcze

Nie jest przesadą stwierdzenie, że każdy człowiek w jakimś momencie swojego życia potrzebuje pomocy innej osoby, polegającej na udzieleniu wsparcia, pocieszeniu, wysłuchaniu, doradzeniu. Każda jednostka z takiej pomocy korzysta nie zdając sobie sprawy, że jest to forma poradnictwa psychologicznego. Oczywiście najczęściej osoby udzielające pomocy to członkowie rodziny, przyjaciele, znajomi. Jest to zatem struktura pomocy nieprofesjonalnej, udzielonej przez osoby bez specjalistycznego przygotowania, odpowiedniego wykształcenia, lecz cechujące się często doświadczeniem życiowym, mądrością, umiejętnością budowania kontaktu. Niniejszy artykuł odnosi się do drugiego rodzaju poradnictwa, czyli do poradnictwa profesjonalnego. Jest ono zamierzonym działaniem, mającym za cel udzielenie pomocy przez wykwalifiko-* Ks. Sławomir Tykarski -kapłan diecezji toruńskiej, dr teologii pastoralnej, psychoterapeuta, wykładowca na Wydziale Teologicznym UMK na Kierunku Nauk o Rodzinie. Specjalizuje się w psychoterapii par i małżeństw. Udziela pomocy małżonkom przeżywającym kryzys swojego związku.

W artykule pt. Koncepcja dojrzałej osobowości oraz jej wyznaczniki-prolog do rozważań w kontekście osób przygotowujących się do małżeństwa, opublikowanym w "Teologia i Człowiek" 1 , zostało scharakteryzowane pojęcie osobowości. Ze względu na odmienność definiowania tego terminu w zależności od nurtu psychologicznego, skupiono się tylko na podejściu psychologii humanistycznej. Zaprezentowano osobowość w kontekście cechowym, bazując na myśli Gordona W. Allporta i Raymonda B. Cattella. Scharakteryzowano również i wymieniono wyznaczniki dojrzałej, dobrze przystosowanej osobowości.

1 Zagłębiając się w tematykę, można pokusić się o stwierdzenie, że postanowienia duchowe mają głębszy wymiar niż materialne. Nie oznacza to, że materialne są mniej ważne bądź łatwiejsze w realizacji-jest to raczej sprawa subiektywna, związana z konkretną osobą. Niemniej często zdarza się, iż postanowienia materialne zostają zawieszone wraz z końcem Wielkiego Postu, natomiast duchowe trwają nadal, na przykład ktoś dalej pracuje nad poprawą własnego zachowania. Dziwne by było, gdyby przez okres Wielkiego Postu osoba była uprzejma, a po skończonym okresie pokutnym znów powróciła do swojego dawnego zachowania i brnęła w nieuprzejmość.