Introduction Hodgkin lymphoma (HL) is unusual among malignancies, with inflammation playing such a prominent role in its pathogenesis. S100A8/A9 (calprotectin) is a heterodimeric protein, which has a role in the inflammatory response and oncogenesis. In this study in HL patients, the correlation between serum S100A8/A9 levels and treatment responses was investigated along with whether this marker is correlated with other inflammatory markers. Materials and Methods Thirty‐three HL patients and 20 healthy volunteers were included. Demographic and clinical characteristics were recorded. Calprotectin levels were measured with Human S100A8/A9 Heterodimer Quantikine ELISA kit. Calprotectin levels were measured twice in patients, before and after treatment, and once in the control group. Treatment responses were evaluated with positron emission tomography‐computed tomography (PET‐CT). Results The mean age of patients was 44.3 ± 18.1 (66.3% male). The median (IQR) values of S100A8/A9 before and after treatment in the patient group were 4.98 (2.6‐7.8) and 1.87 (1.1‐4.8)µg/mL. Median (IQR) S100A8/A9 concentration in the control group was 1.41 (0.98‐2.73)µg/mL. In patients, pretreatment values were significantly higher than in controls (P < .001). However, median values of patients after treatment and controls were similar. Patient median S100A8/A9 levels were significantly lower post‐treatment compared with pretreatment values (P = .001). When inflammatory markers were examined within groups, no relationship was found between markers. In ROC analysis, a S100A8/A9 cutoff value of ≥3.31µg/mL accurately discriminated end‐of‐treatment PET positivity (AUC = 0.78; 95% CI 0.58‐0.98; accuracy = 76.2%). Conclusion S100A8/A9 may be a potential biomarker for treatment response in HL independent of inflammation. This is the first study to investigate and show this finding. However, further large‐scale studies are still required.

No abstract

No abstract

Çalışmamızda, kronik lenfositik lösemide (KLL) programlı hücre ölümü 1 (PD-1) ve programlı hücre ölümü ligandı 1 (PD-L1) ekspresyon düzeylerinin belirlenmesi ve prognoz üzerine etkilerinin değerlendirilmesi amaçlandı.Hastalar ve yöntemler: Kliniğimizde takip edilmiş ve tanı anında periferik kandan akım sitometrisi çalışılmış 92 hasta bu çalışmaya dahil edildi. Lenfositlerde %20 ve üzeri hücrede PD-1/PD-L1 boyanma varlığı pozitif olarak kabul edildi.Bulgular: Hastaların ortanca takip süresi 31 (1-114) aydı. PD-1 pozitifliği hastaların 44'ünde (%47.8), PD-L1 pozitifliği ise 8'inde (%8.7) tespit edildi. Tüm kohortta ortalama PD-1 düzeyi %22.13±15.39, PD-L1 düzeyi ise %8.4±13.12 olarak saptandı. Ortanca genel sağkalıma ulaşılamamış olmakla birlikte 60. ayda PD-1 pozitif hastaların %69.1'i hayattayken, PD-1 negatif grupta bu oran %79' du (p=0.723). Yine 60. ayda PD-L1 pozitif hastaların %75'i hayattayken, PD-L1 negatif grupta bu oran %73.6'ydı (p=0.849). PD-1 negatif grupta ilk dizi tedavi sonrası kısmi yanıt ve üstü 18 (%85.7) hastada mevcutken, PD-1 pozitif grupta 10 (%71.4) hastada mevcuttu (p=0.401). Ortanca progresyonsuz sağkalım, PD-1 pozitif grupta 16 ay [ %95 GA,10.68-21.31] iken PD-1 negatif grupta 18 ay [%95 GA, 5.23-30.76] olarak tespit edildi (p=0.432). PD-1 pozitif hastalarda ikinci dizi tedaviye geçiş süresi 2 (0-25) ay iken, PD-1 negatif hastalarda 7 (0-80) ay olarak tespit edildi (p=0.372).Sonuç: KLL' de periferik kanda lenfositler üzerinde PD-1 ekspresyonu tespit edilmiş olup PD-L1 ekspresyon düzeyi oldukça düşük düzeyde saptandı. PD-1 ve PD-L1 pozitifliğinin prognoz üzerinde net bir etkisi gözlemlenmedi.

Amaç: Akut lenfositik lösemi tüm yaş gruplarında görülebilen, çocukluk yaşlarında tedavi başarısı yüksek iken ileri yaş grubunda tedavi başarısının düşük, sağ kalımın az olduğu bir hastalıktır. Yaşlı hasta grubunda eşlik eden hastalıklar, bu hastalıklar nedeni ile kullanılan ilaçlar ve kemoterapide kullanılacak ilaçların ilaç-ilaç etkileşimleri nedeni ile tedavi yüz güldürücü değildir. Bu retrospektif incelemenin amacı bu yaş grubundaki ALL hastalarında standart tedavi ile düşük yoğunluklu tedavinin sonuçlarını kıyaslamaktır. Materyal Metod: Kliniğimizde tedavi ve takip edilen  50 yaş üzeri olan 18 ALL hastasının dosyası incelenmiştir Hastaların eşlik eden hastalıkları, tanı sırasındaki semptomları, uygulanan tedavi protokolleri,  tedaviye aldıkları yanıtlar, tedavi sürecindeki enfeksiyon odakları ve sayıları,  son kontrol zamanları ve hayatta olup olmadıklarına ait veriler analiz edilmiştir. Her iki tedavi kolu arasında sağ kalım analizi yapılmıştır.             Bulgular: Elli yaş üzeri hastalarda ensık eşlik eden hastalıklar hipertansiyon, diyabetes mellitus, koroner arter hastalığı  ve kronik obstrüktif akciğer hastalığıdır. Hastalar en sık ateş ve enfeksiyon semptomları ile başvurmaktadırlar. Remisyon indüksiyon tedavisi başarı oranı %44,4’dür. Standart tedaviler ve düşük yoğunluklu tedaviler arasında enfeksiyon atağı açısından fark bulunmamıştır. Standart tedavi grubundaki enfeksiyonlar daha çok parenteral tedavi ve yatış gerektiri iken düşük dozlu tedavi grubundaki enfeksiyon atakları oral tedaviler ile yönetilebilmiştir. Her iki grupta hem remisyon indüksiyon hem de idame tedavi açısından sağ kalım analizinde anlamlı bir fark tespit edilmemiştir.             Sonuç: Prognozun hasta ve hastalık nedenli faktörler nedeni ile kötü olduğu yaşlı ALL hastalarında, hasta performansını ve tolerabilitesini daha az etkileyen CHOP/CVP protokollerinden oluşan düşük yoğunluklu tedaviler hastane yatışlarını azaltmak ve hastanın yaşam kalitesini bozmamak iin uygun olabilir. Bu verilerin sonraki yaklaşımımzda yol gösterici olacağı düşüncesindeyiz.

Objective: Constantly increasing health expenditures lead to the use of generic molecules and generic versions of bortezomib have been used for a long time. The aim of this study is to retrospectively examine the effectiveness, side effects, and reliability of generic bortezomib in newly diagnosed multiple myeloma (MM) patients. Materials and Methods: The data of 95 patients who received four cycles of bortezomib as first- or second-line therapy in a single center were retrospectively recorded. Treatment responses, side effects, and progression-free survival (PFS) rates were calculated and compared. Results: Of the 95 patients, 42 used the original and 53 used the generic molecule. Epidemiological data, MM types, genetic risk groups, laboratory values at diagnosis, and bortezomib treatment lines (as a first line or second) were evaluated and there was no statistical difference between the two groups. When the response rates were evaluated according to International Myeloma Working Group criteria, there was no significant difference (p=0.42). Rates of partial response and higher responses were similar (81% vs. 79.2%, p=0.84). PFS rates were 42.8 months with the original and 37.8 months with the generic molecule (p=0.68). Side effects were seen in 44.2% of all patients, and the most common side effects were neuropathy, cytopenia, and infection. These rates were similar in the two groups (p=0.55). Conclusion: Although this retrospective study is limited in scope, it is the first study comparing the original molecule of bortezomib with a generic version. There were no statistical differences between the two groups in terms of treatment responses, PFS, or side effects. However, large-scale evaluations will help obtain more data on this subject.

No abstract

No abstract