No abstract

Paediatric burn wounds are challenging conditions to manage for both the doctors and patients and can cause several complications entailing a complicated treatment and recovery process. This study aims to evaluate sociodemographic conditions and antibiogram culture results of paediatric burn wounds. Our study retrospectively evaluated 419 paediatric patients with burns regarding age, gender, burn area and degree, total days spent in hospital, surgical history, final condition, additional disease history, previous attempts, and culture results with their antibiotic resistances, haemogram results, C-reactive protein results, sociocultural conditions, burned region of the body, and structure of the burn. The prominent observations were an increased rate of incidence in male patients and patients with low socioeconomic conditions, the highest incidence of burns from scalding and domestic accidents, and the highest incidence of third-degree burns. Furthermore, even though the most encountered burn types were extremity burns, the burn types with the highest culture growth ratio were the perineum burns. The dominant culture growth bacterial group was coagulase-negative staphylococcus, and the ratio of medication resistance was 67.8%. It is imperative to raise awareness regarding domestic accidents to prevent paediatric burn wounds. The mortality risk can be reduced by carefully monitoring multiple organ involvement and providing timely treatment. Moreover, appropriate wound care is warranted to avoid infection from skin flora.

<b><i>Introduction:</i></b> Rotterdam CT score for prediction of outcome in traumatic brain injury is widely used for patient evaluation. The data on the assessment of pediatric traumatic brain injury patients with the Rotterdam scale in our country are still limited. In this study, we aimed to evaluate the use of the Rotterdam scale on pediatric trauma patients in our country and assess its relationship with lesion type, location and severity, trauma type, and need for surgery. <b><i>Methods:</i></b> A total of 229 pediatric patients admitted to the emergency service due to head trauma were included in our study. Patients were evaluated in terms of age, gender, Glasgow Coma Scale (GCS), initial and follow-up Rotterdam scale scores, length of stay, presence of other traumas, seizures, antiepileptic drug use, need for surgical necessity, and final outcome. <b><i>Results:</i></b> A total of 229 patients were included in the study, and the mean age of the patients was 95.8 months. Of the patients, 87 (38%) were girls and 142 (62%) were boys. Regarding GCS at the time of admission, 59% (<i>n</i> = 135) of the patients had mild (GCS = 13–15), 30.6% (<i>n</i> = 70) had moderate (GCS = 9–12), and 10.5% (<i>n</i> = 24) had severe (GCS &#x3c; 9) head trauma. The mean Rotterdam scale score was calculated as 1.51 (ranging from 1 to 3) for mild, 2.22 (ranging from 1 to 4) for moderate, and 4.33 (ranging from 2 to 6) for severe head trauma patients. Rotterdam scale score increases significantly as the degree of head injury increases (<i>p</i> &#x3c; 0.001). <b><i>Discussion:</i></b> With the adequate use of GCS and cerebral computed tomography imaging, pediatric patients with a higher risk of mortality and need for surgery can be predicted. We recommend the follow-up of pediatric traumatic brain injury patients with repeated CT scans to observe alterations in Rotterdam CT scores, which may be predictive for the need for surgery and intensive care.

Öz Amaç: Serebrovasküler olay önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Serebrovasküler hastalıkların değiştirilebilen nedenlerinin belirlenmesi serebrovasküler olayın engellenmesi ve/veya morbidite ve mortalitenin azaltılmasında önem arz etmektedir. Magnezyumun hayvan modellerinde nöroproteksiyon sağladığına dair kanıtlar olsa da, serebrovasküler olay sırasında magnezyum etkinliğine dair sınırlı klinik kanıt bulunmaktadır. Bu çalışma ile serebrovasküler olayda magnezyumun değiştirilebilir bir risk faktörü olarak değerlendirilmesi ve mortalite üzerine etkisinin olup olmadığının araştırılması planlandı. Yöntemler: Retrospektif olan çalışmamıza 1203 hasta dahil edildi. Hastalar serebrovasküler olay ve kontrol olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Hastaların magnezyum düzeyleri yatışın birinci gününde ölçüldü. Çalışmaya hastaların yaşı, cinsiyeti, serum magnezyum düzeyi, hipertansiyon/diyabet varlığı ve hastaların son durumu dahil edildi. Bulgular: Hastaların %52,7'si erkek, %47,3'ü kadındı. Serebrovasküler olay grubunda E/K:0.94 olarak bulundu. Serebrovasküler olayın %26,7'si hemorajik serebrovasküler olay, %73,3'ü iskemik serebrovasküler olay olarak takip edilmiştir. Kontrol grubu ortalama serum magnezyum düzeyi 2,28 mg/dL, serebrovasküler olay grubu için ortalama 1,87 mg/dL'ydi. Kontrol grubunda diyabet oranı %5,6, serebrovasküler olay grubunda diyabet oranı %11,5 olarak saptanmıştır. Kontrol grubunda hipertansiyon oranı %54,8, serebrovasküler olay grubunda hipertansiyon oranı %60,9 olarak saptanmıştır. Kontrol grubunda mortalite oranı %1,6 iken serebrovasküler olay grubunda mortalite oranı %20,8 olarak bulunmuştur. Sonuç: Serebrovasküler olay hastalarında erkek cinsiyet oranının literatürlerden düşük, hemorajik serebrovasküler olay oranının literatürlerden yüksek olarak saptanması dikkat çekici bir özellikti. Düşük serum magnezyum düzeyinin serebrovasküler olay için bir risk faktörü olabileceği ancak tek başına mortalite üzerine etkisi olmadığı gözlenmiştir. Diyabetes mellitus ve hipertansiyonun serum magnezyum ile ilişkisinin olmaması, serebrovasküler olay hastalarında mortalitenin literatürlerden düşük oranda saptandığı elde edilen diğer verilerdir.