Background/Aims: Recent studies indicate that regulatory T-cells (Tregs) promote transplant tolerance. We studied Treg levels in 39 stable renal transplant recipients to determine the sizes of the Treg populations and the effects of treatment regimens thereof. Methods: All patients (19 with good graft function and 20 with chronic allograft nephropathy) received induction therapy (basiliximab) and were on triple immunosuppressive regimens with calcineurin inhibitors (cyclosporine or tacrolimus), mycophenolate mofetil (MMF) or everolimus and steroids. Twenty healthy subjects served as controls. Whole blood samples were stained with anti-CD4, CD25, CD127, and FoxP3 antibodies and analyzed by flow cytometry to determine CD4+CD25^highFoxP3± and CD4+ CD25^highCD127^–/low Treg levels. Results:All patients had significantly reduced CD4+CD25^highFoxP3± but no CD4+ CD25^highCD127^–/low Treg levels compared to controls. Renal allograft function did not correlate with Treg levels. Statistically significant correlations between CD4+CD25^highFoxp3+ Tregs and tacrolimus levels and CD4+CD25^highFoxp3– Tregs and HLA-DR mismatching were detected. Patients receiving MMF had significantly higher CD4+CD25^highFoxp3+ Tregs compared to patients on everolimus who were also receiving lower doses of calcineurin inhibitors. Conclusion:Overall, immunosuppression lowers CD4+CD25^highFoxP3± Treg levels significantly in the periphery in renal transplant recipients. In addition, different immunosuppressive regimens have different impacts on CD4+CD25^highFoxP3+ Tregs, a fact that may influence long-term allograft survival.

Multiple sclerosis (MS) is a demyelinating disease of the central nervous system (CNS) of autoimmune etiology that results from an imbalance between CNS-specific T effector cells and peripheral suppressive mechanisms mediated by regulatory cells (RC). In this research, we collected blood samples from 83 relapsing remitting MS (RRMS) patients and 45 healthy persons (HC), to assess the sizes of their RC populations, including CD4+CD25highFoxp3+ (nTregs), CD3+CD4+HLA−G+, CD3+CD8+CD28−, CD3+CD56+, and CD56bright cells, and how RC are affected by disease activity (acute phase or remission) and types of treatment (methylprednisolone, interferon, or natalizumab). In addition, we isolated peripheral blood mononuclear cells (PBMC) and cultured them with peptides mapping to myelin antigens, to determine RC responsiveness to autoantigens. The results showed decreased levels of nTregs in patients in the acute phase ± methylprednisolone and in remission + natalizumab, but HC levels in patients in remission or receiving interferon. Patients + interferon had the highest levels of CD3+CD4+HLA−G+ and CD3+CD8+CD28− RC, and patients in the acute phase + methylprednisolone the lowest. Patients in remission had the highest levels of CD3+CD56+, and patients in remission + natalizumab the highest levels of CD56bright cells. Only nTregs responded to autoantigens in culture, regardless of disease activity or treatment. The highest suppressive activity was exhibited by nTregs from patients in remission. In conclusion, in RRMS disease activity and type of treatment affect different RC populations. nTregs respond to myelin antigens, indicating that it is possible to restore immunological tolerance through nTreg induction.

Με τον όρο «Έκτοπη Οστεοποίηση» περιγράφεται ο σχηματισμός οστού σε σημεία που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν υφίσταται. Τα σημεία αυτά μπορεί να είναι μύες, τένοντες ή σύνδεσμοι και γενικότερα μεσεγχυματικού τύπου μαλακά μόρια, κυρίως γύρω από τις μεγαλύτερες αρθρώσεις. Η επίκτητη μορφή της νόσου, που είναι και η πιο κοινή, εμφανίζεται μετά από μυοσκελετικούς τραυματισμούς, κακώσεις του νωτιαίου μυελού και του κεντρικού νευρικού συστήματος γενικότερα, αλλά και σε περιπτώσεις σοβαρών εγκαυμάτων. Η παθοφυσιολογία της έκτοπης οστεοποίησης παραμένει άγνωστη, αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι για τον σχηματισμό της απαιτούνται τρείς βασικές προϋποθέσεις που είναι α) τα οστεοπρογονικά κύτταρα, β) οι κατάλληλοι επαγωγικοί παράγοντες και γ) το ευνοϊκό οστεοεπαγωγικό περιβάλλον. Στην παρούσα εργασία με την χρήση κυτταρομετρίας ροής, δοκιμασιών με ηλεκτροχημειοφωταύγεια, Elisa και ανοσοπροσδιορισμού με χρήση Cytometric Bead Array προσδιορίσαμε τις συγκεντρώσεις των total procollagen type 1 amino-terminal propeptide (TP1NP), osteoprotegerin (OPG), β-isomerized C-terminal telopeptides (β- Crosslaps), soluble receptor activator of nuclear factor kappa-B ligand (sRANKL), N-MID osteocalcin, S100 και των κυτταροκινών IL-2, IL-4, IL-6, IL-10, INF-γ και TNF-a στον ορό ασθενών και υγιών μαρτύρων. Επιπλέον, στο ολικό αίμα προσδιορίσαμε τον πληθυσμό των θετικών στην οστεοκαλσίνη κυττάρων. Όλα τα προς μελέτη μόρια είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την οστική ανακατασκευή και τις φλεγμονώδεις αντιδράσεις. Συνολικά μελετήθηκαν 55 ασθενείς από τους οποίους ελήφθησαν δείγματα καθόλη την διάρκεια νοσηλείας τους. Οι ασθενείς μελετήθηκαν με βάση το είδος του τραύματος, την εμφάνιση ή όχι έκτοπης οστεοποίησης και την έκβαση της κατάστασης τους. Επιπλέον, οι επιμέρους ομάδες ασθενών μελετήθηκαν συναρτήσει του χρόνου.Τα αποτελέσματα μας έδειξαν ότι στο σύνολο των ασθενών παρατηρήθηκαν στατιστικά μειωμένα επίπεδα β- crosslaps, N-MID osteocalcin, sRANKL και S100 συγκριτικά με τους υγιείς μάρτυρες. Αντίθετα, τα επίπεδα των TP1NP, των θετικών στην οστεοκαλσίνη κυττάρων, της OPG, της INF-γ και της IL-6 ήταν στατιστικά σημαντικά αυξημένα. Επιπλέον, στατιστικά σημαντικά αυξημένα παρατηρήθηκαν τα επίπεδα του S100 στους ασθενείς που είχαν υποστεί κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις κατά το πρώτο εικοσιτετράωρο μετά την επαγωγή της κάκωσης. Στατιστικά σημαντικά αυξημένο επίσης παρατηρήθηκε και στην ομάδα των ασθενών με κακή έκβαση συγκριτικά με τους υγιείς δότες. Στην ίδια ομάδα ασθενών παρατηρήθηκε μια γενικευμένη αύξηση των επιπέδων των κυτταροκινών που φαίνεται να σχετίζεται άμεσα με την κακή έκβαση της κατάστασης τους. Πιο συγκεκριμένα η αύξηση αυτή ήταν στατιστικώς σημαντική για τις IL-4, INF-γ και TNF-α.