Low high-density lipoprotein cholesterol (HDL-C) increases cardiovascular risk, whereas its high levels protect against atherosclerosis via multiple beneficial effects. Dense and poorly lysable fibrin clot formation is observed in cardiovascular disease. We sought to investigate whether HDL-C and its major component apolipoprotein A (Apo A)-I affect fibrin clot properties. In 136 apparently healthy individuals (99 men, 37 women, aged 49-69 years) we determined plasma fibrin clot permeability (Ks coefficient) and lysis time (t50%) together with Apo A-I and lipoprotein (a) [Lp(a)] levels. The median HDL-C level was 1.33  mmol/l (range from 0.77 to 2.19  mmol/l). HDL-C was positively associated with Apo A-I (r = 0.62, P < 0.00001). HDL-C and Apo A-I were positively correlated with Ks (r = 0.52, P < 0.00001 and r = 0.44, P < 0.00001, respectively) and inversely with t50% (r = -0.44, P < 0.00001 and r = -0.35, P = 0.00003, respectively). No such associations were seen for other lipid variables. Ks and t50% were associated with Lp(a) (r = -0.42, P < 0.00001 and r = 0.42, P < 0.00001, respectively) and fibrinogen (r = -0.31, P = 0.00024 and r = 0.39, P < 0.00001, respectively). Individuals with HDL-C at least 1.4 mmol/l (n = 54) had 19% higher Ks (P = 0.00016) and 17% shorter t50% (P = 0.0012) than the remainder. After adjustment for age, fibrinogen, and Lp(a), HDL-C was the independent predictor of Ks (β = 0.7, P < 0.00001) and t50% (β = -0.62, P < 0.00001). This study shows that elevated HDL-C levels are associated with improved fibrin clot permeability and lysis, indicating a novel antithrombotic mechanism underlying the postulated beneficial effects of therapy targeted at HDL-C.

Przedmiot badań. Właściwie prowadzona immunosupresja w terapii potransplantacyjnej jest warunkiem niezbędnym do zminimalizowania ryzyka odrzucenia narządu. Cel badań. Analiza stężeń minimalnych (Cssmin) takrolimusu (TAC) w stanie stacjonarnym, w pierwszym miesiącu po przeszczepie serca lub nerki. Wyliczono współczynnik zmienności wewnątrzosobniczej (CV), poszukiwano korelacji z parametrami biochemicznymi oraz przedstawiono zalecenia/aktualne wytyczne optymalizacji dawkowania TAC na podstawie baz medycznych opartych na faktach (EBM). Materiał i metody. Do retrospektywnej analizy wybrano 24 pacjentów w wieku 24-79 lat (średnia 47,1±13,9 lat); 12 po przeszczepie serca i 12 po przeszczepie nerki. Dawkowanie TAC było jednakowe w grupach pacjentów oraz nie ulegało zmianie w trakcie analizy (pierwszy miesiąc); w przypadku biorców serca wynosiło 2 mg/dobę oraz 1 mg/dobę u biorców nerki. Pomiar Cssmin TAC w pełnej krwi (stan stacjonarny) wykonano czterokrotnie u wszystkich pacjentów; pierwszy w 15 dobie leczenia, drugi w 16-18, trzeci w 17-19, czwarty w 18-21. Do analizy stężenia TAC zastosowano test immunologiczny QMS Tacrolimus stosując automatyczny analizator biochemiczny Indiko Plus. Wyniki. Mediana wartości Cssmin TAC wynosiła 6,9-15,6 ng/mL po przeszczepie serca oraz 8,7-16,0 ng/mL po przeszczepie nerki. Zakres CV pacjentów po przeszczepie serca był 4-60%, natomiast po przeszczepie nerki 8-40%. CV>30% (wyższe prawdopodobieństwo ryzyka ostrego odrzucenia) po przeszczepie serca dotyczył 25% pacjentów, po przeszczepie nerki 15%. Analiza przeżycia narządu u biorców serca i nerki wykazała odpowiednio 83% i 100% po średnio 2,7±0,5 i 3,25±2,5 latach od transplantacji. Nie wykazano istotnych korelacji (p > 0,05) pomiędzy CV a wybranymi parametrami biochemicznymi. Wnioski. CV>30% może wskazywać na dużą zmienność w farmakokinetyce TAC, a tym samym konieczność optymalizacji dawkowania/parametrów fizjologicznych wpływających na wartość stężenia. Konieczna wydaje się poprawa personalizacji terapii immunosupresyjnej z TAC, uwzględniająca indywidualne parametry zmienności zewnątrz- i wewnątrzosobniczej w celu uzyskania lepszych efektów oraz uniknięcia ostrego/przewlekłego odrzucenia, przyśpieszonej w czasie utraty przeszczepu i/lub występowania dodatkowych działań niepożądanych TAC.

No abstract

No abstract

No abstract