The annual incidence of pelvic endometriosis among women aged 15-49 years and up to age 69 years was ascertained for the Icelandic population between 1981 and 2000 by using Iceland's extensive record linkage systems. Comprehensive, state-financed health care and unique personal identification numbers enabled care to be tracked from first diagnosis. To identify cases, a centralized discharge-code registry was searched, as well as all hospital databases and, for individual patients, all hospital records. Each case of visually diagnosed and histologically verified endometriosis was cross-checked against the nationwide pathology registry. The revised American Society for Reproductive Medicine classification system was used for staging. Recorded was type of operation at diagnosis and presence of disease at 5 sites: deep pelvis, appendages, central pelvis, vesicouterine pouch, and ovaries. A total of 1,383 women were diagnosed surgically, with histologic verification of 811 (58.6%). All but 6 cases could be staged; 297 (36.9%) had minimal/mild and 508 (63.1%) had moderate/severe disease. The estimates of crude annual incidence were 0.1% for visually confirmed and 0.06% for histologically verified endometriosis, and respective age-standardized annual incidence was 0.1% and 0.05% for women aged 15-49 years. The most common site was the ovary, followed by deep pelvis, central pelvis, appendages, and vesicouterine pouch.

No abstract

Egils saga gerist á landnámsöld og er talin rituð af Snorra Sturlu syni í kringum 1230. Snemma kom í ljós að Agli svipaði mjög í útliti til Gríms (Skallagríms) föður síns og fáir voru jafn stórir sem Egill. Á einum stað segir að Skallagrímur og hans útvöldu vaeru heldur líkir þursum að vexti og sýn en mennskum mönnum. Ekki hafði Egill útlitið með sér; grófgerður í andliti og dökkur yfirlit um. Tekið skal fram að sú lýsing Snorra á útliti Egils þarf ekki að benda til afbrigðilegs beinvaxtarsjúkdóms (skeletal dysplasia). Egill gerðist þunglyndur eftir að Böðvar sonur hans drukknaði. Egill lagðist þá í lokrekkju, þáði hvorki vott né þurrt, og óskaði þess einfaldlega að deyja. Þorgerður dóttir hans sagðist þá vilja deyja með honum. Hún lagðist við hlið hans í aðra rekkju og kom þar á eftir í hann baeði sölvum og mjólk. Þegar Egill var orðinn aldraður maður gerðist hann hrumur með heyrnar og sjónskerðingu. Fyrir utan þá hnignun og hreyfiskerðingu -en Egill var þungfaer, fót stirður og fótkaldur -segir sagan að hann hafi átt það til að missa jafnvaegið og hrasa. Silfur EgilsEgill var berserkur mikill, gríðarlega fégjarn og varð snemma stór auðugur. Þegar hér er komið sögu var Egill kominn á níraeðisald ur. Þá faer hann þá hugdettu (á sama tíma og menn undirbjuggu sig til þings) að halda til Þingvalla með tvaer kistur fullar af ensku silfri. Þaer silfurkistur höfðu honum áskotnast hjá Aðalsteini kon ungi eftir sigurinn á Vínheiði, ungum að árum. Faerði hann aldrei föður sínum silfrið í sonargjöld eins og konungur hafði beðið hann að gera þegar hann kaemi heim til Íslands. Þess í stað dró Egill sér silfrið og bar það með sér allar götur síðan, fram á elliár. Þá var aetlun hans undir lokin að kasta silfrinu til mannfjöldans við Lögberg og fylgjast síðan með slagsmálum manna á milli um silfrið. Þess skal getið hér að Peter Hallberg, fyrrum dósent við Háskóla Íslands og síðar prófessor í bókmenntasögu við Gauta borgarháskóla, segir í bók sinni Den isländska sagan að Egill hafi lagt á ráðin um að sá silfrinu á Alþingi sér til skemmtunar eða daegrastyttingar. 1 Vísar það í ákveðna persónuleikatruflun. Fjöl skylda Egils kom þó í veg fyrir þessa fyriraetlun hans. Þess í stað, og eftir að hafa maelt "vil ég fara til laugar," hélt hann með aðstoð tveggja þraela Gríms til laugar Mosfellinga með kisturnar tvaer. Segir sagan að hvorki þraelarnir né silfrið hafi skilað sér til baka og er kenning höfundar Egils sögu sú að Egill hafi drepið þraelana tvo. En ber þetta vott um minnisleysi Egils eða er mögulegt að þraelarnir hafi platað veikan manninn og stungið af með silfrið? Hörpuskelin hans EgilsFlestir geta verið sammála um að með hjálp bókmenntarýni, forn leifa og sagnfraeði auk laeknisfraeði sé haegt (upp að vissu marki) að varpa ljósi á ákveðið heilsufarsástand manna fyrr á öldum. Í bók sinni Hetjur og hugarvíl bendir Óttar Guðmundsson geðlaekn ir á að engin persóna Íslendingasagnanna falli að eins mörgum greiningum geðsjúkdómafraeðinnar og Egill. 2 Fleiri mismuna greiningar má vissulega nefna en þaer byggjast á túlkun texta úr Eg...