Background: There is a deficit of publications regarding the impact of small for gestational age (SGA) on later neurodevelopment of premature infants and existing results are conflicting. Objectives: The aim of the present study was multifaceted neurodevelopmental assessment of children born prematurely, with particular assessment of SGA as an independent risk factor for impairment in prematurely born children. Methods: Eighty-nine children born with very low birth weight were evaluated at the age of 50 months. Anthropometric measurements and several psychomotor tests (WeeFIM-Functional Independence Measure scale, Leiter Test-Non-Verbal Psychometric Evaluation, DTVP-2-Developmental test of Visual Perception, CAST-Childhood Autism Spectrum test, EAS-C-temperament questionnaire and TSD-children vocabulary test) were performed in each child. Results: SGA occurred to be the risk factor of low self-reliance (mean WeeFIM score 89 ± 20 points vs 99 ± 15; P = 0.034), decreased nonverbal intelligence (Leiter score 87 ± 18 points vs 100 ± 18 points; P = 0.022) and low visual perception (Frostig test 81 ± 17 points vs 93 ± 17 points; P = 0.035). Moreover the incidence of autism spectrum disorders was significantly higher in the SGA group (21% vs 2.8%; P = 0.029). There were no differences in frequency of cerebral palsy diagnosis, vocabulary test results and temper tests scores between SGA and AGA groups. Conclusions: Birth weight small for gestational age seems to be an additional, independent risk factor of neurodevelopmental delay in prematurely born children.

No abstract

M A T E R I A Ł I M E T O D A:U 102 dzieci w wieku 10,2 roku ± 5,66 przeanalizowano rozpoznania, schorzenia dodatkowe, czas i rodzaj dializoterapii, losy pacjenta, zastosowanie hormonu wzrostu. Niedobór wzrastania (Z score) stwierdzono u 87 dzieci przy rozpoczęciu badania i u 94 przy zakończeniu leczenia. W Y N I K I: U 60% dzieci pierwszą metodą dializoterapii była dializa otrzewnowa, u 38% hemodializoterapia, u 2% wyprzedzające przeszczepienie nerki. W chwili zakończenia obserwacji 70% pacjentów żyło z czynnym przeszczepem nerki, 15% było nadal dializowanych, 13% zmarło, u 2% doszło do poprawy funkcji nerek. Średni czas dializoterapii (94 dzieci) wynosił 34,6 mies. (1-136 mies.) i był dłuższy w latach 2000-2008 niż w okresie 2009-2016 (śr. 43,3 ± 32,7 mies. vs 18,3 ± 13,1; p = 0,00005). W grupie ze schorzeniami dodatkowymi (46% dzieci) stwierdzono większy niedobór wzrostu na początku (Z score 0: -2,3 ± 2,3 vs -1,08 ± 1,6; p = 0,003) i na końcu leczenia (Z score 1:-2,7 ± 2,6 vs -1,2 ± 1,5; p = 0,001) oraz dłuższy czas dializoterapii (42,7 ± 34,4 mies. vs 27,8 ± 23,8; p = 0,02). Z score 0 wyniósł dla wszystkich pacjentów -1,7 ± 2,0 (-9,3 do +2,0) przy rozpoczęciu leczenia i nie różnił się od Z score 1: -1,9 ± 2,2 (-8,3 do +2,4); p = 0,37 w chwili zakończenia. U 42,5% dzieci na początku i u 45% na końcu terapii Z score był < -2,0. W grupie 17% dzieci leczonych hormonem wzrostu stwierdzono wyrównanie się niedoboru wzrostu po zakończeniu dializoterapii w porównaniu z grupą nieleczoną (Z score 1: -2,4 ± 1,7 vs -1,9 ± 2,3; p = 0,37). W N I O S K I: Niskorosłość stanowi istotny problem dzieci dializowanych. Współchorobowość jest czynnikiem pogarszającym niedobór wzrostu. Zastosowanie hormonu wzrostu daje szansę na poprawę wzrastania.dzieci, leczenie nerkozastępcze, leczenie hormonem wzrostu