Background: Turkey has one of the highest death rates in the world due to COVID-19 pandemic. The pandemic caused anxiety and depression in individuals. However, there is insufficient information on the effects of COVID-19 on individuals and their coping methods. Therefore, mental problems associated with the pandemic need to be evaluated rapidly. Aims: This study was carried out to determine depression levels and related factors in a society affected by COVID-19. Method: The study was planned using a descriptive cross-sectional design. The study started 2 weeks after the first diagnosis of COVID-19 in Turkey and was carried out between March 23 and April 3, 2020. The study included 1115 adult participants who were between 18 and 65 years of age and were citizens of the Turkish Republic. The study was carried out using online questionnaires, and data were collected with the Personal Information Form and the Beck Depression Inventory. The data were evaluated using IBM SPSS Statistics, version 20 software program. Results: The depression scores of female participants who were between 18 and 29 years of age, single, students, and had less income than their expenses were found to be higher than others. People who experienced fear of being infected and infecting others, had a cleaning obsession, anxiety about the future, sadness, and anxiousness experienced depression at lower levels when compared to other participants. Participants who had to change their place of residence during the quarantine, experienced loneliness, fear of death, hopelessness, sleep problems, felt useless and worthless, started to smoke and drink alcohol, and experienced depression at moderate levels. Depression scores of those who spent time with their family, made time for themselves, were busy with home education or work were lower compared to others. Conclusion: The COVID-19 pandemic caused mild-level depression in the Turkish society.

Amaç. Araştırma, bir çocuk hastanesinde yatan 6-12 yaş çocuklarda psikososyal semptomların incelenmesi amacıyla yapılmıştır. Yöntem. Tanımlayıcı nitelikteki bu araştırmanın örneklemini, Gaziantep Çocuk Hastanesi'nde yatmakta olan, akut veya kronik bir hastalık tanısı almış ve herhangi bir psikiyatrik hastalık tanısı almamış, en az üç gündür hastanede yatan, çalışmaya katılmaya istekli, 6-12 yaş grubundaki 360 çocuk oluşturmuştur. Verilerin toplanmasında hastaların tanıtıcı özelliklerini belirleyen "Kişisel Bilgi Formu" ve "Hastanede Yatan Çocuklar İçin Psikososyal Semptomları Tanılama Ölçeği" kullanılmıştır. Veriler t testi ve Kruskal Wallis testle değerlendirilmiştir. Bulgular. Yaş ortalaması 8,8±2,0 olan çocukların, %56,9'u erkek, %62,2'si iki ve daha fazla sayıda hastanede yatmıştır. Ailesinin geliri giderinden az olan, köyde yaşayan, okula gitmeyen, iki kardeşi olan, üriner sistem ve endokrin sistemle ilgili hastalığı olan, 15 günden daha fazla süredir hastanede yatan ve psikiyatrik belirti öyküsü olan çocuklarda psikososyal semptomların daha fazla görüldüğü belirlenmiştir. Sonuç. Sonuç olarak özellikle psikiyatrik semptom öyküsü olan, uzun süredir hastalık semptomları yaşayan, iki ve daha fazla hastaneye yatma öyküsü olan ve sosyoekonomik durumu yetersiz çocuklara dikkat edilmesinin önemine vurgu yapılmıştır. Çalışmamızda hastanede yatan çocukların psikososyal açıdan değerlendirilmelerinin gerekli olduğu vurgulanmıştır.Anahtar sözcükler: Çocuk, hastaneye yatma, psikososyal sorunlar Abstract Aim. The aim of the study is to evaluate the psychosocial symptoms by several variables in the hospitalized 6-12 years old children. Method. The sample of this descriptive study includes 360 children hospitalized in the Gaziantep Pediatric Hospital. Inclusion criteria: with an acute or chronic disease, without any psychiatric disease diagnosis, at least 3 days of hospitalization, willing to participate in the study, 6-12 years old children. "Personal Data Form" and "psychosocial symptoms identification scale in the hospitalized children" scales were used to collect the characteristics data of the patients. Data were evaluated by t test and Kruskal Wallis test. Results. The average age of the children was 8.8±2.0, 56.9% of the children were male, 62.2% of them hospitalized in two or more hospitals. The psychosocial symptoms were more common among the children: -having a poor family whose income is less than expenditure, -living in village,-not going school-having 2 brothers/sisters, having an urinary or endocrine disease, hospitalized for more than 15 days, having a psychiatric symptom history. Conclusion. In conclusion, it is important to pay more attention to the children especially: -having a psychiatric symptom history, -experiencing disease symptoms for a long period,-hospitalized in two or more hospitals, -living in a poor socioeconomic status. According to the study, we emphase that the hospitalized children should be evaluated in terms of their psychosocial status.

Bu çalışmanın amacı, bir Toplum Ruh Sağlığı Merkezi (TRSM)'nde uygulanan rehabilitasyon programlarına katılan ve katılmayan şizofreni hastalarının bazı sosyodemografik ve hastalıkla ilişkili özellikleri ile tedaviye uyumları ve öz yeterliliklerini tanımlamaktır.Gereç ve Yöntem: Karşılaştırmalı-tanımlayıcı nitelikte planlanan bu çalışma Ocak-Mart 2016 tarihleri arasında Amasya'da bulunan Toplum Ruh Sağlığı Merkezi'nde yapıldı. Araştırmanın örneklemini, şizofreni tanısı ile takip edilen, rehabilitasyon programlarına düzenli olarak katılan 32 ve rehabilitasyon programlarına katılmayan 32 olmak üzere toplam 64 hasta oluşturdu. Her iki grubun özellikleri de yaş, cinsiyet, hastalığın başlama yaşı ve hastalığın süresi bakımından benzerdi. Kişisel bilgi formu, Morisky Uyum Ölçeği ve Öz Etkililik-Yeterlilik Ölçeği kullanılarak elde edilen veriler SPSS 20.0 paket programı kullanılarak analiz edildi.Bulgular: Rehabilitasyon programlarına katılan hastaların %71.9'u 6 aydan uzun süredir programlara katılmaktadır. Programlara katılan hastaların %50'si, katılmayan hastaların %25'i tedaviye uyumludur. Gruplar arasında ilaç uyum düzeyleri açısından anlamlı bir fark olmamakla birlikte rehabilitasyon programlarına katılan şizofreni hastalarının ilaç uyumlarının daha yüksek olduğu belirlendi. Kadın hastaların erkek hastalara göre, bekar olanların da evli olanlara göre tedaviye daha uyumlu oldukları saptandı. Programlara katılan hasta grubunun öz yeterlilik ölçek puan ortalaması 61.28±12.09, katılmayan grubunun ise 62.82±11.16 olarak bulundu. İki grup arasında öz yeterlilik ölçek puanları açısından anlamlı bir fark bulunmadı.Sonuç: Araştırmada rehabilitasyon programına katılan şizofreni hastalarının tedaviye uyumları, rehabilitasyon programlarına katılmayanlara göre daha yüksek bulundu. Bu bağlamda hastaların rehabilitasyon programlarına katılması için desteklenmesi önerilmektedir.

COVID-19 was first detected in Wuhan, China, in December 2019 and spread rapidly in many other countries. This situation, defined now as a pandemic, has turned into a worldwide public health problem that threatens health security, especially that of healthcare professionals. Nurses, particularly those at the forefront of healthcare and directly involved in COVID-19 patient care, have been affected not only physically but also mentally. Because nurses have longer communication and interaction times with patients, they are more concerned about becoming infected or infecting others. Nurses have the highest level of occupational stress compared to other groups and are accordingly subjected to anxiety and depression. For many reasons such as intense working hours, working in a shift system, an insufficient number of personnel, severe conditions of the unit, being in constant contact with patients and their relatives and showing intense empathy for them, nurses experience primary and secondary traumatic stress, job burnout, compassion fatigue, and moral injuries. For this reason, conducting appropriate prevention activities and planning prevention strategies for future pandemic situations is important to support nurses psychologically and to protect their mental health.

Hastanede yatmak hem çocukları hem de annelerini psikososyal açıdan etkilemektedir. Çocuklarda görülen psikososyal semptomların ve annelerinde görülen endişenin erken dönemde saptanması, hemşirelerin bu sorunlara yönelik gerekli müdahaleleri planlaması ve uygulaması için oldukça önemlidir. Amaç: Araştırmanın amacı hastanede yatan 6-12 yaş grubu çocuklarda psikososyal semptomları ve annelerinin endişelerini tanımlamak ve aralarındaki ilişkiyi incelemektir. Yöntem: Tanımlayıcı-ilişki arayıcı nitelikteki bu araştırma, Temmuz-Aralık 2019 tarihleri arasında bir eğitim araştırma hastanesinde yapılmıştır. Araştırmanın örneklemini 6-12 yaş grubundaki 120 çocuk ve anneleri oluşturmuştur. Veriler; "Bilgi Formu", "Hastanede Yatan Çocuklarda Psikososyal Semptomları Tanılama Ölçeği", "Ebeveynlerin Endişe Kaynakları Ölçeği" ile elde edilmiş ve tanımlayıcı istatistikler, Mann Whitney U, Kruskal Wallis H, Spearman korelasyon testleri ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Hastanede yatan 6-12 yaş grubu çocukların %62.5'i erkek, %68.3'ü 7 günden daha kısa süredir hastanede yatıyor ve %58.3'ü birden fazla hastanede yatma deneyimi yaşamıştır. Hastanede yatan erkek çocukların Öfke ve Saldırganlık düzeyi daha yüksek bulunmuştur. Çocuğu henüz okula başlamamış ve çocuğunun hastalığı 7-15 gündür devam eden annelerin endişe düzeyi daha yüksek bulunmuştur. Çocukların hastanede yatmaya bağlı psikososyal semptomları ile annelerinin endişe düzeyleri arasında zayıf düzeyde pozitif yönlü, çocukların yaşı ile psikososyal semptomlar ve annelerinin endişe düzeyleri arasında zayıf düzeyde negatif yönlü anlamlı bir ilişki olduğu saptanmıştır. Sonuç: Hastanede yatan çocuklarda psikososyal semptomların ve annelerinde görülen endişenin hafif düzeyde ve ilişkili olduğu bulunmuştur. Cinsiyet ve yaş hastanede yatan çocuklarda psikososyal semptomları, çocukların okula başlama durumu ve hastalık süresi ise annelerinin endişe düzeyini etkilemiştir. Hastanede yatan çocuklar ve annelerinin yaşadıkları psikososyal sorunlar bakımından birlikte değerlendirildiği araştırmaların yapılması önerilmektedir.

No abstract

Purpose: This research is conducted to evaluate the effect of assertiveness training in schizophrenic patients on functional remission and assertiveness level.Design and methods: The research is designed as a randomized controlled trial with a pretest and posttest control group and repeated measures. Assertiveness training was carried out for a total of 8 weeks with the experimental group.Findings: Assertiveness training in schizophrenic patients was found to be effective in increasing the functional remission and assertiveness levels of patients. Practice implications:Assertiveness training in schizophrenia should be implemented by psychiatric nurses within the scope of rehabilitation services. K E Y W O R D S assertiveness, assertiveness training, functional recovery, psychiatric nurse, schizophrenia 1 | INTRODUCTION Defined as one of the lifelong and destructive mental disorders,schizophrenia is a disorder that disrupts social, occupational, and interpersonal functioning, leads to disability, and it is characterized by a significant deterioration in thought, perception, emotion, movement, and behavior. 1,2 In the treatment of schizophrenia, which affects 1% of the population, a multidimensional approach is considered, and pharmacological and psychosocial treatment methods are implemented together. 3,4 While drug therapy in schizophrenia targets positive and negative symptoms, disorganized behaviors, mood, and cognitive symptoms; psychosocial interventions including programs such as individual interviews, family education, social skills training, holistic approach group therapies, supportive therapy, and cognitive-behavioral therapies are provided for self-care deficiencies, poor quality of life, interpersonal relationship problems, noncompliance with treatment, dysfunctions, addiction, and signs of disability in social and professional skills. [5][6][7][8][9] It has been reported that psychosocial skills training, which is frequently applied in the rehabilitation of schizophrenia patients, increases quality of life, social functioning levels, self-esteem, communication skills, compliance to treatment levels, and insights of the patients; reduces disability, relapse, and repeated hospitalization; and has positive effects on positive and negative symptoms. [10][11][12][13][14][15] It is also reported that social skills training programs increase interpersonal relationships and assertiveness skills in schizophrenia. 14,[16][17][18] Assertiveness is the individualʼs expression of his own feelings, thoughts, and beliefs, his personal rights in a clear and honest manner while paying attention to the feelings and thoughts of others, and respecting their rights. [19][20][21] Being assertive requires the ability to defend oneʼs rights without hesitation and without being aggressive. 19,21 Patients with schizophrenia are usually exposed to cognitive disorders and cannot express their feelings and thoughts effectively.They have a fear of social anxiety, of being judged by others, or of negative evaluation. These conditio...

No abstract