Modern dönemde, çocuk terki ile mücadelede ön plana çıkan anonim çocuk terki uygulamalarını özellikle de bebek kutuları yöntemini doğru bir şekilde anlamak ve anlamlandırabilmek için bu uygulamaların ortaya çıktığı zeminin ve aktörlerinin bilinmesi gerekmektedir. Kilise tarafından Ortaçağ’da çocuk terkinin ve ölümlerinin önlenmesi amacıyla başlatılan buluntu kutuları, farklı isimler altında günümüze kadar devam etmiş ve Dünyanın birçok ülkesine yayılmıştır. Bebek kutuları ile aynı kurguya sahip olan anonim doğum ve güvenli liman yasaları, anneler başta olmak üzere çocuğun yasal sorumluluğunu taşıyan kişilere hukuken çocuklarını terk etme ve ebeveynlik yükümlülüklerinden kurtulma imkânı tanımaktadır. Bu çalışmanın amacı, istenmeyen çocukların hayatını kurtarma iddiasıyla hareket eden modern dönemdeki çocuk terki uygulamalarını tarihsel bağlamı içerisinde ele alarak okuyucuya çocuk korumanın tarihi konusunda bir bakış açısı sunmaktır.

The United Nations (UN) Convention on the Rights of the Child, which entered into force in 1990, is the most widely accepted Convention among international human rights treaties. The United States of America took an active part in the preparation of the aforementioned Convention and took initiatives for other countries to sign and ratify the Convention. However, the United States is the only country out of all the UN member states (196 countries) that has not ratified the Convention. The USA continues its stance of not being a party to the Convention, despite its leading role in the preparation of the Convention and all the criticisms. This study presents the main arguments about why the USA is not a party to the aforementioned Convention, especially the allegations of harming the family institution and violating the right of parents to raise their children according to their own beliefs. To the best of our knowledge, this is the first study presenting these arguments to the Turkish public in a scientific manner.

Modern dönemde ihmal, istismar, kötü muamele, şiddet gibi nedenlerle koruma altına alınan çocuklar, koruma ve bakım altında kaldıkları süre içerisinde de ihmal ve istismara uğrayabilmektedir. Bununla birlikte, kendilerini korumakla görevli kamu kurumları tarafından çocukların bilinçli ve sistemli olarak istismar edildiği, yüksek yararlarının dikkate alınmadığı uygulamalar da bulunmaktadır. Örneğin, “iyi bir gelecek” ve “İngiliz yatırımı” düşünceleri ile İngiltere’den Kanada ve Avustralya’ya 1970’lere kadar yapılan zorunlu çocuk göçü nedeniyle yüzbinlerce çocuk ailelerinden koparılmıştır. Benzer şekilde, 1931 yılında Avustralya Hükümeti'nin isteği üzerine Aborjin çocuklar ailelerinden alınarak, eğitim görme gerekçesiyle beyaz ailelerin yanına hizmetkâr olarak verilmiştir. Çocukların pedofili, eşcinsel bireyler tarafından bilinçli ve sistematik olarak istismar edilmesi olgusu ise her yönüyle üzerinde durulması gereken bir konudur. Almanya’nın Berlin Eyaletinde, 1960’ların sonundan 2003 yılına kadar, sosyal pedagoji Profesörü Helmut Kentler, Berlin Senatosu ve Berlin Gençlik dairesinin onayı ile koruma altındaki çocukların pedofili “koruyucu baba”ların yanına yerleştirildiği ve bu kişilere finansal destek verildiği ortaya çıkmıştır. Aynı şekilde, 1910 yılında kurulan Odenwald Okulu’ndaki çocuklar, pedofili ve eşcinsel öğretmenleri, idarecileri tarafından yıllar boyunca sistematik cinsel istismara uğramıştır. Literatür, her iki uygulamadaki aktörlerin birbirleriyle bağlantılı olduğunu ortaya çıkarmıştır. Çalışma, yöntem olarak literatüre dayalı bir araştırmadır. Bu kapsamda, Helmut Kentler Deneyi ve Odenwald Okulu’nda yaşanan istismarlar, üniversitelerin konuya ilişkin araştırma raporları, literatürdeki ilgili diğer kaynaklar ve basında yer alan bilgiler çerçevesinde ele alınmıştır.