A growing ethnographic literature attends to maintenance and repair practices in the face of decay and ruination. This article explores the forms of decay that become an integral part of infrastructure maintenance. In Turkey’s Çoruh Basin, hydroelectric dam constructions lead to a concern about the landscape’s erosive character, which requires foresters’ practices of watershed rehabilitation in the uplands to protect the dams against sediment accumulation in the reservoirs. The work of repairing ecologies for the long-term maintenance of dams, I contend, is undergirded by the gradual decay of another maintenance labor—that is, the villagers’ arduous practices of tending landscape through farming and husbandry. Through an ethnographic study of how foresters and villagers experience the landscape under rehabilitation, this article offers a novel anthropological analytical perspective that foregrounds the continuum between maintaining and decaying, tracing the role of labored landscapes in this continuum. I argue that maintenance practices, while intending to counter decay, entail other forms of decay.  ÖZET Giderek büyüyen bir etnografik literatür, çöküş, yıkım ve tahribat süreçlerinin karşısında bakım ve onarım pratiklerine odaklanmaktadır. Bu makale, altyapı bakımının bütünleyici bir parçası haline gelen çöküş biçimlerine odaklanmaktadır. Türkiye’nin Çoruh Havzası’ndaki hidroelektrik baraj yapımları sürecinde arazinin erozyona yatkın yapısı bir mesele olarak ortaya çıkmıştır. Bu mesele, barajları rezervuarlardaki sediment birikimine karşı korumak için ormancıların yüksek kesimlerde havza rehabilitasyonu çalışmaları yapmalarını gerektirmiştir. Barajların uzun vadeli bakımı için yapılan ekoloji onarım çalışmalarının, başka bir bakım emeğinin—köylülerin tarım ve hayvancılık yoluyla araziye bakma pratiklerinin—zamanla gerçekleşen çöküşü tarafından desteklendiğini ileri sürüyorum. Ormancıların ve köylülerin rehabilitasyon altındaki coğrafyayı nasıl deneyimlediklerine odaklanan etnografik araştırmam sonucunda bu makale, bakım ve çöküş süreçleri arasındaki devamlılığı ön plana alan ve emekle şekillenen arazilerin bu devamlılıktaki rollerini takip eden yeni bir antropolojik analitik perspektif önermektedir. Bakım pratiklerinin, çöküş ve tahribatı engellemeyi amaçlarken, başka çöküş biçimleri içerdiğini iddia ediyorum.