In this research, we compare two forms of interdependent agency. Whereas all interdependent cultures emphasize interpersonal connectedness, we suggest that the nature of this connection may differ between face and honor cultures. In a large survey, with 163 Japanese and 172 Turkish students, we tested the idea that, consistent with the concern for face, Japanese interdependence emphasizes conformity; that is, fitting in, whereas, consistent with the concern for honor, Turkish interdependence stresses relatedness; that is, sticking together. The results confirmed these hypotheses: Japanese described their agency more in terms of conformity than Turks, whereas Turks described their agency more in terms of relatedness. Moreover, relational well-being was predicted by conformity in the Japanese group and by relatedness in the Turkish group. Autonomy was also important for both samples, and it predicted personal well-being. Results suggest that a multi-dimensional approach to interdependent agency is needed to distinguish meaningfully between different interdependent cultures.

This study had two aims. One aim was to adapt the Inclusion of Other in the Self (IOS) Scale into the Turkish cultural context. The second aim was to develop the Turkish Self-Change in Romantic Relationships Scale (TSCRRS) based on the existing Relational Self-Change Scale. The research process for this study consisted of four stages. In the first stage, forward-backward translation of the IOS Scale was performed to determine bilingual equivalence. In the second stage, an item-pool was created to measure self-change in romantic relationships. In the third stage, data were collected to determine the reliability and validity of the TSCRRS (N = 426). In the fourth stage, new data were collected to determine the validity and reliability of the IOS Scale and the TSCRRS (N = 348). All of the participants were in a romantic relationship. The findings revealed that both the TSCRRS and the IOS Scale have good reliability and validity.

No abstract

No abstract

Bu çalışmanın ilk amacı, evlilik ilişkisinde ne tür fedakârlık davranışları sergilendiğini ve bu davranışların cinsiyete göre farklılık gösterip göstermediğini keşfetmektir. İkinci amacı ise evlilik ilişkisinde sergilenen fedakârlık davranışlarından alınan doyum ile özgecil aşk arasındaki ilişkiyi ve bu ilişkide acının dönüştürücü gücünün aracı etkisini incelemektir. Araştırmada 318 evli katılımcıdan veri toplanmıştır. Elde edilen sonuçlar, fedakârlık davranışlarının gündelik fedakârlıklar (örneğin günlük işler, iletişim ve etkileşim) ve büyük fedakârlıklar (örneğin işini ve yerleşim yerini değiştirme gibi) olmak üzere iki tema altında gruplandığını göstermiştir. İkinci amaç doğrultusunda elde edilen sonuçlar özgecil aşk, acının dönüştürücü gücü ve fedakârlık doyumu arasında pozitif yönde anlamlı ilişkiler olduğunu ortaya koymuştur. Ayrıca özgecil aşkın, fedakârlık doyumunu doğrudan ve dolaylı olarak (acının dönüştürücü gücü aracılığıyla) yordadığı saptanmıştır.