Refractory/super-refractory nonconvulsive status epilepticus (r/srNCSE) is an acute life-threatening neurocritical entity with significant morbidity. Failure to control SE in its earlier stages leads to multiple molecular alterations in the brain such as downregulation of GABA-A and upregulation of NMDA receptors. Recently ketamine, an NMDA receptor antagonist, has gained increased attention as a therapeutic choice in controlling refractory/super-refractory SE. We aimed to analyze the efficacy and safety profile of ketamine in our center. We retrospectively identified all the patients with nonconvulsive SE who received ketamine during their follow-up in our neurological intensive care unit between 2009 and 2019. Information about demographic, clinical, and laboratory findings; concurrent antiseizure and anesthetic medications; time of initiation, dose and duration of ketamine infusion; any adverse effects and finally prognosis were collected. The effect of day of ketamine initiation and duration of infusion on ketamine efficacy were analyzed statistically. Seven patients (4 males, 3 females; age: 44-86 years) were included in the study. Encephalitis was the most common etiology. Concurrent antiseizure medications varied between 2 and 5. Six patients received midazolam before/during ketamine infusion. Ketamine was initiated 2 to 7 days after the onset of EEG monitoring and lasted 3 to 24 days with a maximum infusion dose ranging between 1 to 5 mg/kg/h. It was definitely effective in 4 patients, and possibly effective in an additional patient. Earlier initiation was correlated with higher efficacy ( P = .047). There was a trend toward higher efficacy with longer duration of infusion ( P = .285). Overall prognosis was poor with 29% mortality rate. Temporary hepatic failure occurred in 1 patient. Ketamine appears to be a promising drug in r/srNCSE. Earlier and prolonged infusion, as well as combination with benzodiazepines may increase its efficacy. Adverse events are rarely observed.

Otonom sinir sistemi, iç organların fonksiyonlarını düzenler, kalp atım hızını, kan basıncını, sindirimi, solunumu, pupiller reaktiviteyi, terlemeyi, idrara çıkmayı ve cinsel uyarılmayı da kontrol eder. Otonom sinir sistemi vücuttaki hücrelerin, dokuların ve organların homeostazını sağlamaya ve iç/dış zorlayıcı etmenlerin sebep olduğu hasara karşı koymaya çalışır. Otonom sinir sisteminin üç ana dalı vardır: sempatik sinir sistemi, parasempatik sinir sistemi ve enterik sinir sistemi. Genel olarak, sempatik sinir sistemi ve parasempatik sinir sisteminin birbirine zıt etkileri bulunmaktadır. Ağrı matrisine ait her bölge otonom sinir sistemi ile etkileşim içerisindedir. İnen yolakları ağrıyı düzenler, aminerjik nörotransmitterlerin katkısıyla sistem üzerine regülatör bir etki yaratır. Hipotalamus, amigdala ve periakuaduktal gri cevher bu düzenleyici sistemin ana yapılarıdır. Otonom sinir sisteminin işlev bozukluğu ağrılı hastalarında gözlenebilmektedir. Sempatik sinir sistemi, kronik ağrıyı indükleyebilir, kolaylaştırabilir veya güçlendirebilir. Hasarlı duyu sinirlerinin katekolaminlere karşı artmış hassasiyeti, primer aferent nosiseptörler ve hiperaljezik cilt üzerinde alfa-1 adrenoreseptörlerinin ekspresyonunda artış, Aβ mekanoreseptörleri aracılı merkezi sensitizasyon, dorsal kök ganglionlarında artmış deşarj ve sempatik filizlenme, santral sensitizasyon ve ağrı modülasyonunun disfonksiyonu bu sürece katkı sağlayan mekanizmalar olarak sayılabilir. Bu derlemede otonom sinir sistemi ve ağrının, anatomik, fizyolojik, patolojik yönleri ve otonomik fonksiyonları değerlendirmek için kullanılabilecek laboratuvar testleri tartışılacaktır. Otonom sinir sisteminin migren, trigeminal otonomik sefaljiler, trigeminal nevralji, periferik sinir yaralanmaları, ince lif nöropatisi, miyofasiyal ağrı sendromu, fibromiyalji, inflamatuvar eklem hastalıkları, viseral ağrı, fantom ağrısı, kompleks bölgesel ağrı sendromu ve spinal kord hasarındaki patofizyolojik rolü tartışılacaktır.

No abstract

No abstract

No abstract

No abstract

No abstract

No abstract