Ο σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν να μελετηθεί με τη χρήση μεθόδων της μοριακής βιολογίας καθώς και ανοσοϊστοχημικών τεχνικών, η έκφραση της Κυκλοοξυγενάσης (Cyclooxygenase, COX-2) και της Διυδροπυριμιδινικής Δεϋδρογενάσης (Dihydropyrimidine Dehydrogenase, DPD) και η πιθανή προγνωστική και προβλεπτική σημασία τους σε όγκους ασθενών, που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση για εξαιρέσιμο ορθοκολικό καρκίνο, χωρίς μεταστατική νόσο. Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 96 ασθενείς με καρκίνο παχέος εντέρου, από τους οποίους μετά την επέμβαση έλαβαν χημειοθεραπεία οι 59 ασθενείς (61.5%). Μετά από διάμεσο χρόνο παρακολούθησης 82.7 μηνών, παρατηρήθηκαν 21 περιπτώσεις υποτροπής της νόσου (21.9%) και 30 θάνατοι (31.2%). Από τις αναλύσεις των κλινικοπαθολογοανατομικών χαρακτηριστικών των ασθενών και του διαστήματος ελεύθερο νόσου (DFS), διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική συσχέτισή του με την ύπαρξη λεμφαδενικής διήθησης (N), τον ιστολογικό βαθμό κακοήθειας (Grade) και το στάδιο της νόσου (AJCC). Η αντίστοιχη ανάλυση των κλινικοπαθολογοανατομικών χαρακτηριστικών των ασθενών και της συνολικής επιβίωσης (OS), ανέδειξε σημαντικότητα στη σχέση της επιβίωσης μόνο με την ηλικία και τον ιστολογικό βαθμό κακοήθειας (Grade). Καταδείχτηκε, επίσης, στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ της χημειοθεραπείας και της συνολικής επιβίωσης, αλλά όχι μεταξύ της χημειοθεραπείας με το ελεύθερο νόσου διάστημα. Σε 85 (89%) από τους παραπάνω ασθενείς έγινε μελέτη της έκφρασης της πρωτεΐνης COX-2 με ανοσοϊστοχημεία με τη χρήση μονοκλωνικού αντισώματος σε ιστικές μικροσυστοιχίες, ενώ σε 84 (88%) ασθενείς διερευνήθηκε η γονιδιακή έκφραση των mRNA του DPYD και του PTGS2 με ποσοτική real-time PCR (QRT-PCR). Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά της έκφρασης των mRNA του DPYD και του PTGS2, με το διάστημα ελεύθερο νόσου (DFS) και τη συνολική επιβίωση (ΟS) (wald p>0,05 και για τους δύο δείκτες). Το 69.4% των όγκων των ασθενών της μελέτης είχαν υψηλή έκφραση της πρωτεΐνης COX-2, χωρίς όμως να προκύπτει στατιστικά σημαντική διαφορά ως προς το DFS και το OS (p>0.05). Επίσης, δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική συσχέτιση (p>0.05) κανενός από του μοριακούς δείκτες με την ηλικία, το φύλο, την πρωτοπαθή εστία, την έκταση τους όγκου (Τ), την διήθηση λεμφαδένων (Ν), τον ιστολογικό βαθμό (Grade), το στάδιο της νόσου (AJCC) και την χημειοθεραπεία. Η 5ετής συνολική επιβίωση ήταν 76.7% και το 5ετές ελεύθερο νόσου διάστημα 68.5%. Τέλος, από τα αποτελέσματα της πολυπαραγοντικής ανάλυσης προέκυψε ότι η ύπαρξη διήθησης λεμφαδένων (Ν), ο βαθμός κακοήθειας του όγκου (Grade) και η έκφραση mRNA του όγκου για την PTGS2/COX-2 αποτελούν ανεξάρτητους προγνωστικούς παράγοντες για το ελεύθερο νόσου διάστημα (DFS). Ακόμα, η ηλικία και ο βαθμός κακοήθειας του όγκου (Grade) φαίνεται να αποτελούν ανεξάρτητους προγνωστικούς παράγοντες για την συνολική επιβίωση (OS).