Mentalization, operationalized as reflective function, is defined as the capacity to understand behavior in terms of mental states. Mentalization can be self-focused (i.e., mentalizing that focuses on one’s own thoughts and feelings) or other-focused (i.e., mentalizing that focuses on others’ thoughts and feelings). Some studies in adult psychotherapy show the importance of patients’ mentalization capacity for treatment outcome; however, this has not yet been investigated in psychodynamic child psychotherapy. This study aimed to investigate whether baseline parental reflective function (PRF) and children’s mental state talk (MST) predicted changes in emotional and behavioral problems in psychodynamic child psychotherapy. The sample included 60 Turkish school-age children (Mage = 7.90, SD = 1.35, 43.3% girls) with internalizing (18.3%), externalizing (5%), and comorbid (56.7%) problems, and 20% of the children were in the nonclinical range. The mothers were interviewed using the Parent Development Interview, which was coded for PRF (self- and child-focused). Children were administered an attachment-based story stem task, coded for MST (self- and other-focused). The Brief Problem Monitor was administered every month over the course of treatment for a total of 366 sessions. Multilevel modeling analyses indicated that mothers’ child-focused PRF and children’s self-focused MST predicted changes in problem behaviors. Parents’ mentalization about their children and children’s mentalization about their own internal states could be predictors of treatment response in psychodynamic child psychotherapy.

Objectives Research examining disruptive behaviors in clinical groups of preschool and school-aged children has consistently revealed significant difficulties in their emotion knowledge and empathy but intact performance in their theory-ofmind (ToM). However, it is largely not known if these difficulties in emotion knowledge and empathy as opposed to ToM are specific to extreme forms of disruption in clinical groups or rather represent broad deficiencies related to disruptive behaviors in general, including the milder levels exhibited by typically developing children. Milder disruptive behaviors (e.g., whining, arguing, rule-breaking and fighting) in peer contexts might relate to normative variations in socio-cognitive and emotional skills like ToM, emotion knowledge and empathy. To illuminate whether the same pattern of relations observed in clinical samples would arise in typical development, this study aims to examine the role of ToM, emotion knowledge and empathy in typically developing preschoolers' disruptive behaviors. Methods We used individual tasks to measure 116 typically developing Turkish preschoolers' ToM, emotion knowledge (understanding anger and sadness) and empathy for pain, and received mothers' reports about children's levels of disruptive behavior in peer contexts. Results Path analysis showed that among these skills, it was only empathy which predicted disruptive behaviors significantly (β = −0.25, p < 0.05). Understanding sadness predicted higher empathy (β = 0.18, p < 0.05) and higher empathy predicted lower disruptive behaviors, but the mediation of empathy in the link between understanding sadness and disruptive behavior was not significant (β = −0.05, p > 0.05, 90% CI = −0.106, 0.001). Conclusions Overall, our results indicate that empathizing with others' emotions is more important than understanding their mental states and emotions for lower disruptive behaviors.

No abstract

Ebeveynin yansıtıcı işleyişi kendisi, çocuğu ve ikisi arasındaki ilişkiye dair zihin durumları hakkında düşünebilme, bunları birbirine bağlayabilme ve etkilerini tahmin etme becerisidir. Bu çalışmada, Ebeveyn Gelişim Görüşmesi üzerinden yapılan yansıtıcı işleyiş kodlama sisteminin psikometrik özellikleri incelenmiştir. Çalışmaya bir üniversite kliniğinde psikoterapi hizmetine başvurmuş 115 anne (Ortyaş = 36.01 yaş, SS = 4.96) ve çocukları (Ortyaş = 6.99 yaş, SS = 2.09, %41.7 kız) katılmıştır. Ebeveynlerle Ebeveyn Gelişim Görüşmesi yapılmış, görüşme yansıtıcı işleyiş kapasitesi kodlama sistemi üzerinden değerlendirilmiştir. Ayrıca, ebeveynlerin sosyo-demografik bilgileri ve bağlanma stili ile çocukların duygu düzenlemesi, ifade edici dil becerisi, çocukluk çağı deneyimleri ve davranış sorunları ile ilgili bilgiler toplanmıştır. Açımlayıcı ve Doğrulayıcı Faktör analizi sonuçları üç faktörlü bir yapı ortaya çıkarmış ve her faktörün iç tutarlılık değerlerinin yeterli olduğu görülmüştür. Bunlar kavramsal olarak, çocuk-(ebeveynin çocuğunun duygularını yansıtıcı işleyiş kapasitesi), ilişki-(ebeveynin anne-çocuk arasındaki ilişkiyle ilgili yansıtıcı işleyiş kapasitesi) ve kendi-odaklı (ebeveynin kendi duygularını yansıtıcı işleyiş kapasitesi) faktörler şeklinde isimlendirilmiştir. Çocuk-odaklı yansıtıcı işleyiş kapasitesi sosyoekonomik durum ile pozitif yönde ilişkilidir. İlişkiodaklı yansıtıcı işleyiş kapasitesi ebeveynin kaçınmacı bağlanma stili, eğitim seviyesi, sosyoekonomik durumu, annenin sahip olduğu çocuk sayısı ve çocuğun olumlu ve olumsuz deneyimleri ile ilişkilidir. Kendi-odaklı yansıtıcı işleyiş kapasitesi ise annenin sahip olduğu çocuk sayısı, çocuğun ifade edici dil becerisi, duygu düzenlemesi ve dışsallaştırma sorunlarıyla ilişkilidir. Sonuçlar Ebeveyn Gelişim Görüşmesi üzerinden yapılan yansıtıcı işleyiş kodlama sisteminin Türkiye'deki klinik örneklemde kendi-ve ilişki-odaklı yansıtıcı işleyiş kapasitesini ölçmek için yeterli olabileceğini, çocuk-odaklı yansıtıcı işleyiş kapasitesini ölçmek için geliştirilmesi gerektiğini göstermektedir.