Celem artykułu jest pokazanie użyteczności pojęcia kultura strategiczna w analizowaniu problemów bezpieczeństwa i obronności państwa. Autorzy artykułu przedstawiają na wstępie prekursorów myślenia kategoriami kultury strategicznej w historii myśli społecznej oraz nieodległy rodowód tego pojęcia. Dokonują charakterystyki kluczowych ujęć kultury strategicznej z perspektywy pierwszego pokolenia badaczy: Jacka Snydera, Kena Bootha oraz Colina S. Graya. Ukazują istotność kultury strategicznej jako kategorii analitycznej w ocenie zachowań państw reprezentujących podmioty społeczne i kulturowe. Wskazują też na pewne ograniczenia i słabości omawianych stanowisk w analizowaniu problemów bezpieczeństwa. Wreszcie, podkreślają znaczenie zmiennych kulturowych w analizach strategicznych bezpieczeństwa i obronności państwa oraz zasadność rozwijania badań nad kulturą strategiczną w ramach nauk o bezpieczeństwie i obronności.