Celem artykułu jest ukazanie emocji ujawniających się w narracjach bliskich osób długotrwale zaginionych. Podstawą empiryczną prowadzonych rozważań są trwające badania własne, których zadaniem jest opis świata społecznego rodzin takich osób ze szczególnym uwzględnieniem kategorii działania. Przedstawione spostrzeżenia i konkluzje pochodzą ze wstępnej analizy siedmiu wywiadów narracyjnych i zostały wsparte wnioskami z dotychczas zrealizowanych badań naukowców brytyjskich i australijskich. Doświadczane emocje skonfrontowano z gotowością do działania poszukiwawczego. W prezentowanej interpretacji danych z badań własnych odwołano się do teorii strukturacji Anthony’ego Giddensa, w szczególności zaś do części odnoszącej się do stratyfikacyjnego modelu podmiotów działających, świadomości praktycznej i dyskursywnej aktorów społecznych. Poziom nieuświadomionych motywów został celowo pominięty jako że był zbyt trudny do uchwycenia w tym badaniu. Analiza narracji o doświadczaniu zaginięcia bliskiej osoby pozwala uznać odczuwane emocje za katalizatory działań poszukiwawczych. Spośród wyodrębnionych emocji jedynie wstyd okazał się stanowić przeszkodę w działaniu.