No abstract

No abstract

No abstract

Słowa kluczowe: Wojsko Polskie, dywersja polityczna, agitacja polityczna żołnierzy, propaganda komunistyczna Planowany przez komisarzy ludowych eksport rewolucji do centralnej i zachodniej Europy prowadził nieuchronnie do starcia między posuwającą się na zachód Armią Czerwoną a operującymi na Kresach Wschodnich II Rzeczpospolitej jednostkami Wojska Polskiego. Rewolucyjna pragmatyka, którą kierowali się bolszewicy i ich współtowarzysze rodem z Polski nakazywała doprowadzenie czym prędzej wrogiej im siły zbrojnej do dezintegracji, a jeśli okazałoby się to możliwe, to do jej zrewolucjonizowania. W przypadku pojawienia się możliwości urzeczywistnienia tego drugiego wariantu (bardziej optymistycznego) możliwe stałoby się utworzenie nad Wisłą Czerwonej Armii Polskiej.Sprzyjającą okolicznością dla realizacji tych ambitnych zamierzeń radzieckich i polskich internacjonalistów była systematycznie postępująca po 11 listopada 1918 r. ewakuacja wojsk niemieckich z okupowanych obszarów litewsko-białorusko-ukraińskich. Na tym terenie ożywioną aktywność polityczno-wojskową podjąć więc mogli obok bolszewików także działacze moskiewskiego ośrodka radykalnej lewicy polskiej, współtworzonego pierwotnie przez wychodźcze kręgi Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy [SDKPiL] oraz Polską Partię Socjalistyczną Lewica [PPS Lewica], a po ich zjednoczeniu 16 grudnia 1918 r. -przez Komunistyczną Partię Robotniczą Polski [KPRP]. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że formułowanie wytycznych i określanie form realizacji polityki wojskowej KPRP na wschód od linii Niemen-Bug pozostawało niezmiennie, także po 16 grudnia 1918 r., domeną działaczy związanych z ośrodkiem wychodźczym w Rosji Sowiec-

No abstract