Τραύμα Κεφαλής Και Τραχήλου Στην Αρχαία Ελλάδα

Abstract

Στην παρούσα μελέτη αναζητήθηκε η ιατρική αντιμετώπιση του τραύματος κεφαλής και τραχήλου στην αρχαία Ελλάδα, με στόχο την καταγραφή, την ταξινόμηση και την αξιολόγηση των ευρημάτων με βάση τη σύγχρονη γνώση επί του θέματος. Οι ενδείξεις ιατρικής παρουσίας στον Ελλαδικό χώρο, ανάγονται στην εποχή του χαλκού (3000-1000 π.Χ.), ο διαχωρισμός του ιατρού από τον μάγο - θεραπευτή φαίνεται να υφίσταται ήδη την εποχή του Τρωικού πολέμου, με τις βάσεις της σύγχρονης ιατρικής του δυτικού κόσμου να τίθενται από τον Ιπποκράτη κατά την κλασσική περίοδο της αρχαίας Ελλάδας. Η μελέτη αρχίζει με εκτενή αναφορά στην ετυμολογία των ιατρικών όρων που αφορούν το τραύμα, την κεφαλή και τον τράχηλο, ακολουθεί η ταξινόμηση τους ανά χρονολογικές περιόδους και τις προκλητικές αιτίες των τραυμάτων αυτών και ολοκληρώνεται με την λεπτομερή αναφορά στην χειρουργική και υποστηρικτική αντιμετώπιση τους. Οι αναφορές στο τραύμα κεφαλής και τραχήλου περιλαμβάνουν περιπτώσεις από την Μυθολογία, τους προϊστορικούς χρόνους και την κλασσική περίοδο. Η ταξινόμηση του τραύματος κεφαλής και τραχήλου αναγνωρίζει ως αιτίες: το πολεμικό τραύμα, το αθλητικό τραύμα και το τραύμα της καθημερινότητας. Αναφέρονται με λεπτομέρειες ορισμένες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις και καταγράφονται οι άμεσες και απώτερες συνέπειες των τραυμάτων αυτών. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στις δυσμορφίες που προκαλούν τα τραύματα του προσώπου. Η έρευνα όσον αφορά την ισχύουσα ανά περίοδο θεραπευτική αντιμετώπιση των τραυμάτων κεφαλής και τραχήλου έγινε με βάση τις μελέτες οστεοαρχαιολογικών ευρημάτων και των γραπτών μνημείων των εποχών αναφοράς. Με βάση αυτές τις πληροφορίες έγινε εκτενής αναφορά και παρουσίαση της κρανιοανάτρησης και της αντιμετώπισης των κακώσεων του σπλαχνικού κρανίου. Επιχειρήθηκε δε όχι μόνο ο σχολιασμός των δεδομένων αλλά έγινε και αναπαράσταση των ιατρικών θεραπευτικών παρεμβάσεων η οποία περιλαμβάνει 30 απεικονίσεις. Το κεφάλαιο της αντιμετώπισης ολοκληρώνεται με την αναφορά σε 42 χρησιμοποιούμενες ουσίες και βότανα για τα οποία γίνεται εκτενέστερη αναφορά στο παράρτημα της μελέτης.