Ο Ρόλος Των Υπερήχων Και Της Μαγνητικής Τομογραφίας Στη Μελέτη Των Καρδιακών Εκδηλώσεων Του Αντιφωσφολιπιδικού Συνδρόμου

Abstract

Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο (ΑΦΣ) είναι μια επίκτητη αυτοάνοση θρομβοφιλία, που χαρακτηρίζεται από υποτροπιάζουσες αρτηριακές και/ή φλεβικές θρομβώσεις και/ή νοσηρότητα σχετιζόμενη με την κύηση, σε συνδυασμό με την παρουσία κυκλοφορούντων αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων. Το φάσμα των κλινικών εκδηλώσεων που αποδίδονται στο σύνδρομο περιλαμβάνει ακόμα την καρδιακή νόσο, τη νεφρική θρομβωτική μικροαγγειοπάθεια, τη θρομβοπενία, τη δικτυωτή πελίωση, την αιμολυτική αναιμία και τις εκδηλώσεις από το κεντρικό νευρικό σύστημα. Στο γενικό μέρος της διατριβής αναπτύσσονται οι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί και τα κλινικοαπεικονιστικά ευρήματα που χαρακτηρίζουν τις συνηθέστερες καρδιακές εκδηλώσεις (βαλβιδοπάθεια, στεφανιαία νόσο, μυοκαρδιακή δυσλειτουργία και πνευμονική υπέρταση). Το ειδικό μέρος της διατριβής πραγματεύεται την χρονική εξέλιξη της βαλβιδικής προσβολής και της μυοκαρδιακής δυσλειτουργίας σε ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο (ΣΕΛ) με ή χωρίς θετικά αντιφωσφολιπιδικά αντισώματα (aPL) και/ ή ΑΦΣ. Δεκαεπτά ασθενείς με πρωτοπαθές ΑΦΣ (ΠΑΦΣ), 23 με ΑΦΣ σχετιζόμενο με ΣΕΛ (ΣΕΛ/ΑΦΣ), 19 με ΣΕΛ θετικό για aPL χωρίς εκδηλώσεις ΑΦΣ, και 23 με ΣΕΛ αρνητικό για aPL είχαν υποβληθεί σε λεπτομερή έλεγχο με διαθωρακικό υπερηχοκαρδιογράφημα προ 10ετίας και επανεκτιμήθηκαν υπερηχογραφικά για τους σκοπούς της παρούσας μελέτης. Στο 65% των ασθενών με ΠΑΦΣ και 62% των ασθενών με ΣΕΛ με ή χωρίς θετικά aPL ανιχνεύθηκε βαλβιδοπάθεια. Η διάρκεια νόσου [λόγος πιθανοτήτων (OR), 1.63; 95% όρια αξιοπιστίας (CI), 1.13–2.36: p=0.009 για κάθε 5 χρόνια αύξησης της διάρκειας νόσου] και η παρουσία ΣΕΛ/ΑΦΣ (OR, 3.51; 95% CI, 1.27–9.67; p=0.015) ήταν οι μοναδικοί παράγοντες που συσχετίστηκαν με την πρόοδο της βαλβιδικής νόσου στην μονο- και πολυπαραγοντική ανάλυση. Η διαστολική δυσλειτουργία της αριστερής κοιλίας παρουσίασε πρόοδο με την πάροδο του χρόνου, με τους χρόνους επιβράδυνσης (DT) και ισοογκοτικής χάλασης (IVRT) να παρατείνονται ομότιμα σε κάθε μια από τις ομάδες ασθενών (p<0.05). Ο χρόνος DT για την δεξιά κοιλία παρουσίασε στατιστικά σημαντική παράταση σε κάθε μία εκ των ομάδων του ΣΕΛ (p<0.001), ενώ ο χρόνος IVRT αυξήθηκε μόνο στην ομάδα του ΣΕΛ/ΑΦΣ (p=0.040). Συνεπώς, μεταξύ ασθενών με ΑΦΣ και ΣΕΛ (με ή χωρίς θετικά aPL), το ΣΕΛ/ΑΦΣ και η διάρκεια νόσου είναι οι μοναδικοί ανεξάρτητοι παράγοντες που σχετίζονται με πρόοδο της βαλβιδικής νόσου στην παρούσα 10ετή μελέτη υπερηχοκαρδιογραφικής παρακολούθησης. Η αντιπηκτική αγωγή δεν εμπόδισε την εξέλιξη της βαλβιδοπάθειας. Υπήρξε επίσης πρόοδος της διαστολικής δυσλειτουργίας, κυρίως της αριστερής κοιλίας, στο ίδιο χρονικό διάστημα των 10 ετών.