Μεταβολές της ενδοθηλιακής συνθετάσης του μονοξειδίου του αζώτου (e-NOS) στον προστάτη αδένα των επιμύων μετά από αδρενεργικό αποκλεισμό

Abstract

ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΣΚΟΠΟΣ:Η αυτόνομη συμπαθητική νεύρωση του λείου μυικού ιστού του προστάτη επιτυγχάνεται κυρίως από τα βραχέα αδρενεργικά νεύρα και την απελευθέρωση νοραδρεναλίνης και δέσμευσής της στους α-αδρενεργικούς υποδοχείς. Η τεραζοσίνη αποτελεί έναν ειδικό α1-αδρενεργικό αναστολέα που ασκεί τη δράση του στον προστάτη και στον αυχένα της ουροδόχου κύστεως. Ο κύριος μηχανισμός της είναι η χάλαση των λείων μυϊκών ινών του προστάτη αδένα, αν και την τελευταία δεκαετία έχει γίνει ιδιαίτερος λόγος για την πρόκληση απόπτωσης στα προστατικά κύτταρα, χωρίς να επηρεάζεται ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός τους.Το NO έχει επίσης αναγνωριστεί ως ένας σημαντικός μη-αδρενεργικός, μη-χολινεργικός νευροδιαβιβαστής του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος. Ο ρόλος του περιλαμβάνει την χαλάρωση του πεϊκού στυτικού ιστού, την αναστολή νευροδιαβιβαστών της ουρήθρας και τη ρύθμιση προσαγωγών νεύρων στην κύστη, καθώς και τη ρύθμιση του τόνου των λείων μυικών ινών του προστάτη αδένα. To NO συντίθεται μέσω μια οικογένειας ενζύμων, με τον ισότυπο eNOS να έχει ανιχνευθεί σε ενδοθηλιακά κύτταρα μικρών αγγείων που τροφοδοτούν τον προστάτη. Τα επίπεδα έκφρασης και δραστικότητας του ενζύμου μειώνονται με την πάροδο της ηλικίας, τον σακχαρώδη διαβήτη, το μεταβολικό σύνδρομο και την υπέρταση. Η χορήγηση κιναζολικών ανταγωνιστών όπως η τεραζοσίνη έχει δειχθεί ότι προκαλούν την αύξηση της έκφραση της eNOS.ΥΛΙΚΑ – ΜΕΘΟΔΟΣ:22 άρρενες αρουραίου του γένους Wistar και ηλικίας 120 +/- 5 ημερών τυχαιοποιήθηκαν στις παρακάτω ομάδες. Σε 12 αρουραίους (Ομάδα Α) χορηγήθηκε υδροχλωρική τεραζοσίνη (Hytrin ® , Abbott) σε δοσολογία 1,2mg/kg βάρους σώματος το πρωί κάθε δεύτερης μέρας per os. Η ομάδα ελέγχου (Ομάδα Β) αποτελείτο από 10 πειραματόζωα, στα οποία χορηγήθηκε φυσιολογικός ορός με τον ίδιο τρόπο. Μετά την έλευση 120 ημερών, διεκόπη η θεραπεία και εντός 24 ωρών, προχωρήσαμε σε θανάτωση των επιμύων. Στη συνέχεια αφαιρέθηκε ο κοιλιακός προστάτης αδένας, ζυγίστηκε, μονιμοποιήθηκε σε διάλυμα 10% φορμόλης και εγκλείστηκε σε παραφίνη. Ακολούθησε ιστομορφολογική μελέτη του κοιλιακού προστάτη αδένα, καθώς και ανοσοϊστοχημική χρώση για την eNOS με τη χρήση πολυκλωνικού αντισώματος και τη μέθοδο Dako EnVisionTM + System, HRP.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:Όλα τα πειραματόζωα επιβίωσαν της πειραματικής διαδικασίας, ενώ δεν εμφάνισαν ανεπιθύμητες ενέργειες κατά τη χορήγηση της τεραζοσίνης. Το σωματικό βάρος και των δύο ομάδων παρουσίασε την αναμενόμενη για το γένος αύξηση, ενώ δεν καταγράφηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων κατά την έναρξη και τη λήξη του πειράματος καθώς και όσον αφορά στο απόλυτο και σχετικό βάρος του κοιλιακού προστάτη αδένα.Η μακροσκοπική και ιστομορφολογική δομή του προστατικού αδένα μεταξύ των δύο ομάδων δεν διέφερε. Η ανοσοϊστοχημική χρώση της eNOS στα ενδοθηλιακά κύτταρα του κοιλιακού προστάτη αδένα, δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική διαφορά στην έκφραση, στην ένταση και στο histoscore μεταξύ των δύο ομάδων.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:Η μελέτη μας ανέδειξε την ανοσοϊστοχημική παρουσία της eNOS στα ενδοθηλιακά κύτταρα του κοιλιακού προστάτη αδένα των επίμυων, επιβεβαιώντας άλλους ερευνητές που συμφωνούν στο ότι η κατανομή της eNOS και η σύνθεση του ΝΟ πιθανά να ρυθμίζει την τοπική αγγείωση του προστάτη αδένα. Η χορήγηση τεραζοσίνης ωστόσο, δεν επηρέασε την έκφραση της eNOS στις βιοψίες του προστάτη αδένα μεταξύ της ομάδας πειραματισμού και της ομάδας ελέγχου, πιθανότατα διότι η ρύθμιση της eNOS στον προστάτη αδένα είτε δεν πραγματοποιείται μέσω της αναστολής των αδρενεργκών υποδοχέων είτε είναι δοσοεξαρτώμενη.