Μελέτη Της Επίδρασης Αντισυμφυτικών Παραγόντων Σε Πειραματικές Αναστομώσεις Εντέρου

Abstract

Στόχος: Οι μετεγχειρητικές συμφύσεις αποτελούν δυναμικές δομές ιστικής ανάπλασης του περιτοναίου μετά από τραυματισμό. Παράλληλα, όμως, είναι το κύριο αίτιο μετεγχειρητικού αποφρακτικού ειλεού με αποτέλεσμα την ανάγκη χρησιμοποίησης αντισυμφυτικών υλικών για την πρόληψή τους. Η παρούσα μελέτη διερευνά τις συνέπειες της παρεμπόδισης δημιουργίας συμφύσεων, στην επούλωση εντερικών αναστομώσεων.Υλικό και μέθοδος: Τριάντα-τρείς κόνικλοι της φυλής New Zealand White Rabbits υποβλήθηκαν σε λαπαροτομία, διατομή του τελικού ειλεού και διενέργεια τελικο-τελικής αναστόμωσης τελικού ειλεού. Στη συνέχεια τυχαιοποιήθηκαν σε τρεις ομάδες: την ομάδα ελέγχου (n=11), την ομάδα Icodextrin (n=11) όπου τοποθετήθηκε icodextrin 4% ενδοπεριτοναϊκά, και την ομάδα HA/CMC (n=11) όπου η αναστόμωση καλύφθηκε πλήρως με μεμβράνη υαλουρονικού οξέος / καρβοξυμεθυλοκυταρρίνης. Όλα τα πειραματόζωα θυσιάστηκαν την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Η παρουσία μετεγχειρητικών συμφύσεων βαθμολογήθηκε σε κλίμακα 5 μονάδων. Η μηχανική ισχύς της αναστόμωσης δοκιμάστηκε με τη μέτρηση της πίεσης διάσπασης (BP) και την τοιχωματική τάση διάσπασης (BWT) του τοιχώματος. Η επούλωση αξιολογήθηκε και βαθμονομήθηκε σε ιστολογικό επίπεδο με ημιποσοτική κλίμακα για την παρουσία έλκους, επανεπιθηλιοποίησης, κοκκιωματώδους ιστού, φλεγμονής, ηωσινοφιλικής αντίδρασης, ορογονίτιδας και μικροσκοπικών συμφύσεων. Τα αποτελέσματα εκφράζονται ως διάμεσοι με το ενδοτεταρτημοριακό τους εύρος.Αποτελέσματα: Ο διάμεσος βαθμός συμφύσεων ήταν: ομάδα ελέγχου 1 (0-3), Icodextrin 0 (0-1), HA/CMC 0 (0-0) [p=0.017]. Η διάμεση BWT ήταν: ομάδα ελέγχου 113 Kdyn/cm (89-123 Kdyn/cm), Icodextrin 70 Kdyn/cm (64-98 Kdyn/cm) και HA/CMC 82 Kdyn/cm (58-96 Kdyn/cm) [p=0.028]. Η διάμεση BP δεν διέφερε στις τρεις ομάδες. Όμως, όλες εκτός από μια από τις αναστομώσεις που δοκιμάστηκαν, διασπάστηκαν σε απόσταση από τη γραμμή της αναστόμωσης. Η μακροσκοπικής και ιστολογική επούλωση των αναστομώσεων ήταν συγκρίσιμη στις τρεις ομάδες. Στην πολυπαραγοντική ανάλυση ο βαθμός ιστολογικής επούλωσης της αναστόμωσης επηρέαζε το βαθμό συμφύσεων (OR=1.92 [95% CI: 1.06-3.47], p=0.032) και η χρήση HA/CMC μείωνε το βαθμό συμφύσεων (OR=0,04 [95% CI: 0,01-0,52], p=0,014).Συμπέρασμα: Τα βιοϋλικά που δοκιμάστηκαν παρεμποδίζουν τη δημιουργία συμφύσεων χωρίς να έχουν αρνητική επίδραση στην επούλωση των αναστομώσεων. Ελλιπής αναστομωτική επούλωση δημιουργεί συμφύσεις ακόμα και αν χρησιμοποιηθούν αντισυμφυτικά υλικά.