Μελέτη Πολυμορφισμών Των Γονιδίων Των Κυτταροκινών Σε Ασθενείς Με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας

Abstract

Η Σκλήρυνση κατά Πλάκας (ΣΚΠ) είναι μία αυτοάνοση, φλεγμονώδης και απομυελινωτική, χρόνια νόσος του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ) και παρ’ ότι η αιτιολογία της δεν είναι γνωστή, φαίνεται ότι καθορίζεται από συνδυασμό γενετικών και επίκτητων παραγόντων. Η ιντερλευκίνη (ΙL) 1β (IL-1β) ανήκει στις προφλεγμονώδεις κυτταροκίνες με πλειοτροπική δραστηριότητα, που κυρίως περιλαμβάνει την επαγωγή της κυτταρικής αύξησης και διαφοροποίησης των T- και Β- λεμφοκυττάρων. Στη ΣΚΠ η δράση της εκφράζεται μέσω των μακροφάγων και των κυττάρων της μικρογλοίας εντός των απομυελινωτικών πλακών και συμμετέχει ενεργά στην εμφάνιση τους στο ΚΝΣ. Την παθολογική δράση της IL-1β ανταγωνίζεται ο ανταγωνιστής του υποδοχέα της IL-1 (IL-1Rα), με αποτέλεσμα, η βιολογική δράση της IL-1 να μην εμφανίζεται τόσο στη φυσιολογική, όσο και στην παθοφυσιολογική ανοσιακή και φλεγμονώδη απάντηση. Η IL-2 είναι μία από τις πιο σημαντικές ανοσορυθμιστικές κυτταροκίνες με προφλεγμονώδη και αντιφλεγμονώδη δραστηριότητα, προάγοντας τον πολλαπλασιασμό των T- λεμφοκυττάρων κατά τη διάρκεια όλων των διαμεσολαβητικών αντιδράσεων. ΣΚΟΠΟΣ Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν να διερευνηθεί, για πρώτη φορά, σε Έλληνες ασθενείς με ΣΚΠ, η πιθανή συσχέτιση των κάτωθι γενετικών πολυμορφισμών: 1) TaqI +3953 C/T, του 5ου εξονίου του γονιδίου της IL-1B, 2) AvaI -511 C/T, του υποκινητή του γονιδίου της IL-1B, 3) 86bp VNTR πεντ–αλληλικού, του 2ου ιντρονίου του γονιδίου του IL-RΝ, 4) MwoI +114 G/T, του 1ου εξονίου του γονιδίου της IL-2 και 5) BfaI -384 G/T, του υποκινητή του γονιδίου της IL-2, τόσο με την επιρρέπεια προς εκδήλωση ΣΚΠ, όσο και με επιμέρους κλινικές παραμέτρους της νόσου. YΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ Μελετήθηκαν 397 διαδοχικοί ασθενείς με ΣΚΠ και 375 υγιείς μάρτυρες με ίδια περίπου κατανομή φύλου και ηλικίας, από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας. Η διάγνωση των ασθενών πραγματοποιήθηκε στη Νευρολογική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, σύμφωνα με διεθνή κριτήρια. Η ανικανότητα τους υπολογίσθηκε με βάση την κλίμακα EDSS του Kurtzke, ενώ για την εκτίμηση του δείκτη της αναπηρίας σε σχέση με το χρόνο, χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα MSSS (The Multiple Sclerosis Severity Score). Οι ασθενείς με τη μορφή της νόσου που χαρακτηρίζεται από εξάρσεις και υφέσεις (RR) και αυτοί με τη δευτεροπαθώς προϊούσα (SP) μορφή, ταξινομήθηκαν μαζί ως «παροξυσμικής έναρξης» και είναι αυτοί που τελικά μελετήθηκαν, καθώς αποτελούσαν και τη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών (n=351). Η ανίχνευση των πολυμορφισμών που μελετήθηκαν πραγματοποιήθηκε με τις μεθόδους της αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR), του πολυμορφισμού μήκους περιοριστικού θραύσματος (RFLP) και της ηλεκτροφόρησης σε πηκτή αγαρόζης. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι οι συγκεκριμένοι πολυμορφισμοί δεν σχετίζονται με την πιθανότητα εκδήλωσης της ΣΚΠ, ούτε με επιμέρους κλινικά χαρακτηριστικά της νόσου, σε Έλληνες ασθενείς της Κεντρικής Ελλάδας.