Μελέτη Ιδιοτήτων Φθορισμού Αρτηριών

Abstract

Η φασματοσκοπία φθορισμού αποτελεί ικανό διαγνωστικό εργαλείο σε διάφορες περιπτώσεις παθολογίας συμπεριλαμβανομένης και της αθηροσκλήρωσης. Υπάρχουν όμως δυσκολίες στην ανάλυση της διαγνωστικής πληροφορίας. Αυτό είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί με ακριβείς μεθόδους εξαγωγής των διαγνωστικών παραμέτρων, κατάλληλη στατιστική ανάλυση και με την ανάπτυξη θεωρητικού μοντέλου, που είναι το αντικείμενο της διατριβής. Πίνακες Διέγερσης Εκπομπής (ΠΔΕ) των υγιών, ινωδών και ασβεστοποιημένων στεφανιαίων αρτηριών, χρησιμοποιούνται για να καθορισθούν τα βέλτιστα μήκη κύματος για την in vivo διάγνωση. Η ταυτοποίηση των συστατικών ιστού που συνεισφέρουν στα φάσματα φθορισμού, επιτυγχάνεται κυρίως με την σύγκριση των ΠΔΕ των χρωμοφόρων που απομονώνονται από τις αρτηρίες με τους ΠΔΕ των αρτηριών. Στη συνέχεια επιλέγονται κατάλληλες διαγνωστικές παράμετροι και η διαχωριστική ικανότητα των υγιών αρτηριών από τις παθολογικές επιβεβαιώνεται με έλεγχο της αληθοφάνειας ειδικών στατιστικών υποθέσεων. Το επόμενο βήμα είναι ο προσδιορισμός επιπέδου αποφάσεως ώστε να κατηγοριοποιείται η αρτηρία ως συνάρτηση του χώρου των διαγνωστικών παραμέτρων. Υπολογίσθηκε ότι η ολική πιθανότητα ορθής ταξινόμησης (η πιθανότητα ένας ασθενής που έχει επιλεγεί τυχαία, να ταξινομηθεί σωστά στη διαγνωστική του ομάδα) είναι 88%. Ο αλγόριθμος διακρίνει σε ποσοστό 97% τις υγιείς από τις ασθενείς και σε ποσοστό 80% τις ινώδεις από τις ασβεστοποιημένες. Αναπτύσσεται θεωρητικό μοντέλο που συνδέει τον ΠΔΕ του αρτηριακού τοιχώματος με τον ΠΔΕ των χρωμοφόρων και επιτυγχάνεται ο υπολογισμός μεγεθών που συνδέονται με τη βιοχημική σύσταση του αρτηριακού τοιχώματος. Είναι επομένως δυνατόν να μελετηθεί η ιστοχημική σύσταση των αθηροσκληρωτικών αλλοιώσεων in vivo.