Η Χρήση Σπόγγου Επικαλυμμένου Με Ανθρώπινο Ινωδογόνο Και Ανθρώπινη Θρομβίνη Στην Επίτευξη Της Στεγανότητας Των Αναστομώσεων Του Πεπτικού Σωλήνα

Abstract

Στη χειρουργική κοιλίας, ανέκαθεν υπήρχε η ανάγκη και η πρόκληση να βρεθούν τρόποι, ώστε να ενισχυθούν οι αναστομώσεις και επομένως να μειωθούν οι διαφυγές, οι μετεγχειρητικές επιπλοκές και η θνητότητα των ασθενών που υποβάλλονταν σε ενδοκοιλιακές επεμβάσεις. Για τον παραπάνω σκοπό χρησιμοποιήθηκαν πολλών ειδών τεχνικές και υλικά. Σκοπός: Η παρούσα μελέτη έχει σαν σκοπό τη διερεύνηση της επουλωτικής και στηρικτικής δράσης, του επικαλυμμένου με ανθρώπινο ινωδογόνο και ανθρώπινη θρομβίνη σπόγγου, σε αναστομώσεις λεπτού και παχέος εντέρου σε υγιείς επίμυες και ταυτόχρονα της πιθανώς διαφορετικής του δράσης στα δύο αυτά είδη των αναστομώσεων του πεπτικού. Επίσης τη διερεύνηση της επουλωτικής και στηρικτικής δράσης της κόλλας ινικής σε αναστομώσεις λεπτού και παχέος εντέρου, όπως και τη σύγκριση της δράσης των δύο υλικών και τον εντοπισμό τυχόν πλεονεκτημάτων/μειονεκτημάτων εκάστου και σε σχέση με τα είδη των αναστομώσεων.Υλικό - Μέθοδος: Τα πειραματόζωα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν 160 θηλυκοί επίμυες τύπου Wistar. Ανάλογα με τον τύπο της αναστόμωσης (τέλεια ή ατελής), τον τύπο του εντέρου που αναστομώθηκε (λεπτό/παχύ) και το υλικό που χρησιμοποιήθηκε (σπόγγος/κόλλα), οι επίμυες χωρίστηκαν σε δώδεκα ομάδες των 15 πειραματοζώων. Όλοι οι επίμυες υποβλήθηκαν σε λαπαροτομία, εκτομή τμήματος του εντέρου και τελικο-τελική αναστόμωση. Η προγραμματισμένη θυσία έγινε την 2η, την 4η και την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Ελέγξαμε τις αλλαγές στο σωματικό βάρος των επίμυων, την εμφάνιση περιτονίτιδας, ειλεού, τη συχνότητα διαφυγής και αξιολογήσαμε τις συμφύσεις. Εκτιμήθηκε η ενδοαυλική πίεση διάσπασης της αναστόμωσης. Τμήμα της αναστόμωσης στάλθηκε για ιστολογική εξέταση και εκτίμηση των λευκοκυττάρων, της νεοαγγειογένεσης, της σύνθεσης κολλαγόνου και των ινοβλαστών. Επίσης έγινε προσδιορισμός των επιπέδων υδροξυπρολίνης και της μεταλλοπρωτεϊνάσης 2 (MMP2).Αποτελέσματα: Η διαφυγή στο λεπτό έντερο είναι μεγαλύτερη στην ομάδα του σπόγγου (7η ημέρα) σε σχέση με τις ομάδες ελέγχου και κόλλας. Ο σπόγγος συντελεί στην αυξημένη πίεση διάσπασης της αναστόμωσης στο λεπτό έντερο την 4η και στο παχύ έντερο τη 2η ημέρα. Η κόλλα και ο σπόγγος ευνοούν τις συμφύσεις στο λεπτό έντερο την 4η ημέρα και στο παχύ έντερο σε όλη τη μτχ περίοδο. Η κόλλα προάγει τη συγκέντρωση της υδροξυπρολίνης τη 2η ημέρα στο λεπτό και την 7η στο παχύ έντερο, ενώ ο σπόγγος, την 7η ημέρα στις αναστομώσεις του λεπτού και την 4η σε αυτές του παχέος εντέρου. Η κόλλα ευνοεί την αύξηση της συγκέντρωσης της ΜΜΡ-2 στο λεπτό έντερο (2η,7η) ενώ στο παχύ έντερο (4η,7η), σε αντίθεση με το σπόγγο. Η κόλλα και ο σπόγγος δεν επηρεάζουν το βαθμό φλεγμονής σε κανένα τύπο εντέρου σε όλες τις μτχ ημέρες. Η κόλλα ευνοεί την νεοαγγειογένεση στο λεπτό (2η,7η) και στο παχύ την 4η. Αντίθετα, ο σπόγγος δεν ευνοεί την νεοαγγειογένεση στο λεπτό έντερο. Ο σπόγγος και η κόλλα δεν ευνοούν την παραγωγή ινοβλαστών στις αναστομώσεις. Ο σπόγγος και η κόλλα δεν επηρεάζουν την παραγωγή κολλαγόνου στις εντερικές αναστομώσεις. Συμπεράσματα: Η κόλλα και ο σπόγγος επιδρούν θετικά στη στεγανότητα των αναστομώσεων του γαστρεντερικού με διαφορετικούς μηχανισμούς. Η απόφαση χρήσης ή όχι του εκάστοτε υλικού θα ληφθεί από το χειρουργό διεγχειρητικά, λαμβάνοντας υπόψη τους παράγοντες που μπορούν να καταστήσουν την αναστόμωση επισφαλή τις πρώτες ή τις μετέπειτα μετεγχειρητικές ημέρες.