Η Επίδραση Της Αυξητικής Ορμόνης Στην Επούλωση Αναστόμωσης Του Παχέος Εντέρου Σε Επίμυες Υπό Χημειοθεραπεία Με 5-Φθοριουρακίλη, Μπλεομυκίνη Και Σισπλατίνη

Abstract

Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση της επίδρασης της αυξητικής ορμόνης (GΗ) στην επούλωση αναστομώσεων του παχέος εντέρου σε επίμυες, μετά από άμεση μετεγχειρητική ενδοπεριτοναϊκή χημειοθεραπεία με 5-FU, μπλεομυκίνη και σισπλατίνη. Μελετήθηκαν 80 άρρενες επίμυες Wistar που τυχαιοποιήθηκαν σε τέσσερις ομάδες (Α, Β, Γ και Δ) των 20 πειραματόζωων και υποβλήθηκαν σε εκτομή του παχέος εντέρου και αναστόμωση. Στην ομάδα Α (Ελέγχου) χορηγήθηκε ενδοπεριτοναϊκά φυσιολογικός ορός (3cc) διεγχειρητικά, καθώς και κάθε μέρα μετεγχειρητικά μέχρι τη θυσία τους. Στην ομάδα Β χορηγήθηκε διάλυμα 5-FU (20mg/kg Β.Σ.), μπλεομυκίνης (4mg/kg Β.Σ.) και σισπλατίνης (0,7 mg/kg Β.Σ.) σε ποσότητα 3cc ενδοπεριτοναϊκά διεγχειρητικά καθώς και κάθε μέρα μετεγχειρητικά μέχρι τη θυσία τους. Στην ομάδα Γ χορηγήθηκε διάλυμα αυξητικής ορμόνης (GH) (2mg/kg Β.Σ.) σε ποσότητα 1cc υποδορίως, στον αυχένα του πειραματόζωου, σε δύο ισόποσες δόσεις ημερησίως, καθημερινά μέχρι και την 6η μετεγχειρητική ημέρα. Στην ομάδα Δ χορηγήθηκε διάλυμα 5-FU ( 20mg/kg Β.Σ.), μπλεομυκίνης (4mg/kg Β.Σ.) και σισπλατίνης (0,7 mg/kg Β.Σ.) όπως στην ομάδα Β. Επίσης, μετά την επέμβαση χορηγήθηκε και 1cc διαλύματος GH (ποσότητας 2mg/kg Β.Σ.) όπως στην ομάδα Γ. Οι επίμυες θυσιάζονταν την 7η μετεγχειρητική ημέρα και γινόταν μακροσκοπικός έλεγχος της αναστόμωσης για ρήξη της αναστόμωσης, ύπαρξη συμφύσεων καθώς και μέτρηση της πίεσης διάσπασης της αναστόμωσης. Στη συνέχεια γινόταν ιστολογική εξέταση και εκτίμηση της συγκέντρωσης λευκοκυττάρων, της νεοαγγειογέννεσης, της σύνθεσης κολλαγόνου και ινοβλαστών. Επιπλέον τμήμα της αναστόμωσης αποστελλόταν για προσδιορισμό της υδροξυπρολίνης. Η στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων έγινε με την δοκιμασία Fisher για τη σύγκριση ποσοστών και τη δοκιμασία Kruskal-Wallis για τη σύγκριση μέσων όρων. Οι επίμυες που έλαβαν χημειοθεραπεία μόνο είχαν την μεγαλύτερη μείωση σωματικού βάρους, συχνότητα διάσπασης της αναστόμωσης σε σύγκριση με τις άλλες ομάδες καθώς και τη χαμηλότερη μέση πίεση διάσπασης, σε σύγκριση με τις άλλες ομάδες (p<0.001, p<0.001 & p=0.020 αντίστοιχα). Αντίθετα οι επίμυες που έλαβαν μόνο GH είχαν τις υψηλότερες τιμές πίεσης διάσπασης. Δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά όσον αφορά την πίεση ρήξης της αναστόμωσης ανάμεσα στην ομάδα ελέγχου και την ομάδα που έλαβε χημειοθεραπεία και GH (p=1.000). Η ποσοτική αξιολόγηση της εναπόθεσης κολλαγόνου στην αναστόμωση έδειξε ότι η ομάδα της GH είχε τις μεγαλύτερες τιμές υδροξυπρολίνης ενώ αντίθετα η ομάδα που έλαβε χημειοθεραπεία μόνο, την χαμηλότερη μέση τιμή υδροξυπρολίνης. Η ιστολογική εξέταση των αναστομώσεων έδειξε αύξηση της φλεγμονώδους αντίδρασης (p=0.004) καθώς και ελάττωση της νεοαγγειογέννεσης (p<0.001) και εναπόθεσης κολλαγόνου (p<0.001) στους επίμυες που έλαβαν χημειοθεραπεία μόνο ενώ αντίθετα αυξήθηκε η νεοαγγειογέννεση (p<0.001) και η εναπόθεση του νεοκολλαγόνου (p=0.012) και των ινοβλαστών στην ομάδα της GH σε σύγκριση με τους μάρτυρες. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στην νεοαγγειογέννεση και το νεοκολλαγόνο μεταξύ μαρτύρων και των επίμυων που έλαβαν χημειοθεραπεία και GH. Συμπερασματικά, η άμεση μετεγχειρητική ενδοπεριτοναϊκή χορήγηση 5-φθοριουρακίλης, μπλεομυκίνης και σισπλατίνης έχει αρνητική επίδραση στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου, ενώ η χορήγηση GH, περιορίζει την αρνητική επίδραση αυτών των χημειοθεραπευτικών στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου σε επίμυες.