Αντιμετώπιση Ιατρογενών Διατρήσεων Του Παχέος Εντέρου Μετά Από Κολονοσκόπηση

Abstract

Σκοπός της μελέτης: Οι ιατρογενείς διατρήσεις του παχέος εντέρου κατά τη διάρκεια διαγνωστικής ή θεραπευτικής κολονοσκόπησης είναι σπάνιες αλλά σημαντικές επιπλοκές. Η αντιμετώπισή τους έχει εξελιχθεί και αλλάξει κατά την τελευταία δεκαετία, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχουν θεραπευτικά πρωτόκολλα για την ιδανική θεραπεία τους.Υλικό και Μέθοδος: Έγινε μελέτη 105.786 συνεχόμενων κολονοσκοπήσεων σε μια χρονική περίοδο 21 ετών, η οποία επέτρεψε την αξιολόγηση των ιατρικών φακέλων όλων των ασθενών που αντιμετωπίστηκαν στο νοσοκομείο μας για διάτρηση του παχέος εντέρου κατά τη διάρκεια κολονοσκόπησης. Επίσης έγινε προσπάθεια αναγνώρισης των μηχανισμών διάτρησης κατά την κολονοσκόπηση σε ζωικά μοντέλα.Αποτελέσματα: Συνολικά, σε 35 (τριάντα-πέντε) ασθενείς προκλήθηκε κολονοσκοπική διάτρηση (ποσοστό 0.033%) από τον Ιανουάριο 1986 μέχρι τον Οκτώβριο 2007 (14 άντρες, 21 γυναίκες, μέση ηλικία 69.4 έτη). Είκοσι-τέσσερεις (24) διατρήσεις προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια διαγνωστικής κολονοσκόπησης, ενώ 11 κατά τη διάρκεια θεραπευτικής κολονοσκόπησης. Είκοσι-τρεις (66%) ασθενείς υποβλήθησαν σε χειρουργική επέμβαση και 12 (34%) αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά. Ο μέσος χρόνος παραμονής στο νοσοκομείο ήταν 15.2 ημέρες και υπήρξε ένας θάνατος (2.9% θνησιμότητα 30 ημερών) μεταξύ των ασθενών.Συμπεράσματα: H διάτρηση παραμένει μια σοβαρή επιπλοκή της κολονοσκόπησης με συνοδό σημαντική θνητότητα και θνησιμότητα αν δεν διαγνωστεί έγκαιρα. Οι διατρήσεις κατά τη διάρκεια διαγνωστικής κολονοσκόπησης συνήθως είναι αρκετά μεγάλες ώστε να απαιτούν χειρουργική αντιμετώπιση. Από την άλλη, οι διατρήσεις κατά τη διάρκεια θεραπευτικής κολονοσκόπησης συνήθως είναι μικρές και μπορεί να αντιμετωπιστούν συντηρητικά. Κατά την τελευταία δεκαετία, η χειρουργική θεραπεία των κολονοσκοπικών διατρήσεων έχει εξελιχθεί, καθώς υπάρχει μια τάση προς την πρωτογενή επιδιόρθωση (σε αντίθεση με κολεκτομή) με επιτυχημένα αποτελέσματα. Προσεκτική παρακολούθηση του ασθενούς και προσκόλληση σε αυστηρά θεραπευτικά πρωτόκολλα στην περίπτωση μη χειρουργικής θεραπείας είναι απαραίτητα συστατικά που οδηγούν στην απομείωση της νοσηρότητας και θνησιμότητας, καθώς και την έγκαιρη διάγνωση των ασθενών που θα ωφελούντο από μια χειρουργική επέμβαση.