Wideoesej, czyli od Chrisa Markera do Fandoru. Historia awansu pewnej formy audiowizualnej wyrosłej z kinofilii

Abstract

Wideoeseje można uznać za performatywne akty kulturowej i technologicznej emancypacji odbiorcy. Jego kompetencje określa nie tylko zdolność patrzenia i (pamięciowego) kolekcjonowania obrazów, ale przede wszystkim zgromadzony kapitał kulturowy. Do stworzenia wideoeseju potrzebna jest zdolność ekspresji indywidualnego stanowiska przy użyciu ogólnodostępnych programów montażowych. To jedynie etap w transmisji treści do mikrospołeczności opartych na jakimś pakcie porozumienia, coraz częściej transcendujących jednak w stronę pozasieciowych obiegów specjalistycznych (np. wideoesej jako zamiennik-ekwiwalent referatu, nie tylko w sytuacji fizycznej nieobecności autora na konferencji naukowej, ale i w zastępstwie tradycyjnego „speechu”), prestiżowych (zorganizowane wokół wideoesejów eventy w ramach pierwszoligowych festiwali filmowych) oraz wydarzeń spełniających rolę „zewnętrznego” tutora (warsztaty, kursy czy seminaria).