H θέση που εξετάζεται στην διατριβή είναι ότι, υπό την επιρροή του Bernstein, η σοσιαλδημοκρατία στην ιστορική της εξέλιξη ακολούθησε ιδεολογικά και πολιτικά ένα συνεχή ρεβιζιονισμό των θέσεων της, σε μία προσπάθεια συστηματικής αναπροσαρμογής στην πολιτική, στην κοινωνική και στην οικονομική πραγματικότητα. Στο πλαίσιο αυτό, η σοσιαλδημοκρατία διατήρησε ένα σταθερό πυρήνα αξιών προσαρμοζόμενη στην πραγματικότητα και συμβιβαζόμενη, με αυτήν. Αναλόγως του βαθμού υποχώρησης της απέναντι σε συμβιβασμούς, η σοσιαλδημοκρατία χαρακτηρίζεται ως επιθετική ή αμυντική. Με βάση τις κοινωνικές πολιτικές που ασκήθηκαν από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις Blair στη Μεγάλη Βρετανία, Schröder στη Γερμανία, Jospin στη Γαλλία και Σημίτη στην Ελλάδα, επιχειρείται η τεκμηρίωση της θέσης ότι ο τρίτος δρόμος αποτέλεσε μία δημιουργική, αλλά ταυτόχρονα αμυντική εκδοχή νέας σοσιαλδημοκρατίας. Παράλληλα ενισχύεται το επιχείρημα ότι σε όλες τις εξεταζόμενες περιπτώσεις υπήρξαν πεδία κοινωνικής πολιτικής στα οποία διατηρήθηκαν υπό όρους οι παραδοσιακές σοσιαλδημοκρατικές αρχές, της ισότητας, και της αλληλεγγύης ακόμα και υπό δυσχερείς συνθήκες νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Η νέα σοσιαλδημοκρατία δεν εγκατέλειψε ποτέ το μοντέλο του κοινωνικού κράτους. Το ανασκεύασε όμως κατά τέτοιο τρόπο, ώστε οι πολιτικές κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας να μη βασίζονται πλέον στην παραδοσιακή αρχή της γενικής παροχής, αλλά στην αρχή της επιλεκτικότητας και της ατομικής ενεργοποίησης.