Vasculoprotective and Cardioprotective Mechanisms of Angiotensin‐Converting Enzyme Inhibition: The Homeostatic Balance Between Angiotensin II and Nitric Oxide

Abstract

The ability of the vasculature to modify its geometry in accordance with conditions of its microenvironment—the process of vascular remodeling—is an important pathobiologic process common to vascular disorders such as atherosclerosis, restenosis after angioplasty, and hypertension. Vascular remodeling characterizes the natural history of atherosclerosis, contributes to increased vascular resistance, and may contribute to the clinical complications of hypertension. A growing body of evidence indicates that locally generated vasoactive substances such as angiotensin II and nitric oxide are important determinants of the natural history of vascular disease. In particular, angiotensin II may promote vascular lesion formation by increasing vascular cell population via increased cell growth and decreased programmed cell death, and it may also alter extracellular matrix composition. Thus, angiotensin II is a pleiotropic local mediator capable of modulating cell growth, programmed cell death, migration of vascular smooth muscle cells, and extracellular matrix modulation, all of which are biologic mechanisms of vascular remodeling and intimal formation. This is proposed to occur via a local tissue angiotensin system. Angiotensin II may also promote chronic hypertension by modulating the vascular redox state and promoting the catabolism of the endothelium‐derived nitric oxide, an endogenous inhibitory vasodilator. Because angiotensin‐converting enzyme (ACE) is strategically positioned to influence the activity of at least three local vasoactive systems—angiotensin II, nitric oxide, and bradykinin—blocking ACE with ACE inhibition may have profound effects on ventricular and vascular structure and function, and have particular efficacy in preventing the morbidity and mortality of vascular diseases such as hypertension and atherosclerosis.

Η Οξεία Επίδραση Της Υπερομοκυστεϊναιμίας Που Προκαλείται Μετά Τη Λήψη Μεθειονίνης Σε Ασθενείς Με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2

“…Επιπλέον βρέθηκε ότι, τουλάχιστον για την προχωρημένη ηλικία και την ιδιοπαθή υπέρταση, οι CDEDCF που προκαλούν ενδοθηλιακή δυσλειτουργία είναι πιθανότατα οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου που παράγονται είτε άμεσα από την κυκλοξυγενάση είτε έμμεσα από τη θρομβοξάνη Α2 και την προσταγλανδίνη Η2 και λιγότερο τα ίδια τα προστανοειδη (Katz et al 2000, Taddei et al 1997. Άλλες καταστάσεις στις οποίες η ενδοθηλιακή δυσλειτουργία σχετίζεται με αυξημένη έκκριση CDEDCF είναι η οξέως προκαλούμενη ένδεια οιστρογόνων και η καρδιακή ανεπάρκεια (Katz et al 1993, Pinto et al 1997 (Gibbons 1997(Gibbons και 1997a. Γενικά οι ενδοθηλιοεξαρτώμενες αγγειοσυσπαστικές ουσίες ενεργοποιούν την αύξηση ενώ οι αγγειοδιασταλτικές την αναστέλλουν.…”

“…Γενικά οι ενδοθηλιοεξαρτώμενες αγγειοσυσπαστικές ουσίες ενεργοποιούν την αύξηση ενώ οι αγγειοδιασταλτικές την αναστέλλουν. Στη δομή του αγγείου δρουν άμεσα ή μέσω επηρεασμού της έκκρισης άλλων αυξητικών παραγόντων (Gibbons 1997, Herity et al 1999 , Gibbons 1997.…”

“…Υπενθυμίζεται ότι για τη μετανάστευση των λείων μυϊκών κυττάρων σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η έλλειψη των παραγόμενων από το κατεστραμένο ενδοθήλιο ομόλογων προς την ηπαρίνη ολιγοσακχαριτών καθώς και η υπερπαραγωγή του PDGF-BB και του bFGF από τα αιμοπετάλια που συσσωρεύονται τοπικά (Delafontaine 1998, Castellot et al 1981. Τέλος οι υπερπαραγόμενες από το δυσλειτουργούν ενδοθήλιο, αγγειοτασίνη ΙΙ και ενδοθηλίνη επηρεάζουν και αυτές τη δομή των αγγείων, ασκώντας μιτογόνο δράση στα λεία μυϊκά κύτταρα (Dubin et al 1989, Delafontaine 1998, Gibbons 1997.…”

Μεταβολές Της Λειτουργικότητας Του Ενδοθηλίου Ατόμων Με Διαβήτη Τύπου 2 Μετά Από Χορήγηση Δύο Ισοθερμικών Γευμάτων, Ενός Πλούσιου Σε Μονοακόρεστα Και Ενός Πλούσιου Σε Κεκορεσμένα Λιπαρά Οξέα

“…Γενικά, οι ενδοθηλιοεξαρτώμενες αγγειοσυσπαστικές ουσίες ενεργοποιούν την αύξηση ενώ οι αγγειοδιασταλτικές την αναστέλλουν. Αυτοί οι παράγοντες δρουν στη δομή του αγγείου είτε άμεσα είτε μέσω επηρεασμού της έκκρισης άλλων αυξητικών παραγόντων (54). Tα ενδοθηλιακά κύτταρα ασκούν ρυθμιστική δράση στην εξωκυττάρια θεμέλια ουσία μέσω έκκρισης αναστολέων των πρωτεολυτικών ενζύμων καταβολισμού των συστατικών της (θειϊκή ηπαράνη, αναστολέας του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου, αναστολέας της ιστικής μεταλλοπρωτεϊνάσης) και μέσω έκκρισης ελαστασών που ρυθμίζουν την περιεκτικότητα σε ελαστίνη (53).…”

“…Οι κυριότεροι ενδοθηλιοεξαρτώμενοι αυξητικοί παράγοντες είναι οι εξής:1.Αγγειοτασίνη ΙΙ (ΑΤΙΙ): Η ΑΤΙΙ παράγεται τοπικά από τα ενδοθηλιακά κύτταρα και επηρεάζει την αγγειακή αναδιαμόρφωση με τους παρακάτω μηχανισμούς: 1) Διεγείρει την παραγωγή και έκκριση PDGF, bFGF (basic fibroblast growth factor), TGF-β, ΕΤ-1 και ΕGF, οι οποίοι με τη σειρά τους διεγείρουν τους IGF-1R, 2) προκαλεί άμεση ενεργοποίηση των IGF-1R, 3) καταστέλλει τον σχηματισμό της δεσμευτικής πρωτεϊνης-4 του IGF-1, η οποία αναστέλλει την αυξητική δράση του τελευταίου, 4) δρα στις συστατικές πρωτεΐνες της εξωκυττάριου θεμέλιας ουσίας, τροποποιώντας τη δομή της και στον ενεργοποιητή του πλασμινογόνου και 5) οδηγεί στη σύνθεση του υπεροξειδίου μετά την ενεργοποίηση των οξειδασών του NADPH και NADH. Το υπεροξείδιο διεγείρει την αύξηση τόσο άμεσα όσο και έμμεσα προκαλώντας οξείδωση των λιπιδίων και απενεργοποίηση του ΝΟ(55,54,17). Αυτοί εκκρίνονται από τα αιμοπετάλια και τα ενδοθηλιακά κύτταρα και προάγουν την είσοδο των λείων μυϊκών κυττάρων από την G0 στη G1 φάση του κυτταρικού κύκλου(55).…”