Badania nad rozwojem obszarów wiejskich początkowo nie cieszyły się dużym zainteresowaniem wśród badaczy i związane były z geografią rolnictwa. Było to podejście monofunkcyjne (sektorowe), czyli obszary wiejskie rozpatrywane były pod kątem rolnictwa. Obszar rolniczy był to obszar wiejski, natomiast ludność rolnicza odpowiadała ludności wiejskiej. Przełom nastąpił w latach 90. XX w., kiedy zastosowano podejście wielofunkcyjne. W polskiej geografii pojawiła się subdyscyplina, tj. geografia wsi, a w pracach najczęściej podkreśla się jej wieloprzedmiotowy charakter w przeciwieństwie do jej poprzedniczki i zarazem tylko części obecnego zróżnicowanego zbioru zainteresowań, czyli geografii rolnictwa. Na początku XXI w. narodziła się koncepcja zintegrowanego rozwoju rolnictwa i wsi, która stała się podstawą do prowadzenia badań kompleksowych. W koncepcji tej uwarunkowania gospodarcze, społeczne i przyrodnicze są przedstawiane jako istotna zmienna wyjaśniająca deformacje struktury przestrzennej obszarów wiejskich w kategorii miejsca rozumianego jako pewna całość terytorialna. Założenia tej koncepcji oparte na wielofunkcyjności obszaru wiejskiego i rolnictwa są często wykorzystywane jako podstawa teoretyczna w opracowaniach planistycznych, diagnostycznych i typologiach. Celem artykułu jest przedstawienie wyników badań związanych z rozwojem obszarów wiejskich wykonanych przez pracowników Zakładu Geografii Rolnictwa i Wsi. Badania te były i są bardzo zróżnicowane – w sensie ilościowym, jakościowym oraz przestrzeni, której dotyczyły. Zaowocowały one wieloma postulatami dla polityki rozwoju obszarów wiejskich.