“…Türkçe alanyazında ise çok sayıda çalışmanın bu ifadeleri farklı yönleriyle incelediğini görmek mümkündür. Bayyurt ve Bayraktaroğlu (2001); Başer (2012); Alaca (2014); Özcan (2016); Aktaş ve Yılmaz (2016); Özcan (2016) ve Akata (2018) hitap ifadelerinin bağlam bağımlı kullanım özelliklerini vurgulamış, kimi çalışmalar sadece belirli hitap ulamlarını incelemiş, (Demirgüneş, Çelik ve İşeri, 2015); (Özbay ve İpek, 2015); (Küçük, 2016), kimi çalışmalar yazın dilinde kullanılan hitaplara odaklanmıştır (Oğuz, 2007); (Acar, 2013); (Yıldırım, 2017); (Şen, 2008); (Alyılmaz, 2015a) ve (Alkan Ataman, 2019) gibi. Türkçe hitap dizgesini farklı yönleriyle inceleyen çalışmalar ise, (König, 1990); (Bayyurt, 1992); (Balpınar, 1996); (Peçenek ve Ay, 1996); (Alyılmaz, 1999) ; (Alyılmaz, 2015b); (Hatipoğlu, 2008); (Azap, 2008); (Kökpınar Kaya, 2012); (Doğru, 2018); (Yüceol-Özezen, 2019).…”