Bu çalışma, klasikleşmiş oyun metinlerinin devamı niteliğinde olan oyunları, okurların alımlama düzeyleri bağlamında incelemektedir. Tiyatro literatüründe yaygın olmayan devam oyunu kavramı, metinlerarasılıkla ilişki bir yazma pratiği olarak ele alınmıştır. Klasik dramatik yapının kültleşmiş metinlerini, dramatik tamamlanmışlık anlayışını yıkacak biçimde yeniden kurgulayan devam oyunları, aynı zamanda bir tür ütopya kurgusu olarak değerlendirilmiştir. Her okur, tamamlanmış bir metnin devamını kendi hayal gücüyle oluşturur ve aslında kendi ütopyasını yaratır. Ancak bir yazarın devam oyunu yazması, hayal gücüne dayalı bu özgürlük alanını kasıtlı olarak manipüle eder ve yazarın ütopyası, okurun ütopyasının önüne geçer. Bu noktada okur alımlaması önem kazanır. Bu çalışmada, devam oyunlarının metinlerarası ilişkilerinin saptanması ve ütopya kurgu bağlantılarının alımlanması bağlamında bilgin, yarı bilgin ve bilgin olmayan okur olmak üzere üç okur grubu belirlenmiştir. Belirlenen bu okur gruplarının devam oyunlarını alımlama biçimleri, örnek olarak seçilen üç oyun üzerinden incelenmiştir. Nitel araştırma yöntemlerinden metin analizi ile yapılan bu çalışmanın örneklem alanı için, Anton Çehov’un Martı oyunun devamı olan Matei Visniec’in Nina metni; William Shakespeare’in Romeo ve Juliet oyunun devamı olan Ephraim Kishon’un Tarla Kuşuydu Juliet metni ve Henrik Ibsen’in Nora: Bir Bebek Evi oyunun devamı olan Lucas Hnath’ın Nora 2 metni seçilmiştir.