Treatment non-completion in high-risk violent offenders: looking beyond criminal risk and criminogenic needs

Abstract

Examinations of treatment attrition form an important Á although sometimes neglected Á component of evaluating a correctional programme's effectiveness in reducing recidivism. Previous research has identified offender characteristics that predict non-completion. This study investigated non-completion in 138 high-risk, violent male prisoners attending an intensive cognitiveÁbehavioural programme. Almost one-third of men who commenced it did not complete the 7-month programme. Most asked to leave of their own accord, or were removed for ongoing offending. In contrast to previous research, no support was found for the hypothesis that those who terminated treatment prematurely were more in need of intervention than those who completed the programme; non-completers did not differ from completers on static estimates of criminal risk, PCL-R scores, demographic variables or self-report scales measuring dynamic risk factors. It was concluded that successful prediction using variables related to criminal risk and criminogenic need depends both on the characteristics of programme participants, and on contextual factors such as programme policies: when highrisk high needs offenders are a programme's target clientele, variables related to risk and need will have limited predictive utility. From a practice perspective, the programme was successful in retaining through to completion a relatively untreatable group: high-risk offenders with moderate to high PCL-R scores.

Determinanten van deelname aan een resocialisatieprogramma in Nederlandse penitentiaire inrichtingen

“…In de tweede plaats gaan met uitval (kostbare) behandelplaatsen verloren. Dit is nog bezwaarlijker wanneer men zich realiseert dat het niet ongebruikelijk is dat een deel van de gedetineerden, vanwege een beperkt aantal behandelplaatsen en/of gebrek aan financiële middelen, überhaupt niet aan behandelingen kan deelnemen (Polaschek, 2010). Daarnaast blijkt deelname aan programma's mogelijk selectief te zijn.…”

“…Daarnaast blijkt deelname aan programma's mogelijk selectief te zijn. Eerder onderzoek suggereert dat gedetineerden die uitvallen uit behandelprogramma's bij aanvang van het programma een hoger recidiverisico hadden dan gedetineerden die programma's afronden (Nunes & Cortoni, 2006a;McMurran & Theodosi, 2007;Polaschek, 2010;Wormith & Olver, 2002). En ten slotte introduceren nietdeelname aan en uitval uit resocialisatieprogramma's een methodologisch probleem wanneer men de effectiviteit van een programma wil beoordelen: als een selectieve groep gedetineerden (met een hoger recidiverisico) niet aan een programma deelneemt of dit niet volledig afrondt, en hiervoor niet adequaat gecontroleerd wordt, kunnen de effecten van een programma worden overschat of onderschat.…”

“…Het kan tevens handvatten bieden voor de bevordering van het deelnemen aan en afronden van dergelijke programma's. Ten slotte vormt kennis over determinanten van deelname een belangrijk onderdeel van het beoordelen van de doelmatigheid van resocialisatieprogramma's (Nunes & Cortoni, 2006a;Polaschek, 2010;Wormith & Olver, 2002 (Ward & Brown, 2004). Het GLM is ontwikkeld vanuit de gedachte dat risicobeheersing alleen er niet voor kan zorgen dat resocialisatieprogramma's voor justitiabelen effectief zijn in het reduceren van de kans op herhalingscriminaliteit.…”

“…Eerder onderzoek toont aan dat de effectiviteit van justitiële behandelprogramma's veelal kan worden verklaard vanuit risicofactoren. Studies naar determinanten van behandeldeelname hebben echter uitgewezen dat deze factoren (zoals eerder besproken worden twaalf risicodomeinen in verband gebracht met herhaald delictgedrag), naast treatment readiness, ook voorspellend kunnen zijn voor deelname aan en uitval uit resocialisatieprogramma's (Chamberlain, 2012;Polaschek, 2010;Olver e.a., 2011). Zo werd in diverse studies aangetoond dat gedetineerden met een hoger recidiverisico (Berman, 2005;Nunes & Cortoni, 2006b;Nunes & Cortoni, 2006a;Nunes & Cortoni, 2008;Olver & Wong, 2009;Wormith & Olver, 2002) en meer (of ernstigere) criminogene factoren (Nunes & Cortoni, 2006b;Olver & Wong, 2009;Walters, 2004) (Geer e.a., 2001;Olver & Wong, 2009;Pelissier, 2007;Seto & Barbaree, 1999;Shaw e.a., 1995;Wormith & Olver, 2002 …”

“…Gedetineerden met meer financiële proble- Het is ten slotte interessant dat het risicodomein delictgeschiedenis, huidig delict en delictpatroon als enige risicofactor voorspellend was voor programma-afronding. Gezien de voorspellende waarde van de delictgeschiedenis bij het inschatten van het recidiverisico ondersteunt dit de resultaten van eerdere studies, waaruit bleek dat gedetineerden die behandeling het hardst nodig hebben het vaakst uitvallen uit dergelijke programma's (Nunes & Cortoni, 2006a;McMurran & Theodosi, 2007;Polaschek, 2010;Wormith & Olver, 2002).…”