Transpozycja konsumenckich dyrektyw maksymalnych na przykładzie dyrektywy turystycznej 2015/2302 do polskiego porządku prawnego

Abstract

Dyrektywy konsumenckie licznie uchwalane w latach osiemdziesiątych i dziewięćdzie-siątych XX wieku były oparte na metodzie minimalnej harmonizacji. Nie przyniosło to jednak spo-dziewanych rezultatów w zakresie zadawalającego zbliżenia systemów prawnych państw człon-kowskich i na początku XXI wieku prawodawca unijny zrezygnował z harmonizacji minimalnej na rzecz harmonizacji zupełnej (maksymalnej). Na gruncie usług turystycznych obowiązywała dyrek-tywa z 1990 roku w sprawie zorganizowanych wakacji, wycieczek i podróży, oparta na najniższym wspólnym mianowniku. Obecnie została ona zastąpiona dyrektywą z 2015 roku w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, wpisującą się w trend dyrektyw maksymalnych. W artykule poddano analizie i ocenie skuteczność zastosowania metody pełnej harmonizacji jako sposobu realizacji celów i założeń dyrektyw konsumenckich na przykładzie dyrektywy turystycznej z 2015 roku. W założeniu harmonizacja maksymalna powinna wydatnie przyczyniać się do urze-czywistniania idei wspólnego rynku, ułatwiać przedsiębiorcom świadczenie usług w sposób tran-sgraniczny i jednocześnie zapewniać wysoki i jednolity poziom ochrony konsumentów. Jednakże analiza dyrektyw konsumenckich w kontekście ich transpozycji prowadzi do wniosku, że harmo-nizacja maksymalna raczej nie spełni pokładanych w niej oczekiwań. Nie doprowadzi do pełnego zbliżenia prawa w obszarach objętych zakresami dyrektyw; odrębności będą nadal występować i w dalszym ciągu będą zniechęcać konsumentów do usług transgranicznych. Natomiast negatywne konsekwencje transpozycji dyrektyw maksymalnych uwidoczniają się w postaci znacznej ingerencji w porządki prawne państw członkowskich i mogącym wystąpić negatywnym wpływem na stabil-ność krajowych systemów prawnych.