The Urinary Concentration of Sialic Acid is Increased in Non‐insulin‐dependent Diabetic Patients with Microangiopathy: a Possible Useful Marker for Diabetic Microangiopathy

Abstract

In order to investigate the relationship between urinary excretion of sialic acid and the severity of diabetic microangiopathy, urinary levels of sialic acid were determined in patients with non-insulin-dependent diabetes mellitus. The urinary molar ratio of sialic acid to creatinine in the diabetic patients was significantly higher than in the healthy controls (p < 0.01). Moreover, the urinary ratio was found to be gradually increased with the degree of diabetic microangiopathy. Urine molar ratio of sialic acid to creatinine in patients with proliferative diabetic retinopathy was significantly higher than in patients without retinopathy (p < 0.01). Urinary excretion in patients with macroproteinuria was also significantly higher than in patients without nephropathy (p < 0.01). Since urinary levels of sialic acid are proportionally increased with the severity of diabetic microangiopathy, the measurement of urinary sialic acid could become a useful biochemical means to monitor the degree of diabetic microangiopathy.

Type 2 diabetes mellitus: a disease of the innate immune system? An update

“…Interestingly, serum SA was no higher in Type 1 patients without microvascular diabetic complications than age‐ and sex‐matched normal subjects; this was in contrast to the situation found in Type 2 diabetes where SA was raised [46]. Another important observation was that acute phase reactants, such as SA and CRP, are increased in Type 2 diabetic patients with microalbuminuria and proteinuria [47–51]. Intriguingly, the increases in plasma acute phase reactants, such as SA, appear to precede the development of microalbuminuria [52], thus, suggesting that the measurement of serum acute reactants may be more useful markers of microvascular complications than microalbuminuria.…”

“…One implication from these data is that acute phase reactants are not related to hyperglycaemia per se. Indeed, glycaemia correlates less well with markers of inflammation than measures of insulin resistance or body weight [45–50]. It has also been found that subclinical inflammation is strongly related to insulin resistance but not impaired insulin secretion [55].…”

Νεότεροι Παράγοντες Αθηροσκλήρυνσης Σε Αιμοκαθερόμενους Ασθενείς

“…Πώς επιδρά το σιαλικό οξύ στην εμφάνιση αλβουμινουρίας; Το σιαλικό οξύ, όπως προαναφέρθηκε, χάρη στο αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο του εξασφαλίζει την ηλεκτροστατική σταθερότητα των κυττάρων κατά την μεταξύ τους προσκόλληση[106]. Η αυξημένη απέκκριση σιαλικού οξέος στα ούρα που παρατηρείται στους διαβητικούς μπορεί να οφείλεται στην απώλειά του από τη βασική σπειραματική μεμβράνη, με συνεπακόλουθο τη διαταραχή της πολικότητας αυτής και την αύξηση της διαπερατότητας της αλβουμίνης[181]. Όμως, το γεγονός ότι σε πειράματα με διαβητικούς ποντικούς που χορηγήθηκε λοσαρτάνη βρέθηκαν υψηλότερα επίπεδα σιαλικού σε σχέση με υγιή ποντίκια, ενώ μειώθηκε η αλβουμινουρία, δείχνει ότι η αλβουμινουρία δεν εξαρτάται πλήρως από το ανιονικό φορτίο της βασικής μεμβράνης, επομένως το σιαλικό εμπλέκεται σε πολυπλοκότερους παθογενετικούς μηχανισμούς που σχετίζονται μάλλον με την εμφάνιση του σακχαρώδη διαβήτη[182].Η υπόθεση ότι το σιαλικό οξύ αποτελεί δείκτη φλεγμονής και συνεπώς καρδιαγγειακού κινδύνου στους ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη ενδυναμώνεται από τα ευρήματα της ισχυρής θετικής συσχέτισης των επιπέδων του με εκείνα του ινωδογόνου πλάσματος[180].…”