The Relation between Distal Symmetrical Polyneuropathy Severity and HbA1c Level of Patients Diagnosed as Type 2 Diabetes Mellitus

Abstract

Diyabetes Mellitus (DM) ülkemizde ve dünyada en sık görülen endokrin hastalıktır. Dünya Sağlık Örgütü (WHO) verilerine göre DM ve/veya komplikasyonlarından etkilenen kişi sayısı 1995 yılında 135 milyon iken, 2025 yılında 300 milyon olacağı öngörülmektedir (1).Diyabetes Mellitus'un en sık görülen nörolojik komplikasyonu diyabetik periferik nöropatidir ve DM'li hastaların yaklaşık %30'unu etkiler (2). DM arterioskleroz gelişme riskini arttırarak mikrovasküler ve nörolojik komplikasyonlara neden olur. Distal simetrik diyabetik polinöropati, gelişmiş ülkelerde periferik nöropatinin en yaygın görülen klinik formudur. Çok yavaş ilerleyen ve uzun süre asemptomatik ve sinsi kalan bir nöropati tipidir. Hastalarda polinöropatiyi gösteren ve en sık karşılaşılan belirtiler bacaklarda, distallerde belirgin karıncalanma, soğukluk hissi, ağrı ve parestezilerdir (3, 4).Diyabetik periferik nöropatinin erken dönemde saptanması, gelişebilecek komplikasyonların önlenmesi açısından büyük önem taşır. Bu çerçevede değerlendirildiğinde, tanıda elektrofizyolojik incelemeler bir adım öne çıkar. Nöropatinin erken dönemde tanınması, nöropatiye bağlı morbidite ve mortaliteyi azaltmasının yanında, bu hastaların yaşam kalitelerini arttırması açısından da önemlidir (5).Diyabetik nöropatinin progresyonu da glisemik kontrol ile yakından iliskilidir. Glikozile hemoglobin (HbA1c) düzeyi son 8-12 haftalık dönemdeki kan şekeri kontrolünün iyi bir göstergesi olup, diyabetik hastalarda uzun süreli glisemik kontrolün değerlendirilmesinde "altın standart" olarak kabul edilmektedir (6, 7).Çalışmamızın amacı HbA1c seviyesi ile distal simetrik diyabetik polinöropati arasındaki ilişkiyi saptamaktır.