The Origins of Georges Canguilhem’s ‘Vitalism’: Against the Anthropology of Irritation

Reasoning in Life: Values and Normativity in Georges Canguilhem

“…The conceptual label 'vitalism' has been used in the modern history of ideas to denote several different scientific, metaphysical, or religious theories and beliefs concerning the status of living beings and life phenomena within the physical unanimated world. 1 The French philosopher André Lalande wrote, in his Vocabulaire technique et critique de la philosophie (1927), that the most general meaning of the word 'vitalism' refers to each doctrine or conviction that claims for a radical difference between phenomena concerning life and all other natural (physical or chemical) facts [24]. According to this definition, vitalism often includes (or is associated with) other controversial beliefs, such as psychological and metaphysical theories about the origin of the mind or even animism, intended as a belief in the common origin of life and soul [24].…”

“…In fact, Limoges entered the list of the several less-known writings Canguilhem wrote during his long career, including an impressive number of texts dating to the 1920s and 1930s. A 'new' Canguilhem appeared [3][4][5], revealing a multifaceted and fascinating landscape of intellectual and cultural references encompassing the Bildung of this young philosopher during the 1920s [39,40] and the emergence of his vitalism between the late 1930s and the beginning of the 1940s [1,2]. 5 In this multifaceted scene, one of the most prominent figures is represented by the French professor and writer Émile Chartier (1868-1951), mostly known under his penname "Alain".…”

“… 7 There is actually no mention of Bergson in the Essai , but we can find a reconsideration of Bergsonism in some text of the same years that are deeply connected to the development of Canguilhem’s normative philosophy of life [ 1 ]. …”

Η Επιστημολογία Του Κανγκιλέμ Και Η Σχέση Ανθρώπου - Μηχανής

“…160 Τα φυσικά είδη έρχονται σε άμεση αντίθεση με τα τέρατα που θεωρούνται λάθη της φύσης, σφάλματα στην κατά τα άλλα σταθερή τελεολογική της πορεία. 161 Η τερατογένεση, με άλλα λόγια, δεν θα είχε θέση στο αριστοτελικό μοντέλο. Αντιθέτως, αν θεωρήσει κανείς ότι η φύση αποτελεί μια ιεραρχία δυνατών μορφών, τότε αυτομάτως δεν μπορεί να γίνει λόγος για «αποτυχημένες» μορφές.…”

“…Αυτό συμβαίνει, φυσικά, διότι όπως ήδη αναφέρθηκε κάθε φορά αντιδρά στο ερέθισμα στο οποίο έχει αποδώσει σημασία. ανθεκτικό υπο-περιβάλλον οπότε αυτή η περίπτωση δεν ενδιαφέρει εδώ.159 Όπως λέει και ο ίδιος, γίνεται λόγος για την περίπτωση που το περιβάλλον του οργανισμού, «του ασθενούς» διότι πρόκειται για διατάραξη της σχέσης οργανισμού περιβάλλοντος, «έχει τροποποιηθεί με επαρκή τρόπο».160 Σε αυτό που θέλει να καταλήξει ο Γκολντστάιν είναι το γεγονός ότι ο οργανισμός «μπορεί να υπάρξει, ήτοι να πραγματώσει τις δυνατότητές του…» μόνο αν βρει ένα περιβάλλον, ή ένα νέο εν προκειμένω περιβάλλον, το οποίο να είναι κατάλληλο για την πραγμάτωσή τους 161. Ο Κανγκιλέμ βασίζεται σχεδόν στο σύνολο της πραγμάτευσής του αναφορικά με τη σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος σε αυτή τη θέση του Γκολντστάιν.…”