The Argive Festival of Hera and Euripides’ Electra

Zeitlin, Froma I.

doi:10.4324/9780203055892-12

Cited by 9 publications

(6 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…E.g. Dingel (1969), Zeitlin (1970), Cropp (1986), Goff (1999Goff ( -2000, Marshall (1999Marshall ( -2000. 19.…”

mentioning

confidence: 99%

UNCLESEX MACHINA: FAMILIAL EPIPHANY IN EURIPIDES’ELECTRA

Andújar

2016

Ramus

View full text Add to dashboard Cite

At the close of Euripides's Electra, the Dioscuri suddenly appear 'on high' to their distraught niece and nephew, who have just killed their mother, the divine twins' mortal sister. This is in fact the second longest extant deus ex machina (after the final scene in Hippolytus), and the only scene in which a tragedian attempts to resolve directly the aftermath of the matricide. In this article, I argue that Castor and Polydeuces' sudden apparition to Orestes and Electra constitutes a specialized point of intersection between the mortal and immortal realms in Greek tragedy: familial epiphany; that is, an appearance by a god who has an especially intimate relationship with those on stage. Euripides' focus on the familial divine as a category accentuates various contradictions inherent to both ancient Greek theology and dramaturgy. The Dioscuri are a living paradox, ambiguously traversing the space between dead heroes and gods, managing at the same time to occupy both. They oscillate uniquely between the mortal and immortal worlds, as different sources assign different fathers to each brother, and others speak of each one possessing divinity on alternate days. As I propose, the epiphany of these ambiguous brothers crystallizes the problem of the gods' physical presence in drama. Tragedy is the arena in which gods burst suddenly into the mortal realm, decisively and irrevocably altering human action. The physical divine thus tends to be both marginal and directorial, tasked with reining in the plot or directing its future course. The appearance of the familial divine, on the other hand, can in fact obscure the resolution and future direction of a play, undermining the authority of the tragic gods. In the specific case of Electra, I contend that the involvement of the Dioscuri, who are Electra and 2 Orestes' maternal uncles, produces a sense of claustrophobia at the close the play, which simultaneously denies the resolution that is expected from a deus ex machina while also revealing the pessimistic nature of what is typically considered a reassuringly 'domestic' and character driven drama.Christiane Sourvinou-Inwood divides divine appearances in drama into two spatial categories: 'direct' and 'distanced' interactions. 1 Euripides' dramas are particularly famous for the latter type, in which deities are visibly separated from mortals, as beings who appear either in epiphany on high, usually at the close of a play, or on an empty stage unseen by mortal characters, characteristically at the start of the drama. 2 In other words, there is an overwhelming sense of the Euripidean divine as operating at the margins of human action.Familial epiphanies, however, complicate this emphasis on the distance and disparity between the mortal and immortal worlds, doubly so in this particular case, given that the Dioscuri appear both as semi-divine, and closely bound to the mortals on stage. The divine twins' kinship with Orestes and Electra in fact leads to a different sort of epiphany, one that is dominated by mortal concerns. Immedi...

show abstract

“…E.g. Dingel (1969), Zeitlin (1970), Cropp (1986), Goff (1999Goff ( -2000, Marshall (1999Marshall ( -2000. 19.…”

mentioning

confidence: 99%

UNCLESEX MACHINA: FAMILIAL EPIPHANY IN EURIPIDES’ELECTRA

Andújar

2016

Ramus

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…Για το χωρίο αυτό βλ. επίσης Zeitlin 1970, 656-7 και Lawler 1956 περιεχόμενο στη στέψη του νικητή 179 Mastronarde (1994, 377), ο οποίος συγκέντρωσε και τα σχετικά χωρία. 196 Ο Mastronarde (1994, 378) παραθέτει σχετικά τα εξής παραδείγματα: κατάρχεται χορεύματ' ἄτερ τυμπάνων (ΗΜ 889-93), ᾄδει δὲ παρά κλαίουσι… ἄμουσα, (Κύκλ.…”

Section: ο βακχικός χορόςunclassified

“…Για το θέμα αυτό βλ. Zeitlin 1970, 647-8, Rutherford 1994-5, 129-31, Stoessl 1956 Golder 1996, 15. Seaford 1996, σχόλ.…”

Section: β 'Oρχεῖσθαιunclassified

See 1 more Smart Citation

Η Χορεία Στην Κλασική Περίοδο Με Επίκεντρο Στο Σωζόμενο Έργο Του Ευριπίδη

Perissinaki¹,

Περυσινάκη²

View full text Add to dashboard Cite

Ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του αποκαλεί τα στοιχεία της όρχησης και της μουσικής, που συνθέτουν μαζί με το λόγο το δράμα, ἡδύσματα, καθώς στον ορισμό της τραγωδίας αναφέρει ότι η μίμηση γίνεται ἡδυσμένῳ λόγῳ και το επεξηγεί, αναφέροντας ότι: λέγω δὲ ἡδυσμένον μὲν λόγον τὸν ἔχοντα ῥυθμὸν καὶ ἁρμονίαν καὶ μέλος (1449b).Διακρίνει, χρησιμοποιώντας την επαγωγική μέθοδο, τα μέρη της τραγωδίας σε εξωτερικά (τα πρὸς τὴν αἴσθησιν), δηλαδή την ὄψιν, το μέλος και την λέξιν 12 και όσα έχουν σχέση με το περιεχόμενο, δηλαδή τη διάνοια, το ήθος και το μύθο. Αυτά τα εξωτερικά στοιχεία αποτελούν κι εκείνα, κατά τον Αριστοτέλη, αναγκαστικά μέρη του έργου, τα οποία όμως θεωρεί ότι είναι διακοσμητικά στοιχεία (κόσμος), καθώς δεν ανήκουν στην ουσία του δράματος: ἐπεὶ δὲ πράττοντες ποιοῦνται τὴν μίμησιν, πρῶτον μὲν ἐξ ἀνάγκης ἂν εἴη τι μόριον τραγῳδίας ὁ τῆς ὄψεως κόσμος, εἶτα μελοποιία καὶ λέξις (1449b). Και ενώ αισθάνεται την ανάγκη να διευκρινίσει και να ορίσει τα υπόλοιπα μέρη της τραγωδίας, για τη μελοποιία δε δίνει ορισμό, ίσως επειδή πρόκειται για κάτι που θεωρεί πως είναι γνωστό: λέγω δὲ … μελοποιίαν … ὃ τὴν δύναμιν φανερὰν ἔχει φαίνεται να είναι μεταφορά, που δηλώνει τον τρόπο με τον οποίο μεταφέρει ο χορευτής τον εαυτό του, ένας συνδυασμός των βημάτων και της κίνησης (Lawler 1954, 150). Η λέξη σχῆμα σημαίνει αρχικά το σώμα, τη μορφή, την έκφραση ή τη χαρακτηριστική ιδιότητα ενός πράγματος. Χρησιμοποιείται όμως και ως ορχηστικός τεχνικός όρος, συνηθέστερα στον πληθυντικό αριθμό (σχήματα), ορίζοντας τις χειρονομίες, τις στάσεις του σώματος και τις παντομιμικές κινήσεις. (LSJ 9 λ. σχῆμα). Ο Αθήναιος (1. 22a) παραδίδει ότι ο Φρύνιχος δίδασκε ο ίδιος τα σχήματα στους Χορούς του. Ο Πλούταρχος αναφέρει (Ηθ. 747e): φορὰς μὲν οὖν τὰς κινήσεις ὀνομάζουσι, σχήματα δὲ τὰς σχέσεις καὶ διαθέσεις, εἰς ἃς φερόμεναι τελευτῶσιν αἱ κινήσεις, ὅταν Ἀπόλλωνος ἢ Πανὸς ἤ τινος Βάκχης σχῆμα διαθέντες ἐπὶ σώματος γραφικῶς τοῖς εἴδεσιν ἐπιμένωσι. Ονόματα των σχημάτων, που αποδίδονται στο χορό της τραγωδίας, έχουν συγκεντρωθεί από τη Lawler (1978, 82), τα οποία υπονοούν, κατά την άποψή της, μια ποικιλία ζωντανών χορών. Για τα σχήματα στο αρχαίο δράμα βλ. επίσης Pickard-Cambridge 2011, 405-7. Ο όρος δείξις έχει σχέση με το ρήμα δείκνυμι. Από τον Αθήναιο (1.22a) το ρήμα χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του χειρονομῶ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η λέξη χειρονομία χρησιμοποιείται τουλάχιστον από τον πέμπτο αιώνα για να δηλώσει τις χειρονομίες των χορευτών (Lawler 1954, 154-6). Το μέλος είναι η αρμονία, δηλαδή η μουσική συνδυασμένη με λόγια. Η λέξις δεν έχει την ίδια σημασία με αυτή της νεοελληνικής γλώσσας, αλλά σημαίνει τη γλωσσική διατύπωση, αυτό που ονομάζεται στα Αγγλικά style ( Συκουτρής 1936, 53-4).Ευριπίδη. Η πρώτη του συμμετοχή σε δραματικό αγώνα τοποθετείται το 455 π. Χ., η τελευταία επιβεβαιωμένη συμμετοχή του, κατά τη διάρκεια της ζωής του, έγινε στα Διονύσια του 408 π. Χ., ενώ παρουσιάστηκε και μια τελευταία τριλογία του, λίγο μετά το θάνατό του. Ο ποιητής συμμετείχε στα μεγάλα Διονύσια είκοσι δύο φορές, ενώ οι αρχαίοι σχολιαστές του απέδωσαν ενενήντα ...

show abstract

“…την διαφθορά των αριστοκρατικών οίκων.404 Βλ. Cropp ad 1140• επίσης,Zeitlin (1970) 657, όπου επισημαίνονται αναλογίες της σκηνής με την σκηνή του τάπητος στον Αγαμέμνονα.405 ΠρβλKubo (1967) 21• Michelini (1987…”

unclassified

Οικεία Πράγματα

Lignades¹,

Λιγνάδης²

View full text Add to dashboard Cite

Στην παρούσα διατριβή εξετάζεται, γενικά, το φαινόμενο του «ρεαλισμού» στην ευριπίδεια δραματουργία και, ειδικότερα, οι εκφάνσεις του που σχετίζονται με τον καθημερινό, ιδιωτικό βίο των δραματικών προσώπων. Το υλικό της θεώρησης περιλαμβάνει μοτίβα που αποδίδονται με τον αριστοφανικό όρο «οικεία πράγματα» (Βάτραχοι, 959), καθώς κοινός παρονομαστής της θεματικής τους είναι ο άμεσος συσχετισμός με την οικιακή ζωή, τις οικοκυρικές δραστηριότητες και τις οικείες βιοτικές εμπειρίες. Στο εισαγωγικό κεφάλαιο καθορίζεται το θεωρητικό πλαίσιο της μελέτης και τίθενται με γενικό τρόπο οι βάσεις του προβληματισμού της έρευνας. Το περιεχόμενο της διατριβής διαρθρώνεται σε πέντε κεφάλαια, στο καθένα από τα οποία εξετάζεται και μια διαφορετική θεματική κατηγορία «οικείων πραγμάτων». Στο πρώτο κεφάλαιο εξετάζονται μοτίβα σχετικά με την δραματική και σκηνική παρουσία παιδιών, καθώς και το μοτίβο της “παιδικότητας”, δηλαδή των τρόπων απεικόνισης της παιδικής συμπεριφοράς. Στο δεύτερο κεφάλαιο η μελέτη εστιάζεται σε μοτίβα σχετικά με το έργο της βρεφοκομίας με έμφαση στον συναισθηματικό αντίκτυπο που έχει η ανατροφή του βρέφους στο πρόσωπο της (ή του) τροφού. Στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζονται μοτίβα που σχετίζονται με ένα ευρύ φάσμα καθημερινών οικοκυρικών δραστηριοτήτων χειρωνακτικής φύσεως που εκτελούνται σκηνικά από κύρια πρόσωπα του δράματος. Το τέταρτο κεφάλαιο πραγματεύεται το μοτίβο της πενίας και της βιοτικής εξαχρείωσης του τραγικού προσώπου στις διάφορες εκφάνσεις του (τ.ε. φυσική, κοινωνική, οικονομική και ηθική). Στο πέμπτο κεφάλαιο εξετάζεται το μοτίβο του συμποσίου, οι δραστηριότητες που σχετίζονται με την εθιμοτυπία της εστιάσεως και της οινοποσίας. Στα παραπάνω κεφάλαια η θεώρηση επιχειρεί να καταδείξει την δραματική σημασία που προσλαμβάνει ο “βιοτικός ρεαλισμός” και τις σύνθετες λειτουργίες που επιτελεί στην δραματική οικονομία του έργου. Σε κάθε κεφάλαιο η θεώρηση του υλικού ακολουθεί την μέθοδο της συγκριτικής ανάλυσης. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση τα ευριπίδεια δείγματα αντιπαραβάλλονται με παράλληλα από τα ομηρικά έπη, την τραγωδία του Αισχύλου και του Σοφοκλή, και τα κωμικά είδη (σατυρικό δράμα, αριστοφανική κωμωδία και μετακλασική κωμωδία). Τα πολλαπλά παράλληλα πεδία και η ετεροχρονική και συγχρονική βάση της σύγκρισης, καθιστούν ευχερέστερο τον εντοπισμό διαφορών και ομοιοτήτων ως προς τους τρόπους πραγμάτευσης του βιοτικού ρεαλισμού, αναδεικνύοντας εναργέστερα την τεχνοτροπική ιδιοσυγκρασία του Ευριπίδη. Τα γενικά πορίσματα της έρευνας μπορούν να συνοψιστούν στα εξής σημεία. Η ένταξη «οικείων πραγμάτων» στην σύσταση του τραγικού μύθου και η σκηνική διαχείρισή τους αποτελούν δραματική καινοτομία του Ευριπίδη. Η επιλογή ωστόσο της θεματολογίας και οι τεχνικές πραγμάτευσης διαθέτουν παραδοσιακές λογοτεχνικές καταβολές, καθώς ακολουθούν κατά κανόνα τα πρότυπα της ομηρικής τεχνοτροπίας. Τα «οικεία πραγμάτα» αποτελούν οργανικά συστατικά του τραγικού μύθου με συμβολικό νόημα και έντονο συναισθηματικό φορτίο, στοιχεία που συντελούν στην ενίσχυση του τραγικού πάθους των δραματικών προσώπων, αίροντας την εντύπωση της ελαφρότητας και ασημαντότητας του περιεχομένου τους και ματαιώνοντας την προοπτική κωμικού αποτελέσματος.

show abstract

The Argive Festival of Hera and Euripides’ Electra

Cited by 9 publications

References 0 publications

UNCLESEX MACHINA: FAMILIAL EPIPHANY IN EURIPIDES’ELECTRA

UNCLESEX MACHINA: FAMILIAL EPIPHANY IN EURIPIDES’ELECTRA

Η Χορεία Στην Κλασική Περίοδο Με Επίκεντρο Στο Σωζόμενο Έργο Του Ευριπίδη

Οικεία Πράγματα

Contact Info

Product

Resources

About