Techniki rozwijania sprawności słuchania i mówienia w podręcznikach do nauczania polskiego języka medycznego

Abstract

Artykuł stanowi głos w dyskusji nad sposobami rozwijania sprawności słuchania oraz mówienia w nauczaniu polskiego języka medycznego. Przyczynkiem do napisania tekstu były konkluzje płynące z analizy koncepcji rozwijania sprawności językowych przedstawionych we wstępach do podręczników do nauki (polskiego) języka medycznego. W pierwszej części przedstawione zostały dotychczasowe prace na temat podręczników i pomocy do nauczania polskiego języka medycznego. W drugiej części opisano techniki rozwijania sprawności słuchania i mówienia powszechnie przyjęte w metodyce nauczania polskiego języka ogólnego oraz do celów specjalistycznych. Następnie dokonano weryfikacji mieszczących się we wstępach do podręczników deklaracji oraz koncepcji autorów poprzez ich zestawienie ze stanem rzeczywistym materiałów zawartych w książkach. Autorka omówiła również techniki nabywania oraz rozwijania umiejętności słuchania i mówienia w podręcznikach do języka medycznego.

Socjolingwistyczny wymiar komunikacji medycznej w nauczaniu języka polskiego jako obcego

“…Podejmowano się również weryfikacji treści podręczników pod kątem nauczania terminologii specjalistycznej (Chłopicka-Wielgos i Pukas-Palimąka 1996;Taczyńska 2011;Ławicka-Borońska i Kubicka 2016). Krytycznej analizy doczekały się także techniki rozwijania sprawności językowych (Dębski 1996;Oczko 2020;Oczko 2021 w druku). W dostępnej literaturze brakuje jednak pozycji, które szerzej omawiałyby preparację materiałów do nauczania medycznej odmiany języka polskiego z perspektywy socjolingwistycznej.…”