Uwarunkowania innowacji społecznych w społecznościach wiejskich i metody ich stymulowania Wstęp Rozumienie terminu "innowacja" nastręcza wiele problemów. Mogą one z jednej strony doprowadzić do trywializacji i banalizacji znaczenia innowacji, tj. uznania, że wszystko co nowe jest innowacyjne. Z drugiej zaś do przekonania, że innowacje są zarezerwowane tylko dla wąskiego grona establishmentu ekonomicznego, największych (najbogatszych) instytucji, organizacji mających potencjał ku temu, by kreować rozwiązania, które znajdą zastosowanie na rynku i przyniosą ich autorom konkretne profity finansowe. W powszechnej świadomości nie wyodrębnia się innowacji społecznych, jako tych, które ani nie wiążą się bezpośrednio z rynkiem, ani nie wymagają znaczących nakładów finansowych. Stanowią natomiast odpowiedź na problemy społeczne, które mogą i powinny być rozwiązywane przy udziale różnych zbiorowości społecznych. Bogata literatura przedmiotu dotycząca innowacji została zdominowana przez ujęcia ekonomiczne i dyskurs odnoszący się do relacji między innowacjami a wzrostem gospodarczym. Tymczasem innowacje (nie tylko społeczne) są tworzone dla ludzi i przez ludzi, a w związku z tym ich uwarunkowania społeczne trzeba uznać za równie ważne (jeśli nie ważniejsze) od ekonomicznych. Wśród nich należy wymienić zdolność członków społeczeństwa do partycypacji społecznej, uczestnictwa w zróżnicowanych sieciach społecznych czy, szerzej, potencjał posiadanego przez nich kapitału społecznego. Celem opracowania jest zobrazowanie uwarunkowań procesu innowacji społecznych w kontekście charakterystyk polskiej wsi i zwrócenie