Stroke Secondary Medication Persistence and Risk for Hospital Readmission within 90 Days after Discharge

Abstract

Purpose: In stroke patients, a group at high risk for readmission, there is limited information on medication persistence and its impact on readmission. Utilizing data from a quality improvement program for post-acute processes of care, we investigated the relationship between secondary prevention medication persistence and risk for 90-day readmission in acute stroke patients. Methods:Patients were eligible for the study if they were age 18 years or older and hospitalized with a primary diagnosis of acute ischemic or hemorrhagic stroke, or transient ischemic attack (TIA). A total of 142 patients who had been enrolled in the Transition Coaching for Stroke (TRACS) program were included in the analysis. Results:The mean age was 63.6 ± 13.13 years and 52.8% were women. History of a prior stroke was significantly associated with medication non-persistence (p=0.013, odds ratio [OR], 4.85; 95% confidence interval [CI] 1.39-16.96). History of a prior stroke was also significantly associated with readmission for recurrent stroke or TIA within 30 days of discharge (p= 0.029, OR 7.00; 95% CI 1. 22-40.23). Logistic regression modeling with stroke/TIA readmission at 90 days showed that only prior stroke was significant (p= 0.012, OR 5.54; 95% CI 1.45-21.10). A trend toward lower medication persistence was observed in patients readmitted with a stroke/TIA within 90 days (60.0% vs. 81.8%, p=0.095). Conclusions:In patients discharged with stroke, history of a prior stroke was significantly associated with stroke/TIA readmission at 30 and 90 days after discharge. Poor secondary prevention medication persistence may be a potential risk factor for stroke/TIA readmission. Quality improvement programs focused on improving medication persistence may be essential, especially in patients with a history of recurrent strokes.

Cognition and influencing factors of secondary prevention in patients with stroke 1 year after discharge in southwest of China: A cross-sectional survey

“…Age and type of medical insurance affect outpatient follow-up. Similarly, previous studies found that age and type of medical insurance are factors that affect the medication compliance of patients with cerebral infarction after discharge [17][18][19]. Our study also found that the proportion of follow-up visits by insurance type of patients with new cooperative medical scheme was higher than that of other insurance types.…”

ปัจจัยทำนายความร่วมมือในการรับประทานยาของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองตีบ

“…ทั ่ วโลกมี ผู ้ ป่ วยโรคหลอดเลื อดสมอง 80 ล้ ำนคน และ พิ กำรจำกโรคหลอดเลื อดสมอง จ ำนวน 50 ล้ ำนคน คิ ดเป็ นร้ อยละ 62.5 (World Stroke Organization: WSO, 2019) ส ำหรั บประเทศไทย จำกรำยงำนสถิ ติ สำธำรณสุ ข กระทรวงสำธำรณสุ ขพบว่ ำอั ตรำกำรตำยจำกโรคหลอดเลื อดสมองต่ อ ประชำกรแสนคน ปี พ. ศ.2555-2559 เท่ ำกั บ 31.7, 35.9, 38.7, 43.3 และ 48.7 ตำมล ำดั บ และ อั ตรำกำรเกิ ดโรคหลอดเลื อดสมอง (I60-I69) ต่ อประชำกรแสนคน ปี 2554-2558 เท่ ำกั บ 330.60, 354.54, 366.81, 352.30 และ 425.24 (Horne, Weinmam, & Hankins, 1999) ผู ้ ป่ วยที ่ เชื ่ อว่ ำยำมี ควำมจ ำเป็ นต่ อกำรรั กษำโรคและสำมำรถที ่ จะควบคุ มและรั กษำอำกำรของควำมเจ็ บป่ วยได้ ก็ จะมี ควำมร่ วมมื อในกำรรั บประทำนยำ (Chambers et al, 2011a (นิ ตยำ ภำพสมุ ทร et al, 2556) 2 95.5 (Bushnell et al, 2010); (Glader et al, 2010b) หลั งจำกเป็ นโรคหลอด เลื อดสมองตี บ 1 ปี พบว่ ำ ร้ อยละ 88.4 ของผู ้ ป่ วยมี กำรใช้ ยำอย่ ำงต่ อเนื ่ องร้ อยละ 65.9 และมี ควำม ร่ วมมื อในกำรใช้ ยำเพี ยงร้ อยละ 86.6 ((Bushnell et al, 2011) Becker, Rosenstock, & & Strecher, 1998;Beeber & McCorkle, 1998;Bosworth et al, 2011;Bushnell, Olson, & Ovbiagele, 2010;Bushnell et al, 2011;Bushnell et al, 2009;Camara et al, 2013;Chambers et al, 2011a;Cipolle, Strand, & Morley, 2004;Coutts et al, 2008;Croquelois & Bogousslavsky, 2006;DeVills, 1991;Glader, Sjolander, Eriksson, & Lundberg, 2010a, 2010bGood, 1973;Hamann, Weimae, Glahn, Busse, & Diener, 2003;Han & Bushnell, 2016;Hankey et al, 1998; จงลั กษณ์ ทวี แก้ ว, 2557b) (Hillen et al, 2000;Horne, Weinmam, Barber, Elliott, & Morgan, 2005;Horne, Weinmam, & Hankins, 1999Horne & Weinman, 1998, 2002Janz & Becker, 1984;…”