Standardowe i specyficzne rozumienie słowa rûªḥ w tekstach Księgi Rodzaju i Księgi Wyjścia

Abstract

Analiza dokonana w tym artykule pokazuje, że zastosowanie słowa rûaḥ w księgach Rodzaju i Wyjścia mieści się w ogólnych znaczeniach łączonych z nim także w innych księgach biblijnych. Słowem tym opisuje się więc tu wiatr, zawsze jednak widziany jako „narzędzie w ręku” Boga, używane podczas działań zbawczych na rzecz ocalenia życia w ogóle lub Izraela. Potem rûaḥ oznacza samo życie obecne w człowieku i stanowiące dar od Boga, który może zostać odebrany. Wreszcie rûaḥ oznacza również charyzmatyczna siłę, udzielaną przez Boga wybranym ludziom, i to, co wewnętrzne w człowieku, jego stany ducha oraz emocje. Każde z tych znaczeń ma swoją specyfikę, najbardziej widoczną zwłaszcza w tzw. prehistorii biblijnej (Rdz 1,2; 3,8; 6,3; 8,1).

Zoomorficzne aspekty obrazu Boga w Biblii

“…Jego ukąszenie uchodziło za praktycznie bezbolesny sposób zadania śmierci. Prawdopodobnie przy użyciu tego węża słynna ze swojej urody królowa egipska Kleopatra VII popełniła w 30 roku przed Chrystusem samobójstwo na wiadomość o klęsce Marka Antoniusza 125 .…”

“…Jest to znak, że ziemia znowu jest płodna. Potwierdzeniem trwałości tego procesu oraz tego, że wody potopu z pewnością ustąpiły, jest to, że trzecia z wypuszczonych przez Noego gołębic nie powraca na arkę 125 .…”

The Command to Rule over the Creation (Gen 1:26–28) in the Ecological Hermeneutics of the Bible

“…viewed as God's work. The existence of the world is not a coincidence or a side effect of other actions taken by deities, as suggested by the mythologies of neighbouring peoples 59 at the time of writing the text of the Bible, but it results from a free decision of God. All creatures-as His works-reflect a ray of God's wisdom and goodness.…”

Do jakiego stopnia typologiczna interpretacja ἱλαστήριον jako kappōret („przebłagalni”) z Kpł 16 wyczerpuje myśl teologiczną Pawła z Rz 3,25?

“…Nie odrzuca go jednak całkowicie, lecz konsekwentnie zaczyna rezerwować do dwóch wcześniejszych przymierzy przedsynajskich: obietnicy złożonej przez Boga Noemu (Rdz 9,17) a potem Abrahamowi (Rdz 17,1-8). Autor kapłański po trudnym doświadczeniu niewoli babilońskiej i związanej z nią, jak wyjaśnia Janusz Lemański, "kryzysem tożsamości religijnej narodu wybranego proponuje (…) znacznie dalsze odniesienie do idei przymierza niż tylko przymierze synajskie" 49 . Zmiana ta nie była przypadkowa, akcentowała bowiem fakt, iż patriarchowie Noe i Abraham to przedstawiciele i przekaziciele tradycji przymierza, wobec której przymierze synajskie pozostaje jedynie etapem na drodze realizacji Bożej obietnicy, Bożego planu zbawienia danego ludowi.…”