Stages I and II diffuse large cell lymphomas: prognostic factors and long-term results with CHOP-bleo and radiotherapy

Abstract

One hundred forty-seven patients with Ann Arbor stages I and II diffuse large cell lymphoma (DLCL) were treated with combination chemotherapy consisting of cyclophosphamide, doxyrubicin, prednisone, and low-dose bleomycin (CHOP-Bleo) and involved-field radiation (IF XRT) between 1974 and 1984. A complete remission (CR) was attained by 54 of 57 patients with stage I disease and by 78 of 90 patients with stage II disease. Thirty-five patients had relapsing disease that occurred within 3 years in 31. The overall 10-year survival rate, counting all deaths, for patients with stage I was 72% as compared with 43% for patients with stage II (P less than .01). Determinate survival rates, censoring eight unrelated deaths, were similar to the overall survival rates: 77% and 51%, respectively. A multivariate analysis identified three independent prognostic factors: age, tumor extent, and serum lactic dehydrogenase (LDH) level. When the combined effect of tumor extent and LDH level were taken into consideration in the analysis, three risk groups for survival were identified. The best group, which consists of patients with minimum tumor and normal LDH levels, had a 10- year determinate survival of 79%. Patients with extensive tumors and elevated LDH levels had the poorest survival rate of 44%. An intermediate-risk group with a determinant survival of 62% was composed of patients with either extensive tumors or elevated LDH levels. These differences demonstrate the need to develop different treatment strategies based on risk factors for survival for patients with apparently localized Ann Arbor stages I/II DLCL.

Εξωλεμφαδενικα Μη-Hodgkin's Λεμφωματα. Συχνοτητα-Κλινικοεργαστηριακη Αναλυση-Προγνωστικοι Παραγοντες. Συγκριση Με Τα Λεμφαδενικα Μη-Hodgkin's Λεμφωματα

“…Ο προσδιορισμός της γαλακτικής δεϋδρογενάσης (LDH) πρέπει να εκτελείται συστηματικά σ'όλα τα λεμφώματα, πριν την έναρξη της θεραπείας, αλλά και κατά την πορεία της νόσου, διότι έχει αναγνωριστεί η σχέση της με την υψηλή κακοήθεια, την ογκώδη νόσο και τον αυξημένο κυτταρικό πολλαπλασιασμό. Οταν παρουσιάζεται αυξημένη κατά τη διάγνωση (στα ενδιάμεσης και στα υψηλής κακοήθειας λεμφώματα και ιδιαίτερα στο λεμφοβλαστικό λέμφωμα) συνοδεύεται με κακή πρόγνωση [71][72][73][74], ενώ κατά την πορεία συνοδεύεται με υποτροπή.…”

“…Οι περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι η ηλικία είναι από τους κυριότερους προγνωστικούς παράγοντες [73,74,94] και ως εκ τούτου πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη κατά το σχεδιασμό της θεραπείας [127]. Θεωρείται ότι ηλικία >65 ετών σε ασθενή με λέμφωμα συνοδεύεται με μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων κατά τη θεραπεία, με χαμηλότερο ποσοστό πλήρους ύφεσης και γενικά μικρότερη επιβίωση [73].…”

“…Μεγάλη σημασία στην πρόγνωση δεν έχει μόνο ο διαχωρισμός ενός λεμφώματος σε τοπικό ή γενικευμένο, αλλά και η κατάταξη στα διάφορα στάδια. Σε τοπικά λεμφώματα του ιδίου ιστολογικού τύπου μετά από ομοιόμορφη θεραπευτική αντιμετώπιση αρκετές φορές έχει αναφερθεί διαφορετική επιβίωση μεταξύ σταδίου Ι και II [74]. Στα λεμφώματα του ΓΕΣ χαρακτηριστική υπήρξε η αναγκαιότητα διαχωρισμού του σταδίου II, της σταδιοποίησης Ann-Arbor, σε δύο υποκατηγορίες (κατά Mushoff) [88] λόγω ακριβώς της διαφορετικής πρόγνωσης των δύο αυτών ομάδων.…”

“…Σήμερα έχει αποδειχθεί ότι η LDH έχει σχέση με την υψηλή κακοήθεια, την ογκώδη νόσο και τον αυξημένο ρυθμό κυτταρικού πολλαπλασιασμού [71,73,94]. Είναι συνήθως αυξημένη στα διάχυτα μεγαλοκυτταρικά λεμφώματα [74] και χαρακτηριστικά αυξημένη στα λεμφοβλαστικά λεμφώματα. Αποτελεί ταυτόχρονα εξαίρετο δείκτη για την εκτίμηση της απάντησης του ασθενούς στο πρώτο θεραπευτικό σχήμα.…”

“…Η θετική απάντηση συνοδεύεται με κατακόρυφη πτώση της LDH από τις πρώτες κιόλας ημέρες. Οι ασθενείς με αυξημένη LDH εκτός από το ότι έχουν βραχύτερη επιβίωση, παρουσιάζουν και αυξημένο κίνδυνο υποτροπής [74].…”