Społeczeństwo jako podmiot legitymizujący naukę religii w szkołach publicznych

Abstract

Nauka religii w szkołach publicznych wywołuje liczne dyskusje i spory między jej zwolennikami oraz przeciwnikami. Nasiliły się one po przywróceniu lekcji religii do szkół w 1990 roku i trwają po dzień dzisiejszy. Przedstawienie społeczeństwa jako podmiotu, który legitymizuje szkolne nauczanie religii to niełatwe zadanie. Legitymizacja nauki religii w szkole, jak też legitymizacja sama w sobie, jest -zgodnie z definicją wskazaną w Słowniku języka polskiego PWN -formą pewnego poparcia i jednocześnie uzasadnienia społecznego. Podjęte w niniejszym artykule rozważania skupiają się wokół argumentów i poglądów, które przemawiają za legitymizacją obecności nauki religii w szkołach publicznych. Podkreślić należy, że nie są to argumenty wysuwane przez konkretne osoby, instytucje czy środowiska, lecz argumenty wypracowane na przestrzeni lat (zwłaszcza po 1990 roku), które dziś można uznać za stale towarzyszące legitymizacji nauki religii w szkole oraz dyskusjom na jej temat.1 Dr Karolina Dłuska -doktor nauk o polityce i administracji, prowadzi badania w zakresie relacji państwo-Kościół oraz obecności Kościoła w życiu publicznym. Pracuje w Instytucie Nauk o Polityce i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (ul. Wóycickiego 1/3, bud. 23, 01-938 Warszawa, e-mail: k.dluska@ uksw.edu.pl).2 Niniejszy artykuł został opracowany w odwołaniu do pracy doktorskiej autorki pt. Legitymizacja nauki religii w szkole publicznej w III Rzeczypospolitej Polskiej, napisanej pod kierunkiem prof. dr hab. Anieli Dylus i obronionej w 2023 r. w Instytucie Nauk o Polityce i Administracji WS-E UKSW w Warszawie.