Sosyal Çalışma Disiplininin Epistemolojik Temelleri Üzerine Eleştirel Bir Değerlendirme

Abstract

İnsanın iyilik halini geliştirme hedefi doğrultusunda birey, aile, grup ve toplum düzeyinde müdahale yöntemleriyle profesyonel bir çalışma yürütmeyi ifade eden sosyal çalışma, 19. yüzyılın ikinci yarısında doğmuştur. Daha önceleri dini kurumlar veya gönüllü insanlar tarafından yürütülen bu çalışmalar, dönemin bilimsel gelişmelerinin ışığında sistematik ve profesyonel bir görünüm kazanmıştır. Aynı zamanda bu bilimsel yapı, yie aynı dönemde doğa bilimleri ile sosyal bilimler arasında yaşanan ontolojik ve epistemolojik gerilimleri de içermektedir. Bu çalışma kapsamında da doğa bilimleri ile sosyal bilimler arasında görünen ve bilimsel önermelerin pozitif veya normatif içeriği üzerine olan epistemolojik tartışma, uygulamalı bir sosyal bilim olarak sosyal çalışma disiplini açısından ele alınacaktır. Bu amaç doğrultusunda betimleyici bir yaklaşımla literatüre dayanarak yapılan bu çalışmada sosyal çalışma disiplininin pozitif görünüm içinde esasında bir normatiflik içerdiği; bilginin niteliği, mesleki yapı, mesleki uygulama ve sosyal değişim odaklarından hareketle ortaya konulacaktır.

Görme Yetersizliği Olan Öğrencilerin Mobil Uygulama Destekli Öğrenme Süreçlerinin İzlenmesi ve Geliştirilmesi: Bir Eylem Araştırması

“…Özel gereksinimli öğrenciler de kendilerine uygun öğrenme ortamları ve öğrenme hedefleri oluşturulması durumunda başarılı öğrenme çıktıları oluşturabilmekte ve katma değer sağlayabilecek ürün oluşturma süreçleri sergileyebilmektedir (Hatlen, 1996;Spindler, 2005). Buna karşılık görme yetersizlikleri nedeniyle öğretim basamaklarının alt seviyesinde eğitim hayatını sonlandırmak isteyen, farklı gerekçelerle öğrenimine devam edemeyen, beklendik seviyede metin veya dijital tabanlı okuryazarlık yetisi elde edememiş yüksek oranda bir görme yetersizliği olan nüfus karşımıza çıkmaktadır (Kucur ve Demirdöven, 2021;TÜİK, 2011). Görme veya taklit yoluyla farklı bireylerden öğrenmeler gerçekleştirememeleri nedeniyle bu öğrencilere özel öğrenme yaşantıları sunulması gerekmektedir (Lewis ve Iselin, 2002).…”