Słowo myślane, pisane i mówione. Ferdinand Ebner w swoich listach do Luizy Karpischek

Abstract

W traktatach filozoficznych mamy do czynienia z reguły z wywodami, które stosują się do pewnej konwencji, mają swoją gotową formę logiczną, ale poruszają się na pewnym poziomie ogólności, są wyabstrahowane i oderwane od życia, z którego się zrodziły. Fakt ten postrzegany jest przeważnie jako sytuacja normalna i pożądana: słowo abstrakcyjne dyskutuje ze słowem abstrakcyjnym na jakimś abstrakcyjnie wyznaczonym polu, kierując się abstrakcyjnie wyznaczonymi regułami, które muszą być spełnione przez stosowane argumenty. Im bardziej abstrakcyjne jest to słowo, im bardziej oderwane od życia-tym lepiej, bo dzięki temu jest ogólniejsze i lepiej opisuje "wszechświat". Ale czy ten wszechświat ma jeszcze coś wspólnego z rzeczywistością? Z życiem? Czy sam nie jest już tylko abstrakcyjną ideą? Czy za precyzję sformułowań nie płacimy "ludzką" rzeczywistością, skutecznością, "ludzkością" słowa? Czy człowiek może jeszcze jakoś "skonsumować" z prawdziwym dla siebie pożytkiem owoce uciekającej w abstrakcję-a więc w "nieludzkość"-nauki? Takie abstrakcyjne słowo jest krytykowane przez Ferdinanda Ebnera jako słowo martwe, a oparta na nim filozofia ma być zastąpiona przez opartą na słowie żywym "pneumatologię".