Selective uptake of glutamine in the gastrointestinal tract

Deutz, N.E.P.; Heeneman, Sylvia; Eijk, Hans M.H. van; Dejong, C. H. C.; Meyerink, W.J.H.J.; Hulst, René R. W. J. van der; Soeters, Peter B.; Meyenfeldt, M.F. von

doi:10.1002/bjs.1800790333

Cited by 7 publications

(2 citation statements)

References 4 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…However, only certain tissues are able to release significant amounts of glutamine. Important users of glutamine include the kidney (Tizianello et al, 1982), liver (Haussinger, 1989), small intestine (Windmueller and Spaeth, 1974;Souba, 1991;Deutz et al, 1992a) and cells of the immune system Calder, 1994aCalder, , 1995a. Because of its large mass, skeletal muscle is considered to be the most important glutamine producer in the body.…”

Section: Introductionmentioning

confidence: 99%

Glutamine and the immune system

Calder,

Yaqoob

1999

Amino Acids

190

View full text Add to dashboard Cite

Glutamine is utilised at a high rate by cells of the immune system in culture and is required to support optimal lymphocyte proliferation and production of cytokines by lymphocytes and macrophages. Macrophage-mediated phagocytosis is influenced by glutamine availability. Hydrolysable glutamine dipeptides can substitute for glutamine to support in vitro lymphocyte and macrophage functions. In man plasma and skeletal muscle glutamine levels are lowered by sepsis, injury, burns, surgery and endurance exercise and in the overtrained athlete. The lowered plasma glutamine concentrations are most likely the result of demand for glutamine (by the liver, kidney, gut and immune system) exceeding the supply (from the diet and from muscle). It has been suggested that the lowered plasma glutamine concentration contributes, at least in part, to the immunosuppression which accompanies such situations. Animal studies have shown that inclusion of glutamine in the diet increases survival to a bacterial challenge. Glutamine or its precursors has been provided, usually by the parenteral route, to patients following surgery, radiation treatment or bone marrow transplantation or suffering from injury. In most cases the intention was not to stimulate the immune system but rather to maintain nitrogen balance, muscle mass and/or gut integrity. Nevertheless, the maintenance of plasma glutamine concentrations in such a group of patients very much at risk of immunosuppression has the added benefit of maintaining immune function. Indeed, the provision of glutamine to patients following bone marrow transplantation resulted in a lower level of infection and a shorter stay in hospital than for patients receiving glutamine-free parenteral nutrition.

show abstract

Section: Introductionmentioning

confidence: 99%

Glutamine and the immune system

Calder,

Yaqoob

1999

Amino Acids

190

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…Όπως είναι γνωστό από τη βιβλιογραφία, όταν η GLN χορηγείται δια του πεπτικού σωλήνα αυτή απορροφάται ταχύτατα από τον βλεννογόνο του λεπτού εντέρου και μάλιστα από το ανώτερο τμήμα του [123,128,200,225] , πιθανώς και γι' αυτό τα επίπεδα της στο πλάσμα μετά από την εντερική χορήγηση ποικίλουν σε μεγάλο βαθμό και συχνά είναι οριακά [128,129,132,226] . Αυτό αποδείχθηκε και στη μελέτη μας: [123,129,134] .…”

Section: χορήγηση ζώντων βακτηρίωνunclassified

Η Αποτελεσματικότητα Της Οδού Χορήγησης Της Γλουταμίνης Σε Σήψη

Σταύρου¹

View full text Add to dashboard Cite

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: H γλουταμίνη [GLN] αποτελεί το πιο συχνά απαντώμενο αμινοξύ στον οργανισμό. Θεωρείται ως “κατά περίσταση” απαραίτητο αμινοξύ, διότι σε καταστάσεις stress έχει παρατηρηθεί μια αθρόα διακίνηση GLN από τους μυς στο πλάσμα, με στόχο να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες των διαφόρων ιστών σε GLN. Σταδιακά όμως οι ανάγκες αυτές υπερβαίνουν τις δυνατότητες του οργανισμού για σύνθεση και απελευθέρωση GLN, με αποτέλεσμα τα επίπεδά της στους μυς και το πλάσμα να ελαττώνονται, κάτι που θεωρείται ανεξάρτητος αρνητικός προγνωστικός παράγοντας.ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι ο προσδιορισμός των επιπέδων της GLN στο πλάσμα, στη συστηματική και την πυλαία κυκλοφορία, μετά από ενδοφλέβια, ενδογαστρική ή συνδυασμένη [ενδοφλέβια συν ενδογαστρική] χορήγηση, σε ένα πειραματικό μοντέλο πρώιμης ενδοτοξιναιμίας/σήψης σε χοίρους, καθώς και σε υγιείς χοίρους [ομάδα ελέγχου].ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Χρησιμοποιήθηκαν 32 χοίροι ηλικίας 3 ‒ 4 μηνών και βάρους 25 ‒ 30 kg. Σε 16 χοίρους προκλήθηκε ενδοτοξιναιμία με ενδοφλέβια χορήγηση λιποπολυσακχαρίτη [LPS] από στέλεχος E. coli O111:B4 σε δόση 250 μg/kg ΒΣ εφάπαξ [χρόνος 0 ]και στη συνέχεια σε στάγδην έγχυση 2 μg/kg ΒΣ/hr, για 180 min. Οι υπόλοιποι 16 χοίροι αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου. Μετά την ολοκλήρωση της χορήγησης του LPS ή του placebo, χορηγήθηκε GLN ενδοφλεβίως [0,5gr/kg ΒΣ διπεπτιδίου αλανίνης ‒ γλουταμίνης], ενδογαστρικά [0,5gr/kg ΒΣ] ή σε συνδυασμό [0,5gr/kg ΒΣ διπεπτιδίου ενδοφλεβίως συν 0,5gr/kg ΒΣ εντερικά] σε έγχυση διάρκειας 30 min. Ακολούθησαν αιμοληψίες από τη συστηματική και την πυλαίακυκλοφορία στα 0, 15, 30, 45, 60, 120 και 180 min, για προσδιορισμό των επιπέδων της GLN με τη μέθοδο της χρωματομετρίας.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Στους υγιείς χοίρους τα επίπεδα GLN παρέμειναν σταθερά καθ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης. Η ενδοφλέβια, και πολύ περισσότερο, η συνδυασμένη χορήγηση GLN αύξησαν σημαντικά τα επίπεδά της στη συστηματική κυκλοφορία [p=0.001], ενώ η ενδογαστρική προκάλεσε μια οριακή αύξηση [p=0.026]. Τα επίπεδα της GLN στην πυλαία κυκλοφορία παρουσίασαν σημαντική αύξηση μετά από συνδυασμένη και μετά από ενδογαστρική χορήγηση [p=0.001] και σε μικρότερο βαθμό μετά από ενδοφλέβια χορήγηση [p=0.001]. Στην ομάδα των σηπτικών χοίρων παρατηρήθηκε σημαντική μείωση των επιπέδων της GLN. Η ενδοφλέβια χορήγηση, και σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό η συνδυασμένη χορήγηση προκάλεσαν σημαντική αύξηση των επιπέδων της GLN, τόσο στη συστηματική [p=0,001] όσο και στην πυλαία κυκλοφορία [p=0,001]. Αντίθετα, η ενδογαστρική χορήγηση GLN είχε ως αποτέλεσμα μια οριακή, αλλά παρόλα αυτά στατιστικά σημαντική αύξηση των επιπέδων της στη συστηματική [p=0.001] και την πυλαία κυκλοφορία [p=0.001], σε αντίθεση με την ομάδα ελέγχου. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Στο παρόν πειραματικό μοντέλο σήψης σε χοίρους, η συνδυασμένη ενδοφλέβια και ενδογαστρική χορήγηση GLN φαίνεται ότι αποκαθιστά καλύτερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τα επίπεδα GLN στο πλάσμα. Η ενδοφλέβια χορήγηση εξασφαλίζει επαρκή διαθεσιμότητα για τους διάφορους ιστούς, ενώ η ενδογαστρική χορήγηση έχει αμελητέα επίδραση στα επίπεδα της στο πλάσμα, εφόσον προφανώς αξιοποιείται για την κάλυψη των μεταβολικών αναγκών του εντέρου.

show abstract